Van Tamel naar de grens (vrijdag tot maandag)

Vrijdag (19 mei) stop ik met wandelen in Tamel. Ik kan nog wel even verder, maar de eerstvolgende herberg is 10 km verder en ik kan ze telefonisch niet bereiken. Ik durf niet de gok te nemen dat die volbezet is dus blijf hier. Carlos verwelkomt me allerhartelijkst en leidt me rond. De wifi is slecht zegt hij, maar werkt wel. Ik besluit hier mijn eerste blog te schrijven en te versturen en ga na een douche meteen aan de typ. Maar niets lukt, versturen per mail noch via de blogsite. Zelfs met een usb-stick mijn hele verhaal overzetten naar mijn telefoon lukt niet. Dan maar vanavond laat proberen.

Ik loop nog 3 a 4 km extra om geld op te nemen. Dat valt me zwaar op slippers, maar het is mooi weer en dat is fijn. Vrolijke Portugese muziek schalt uit de kerktoren en dat werkt opbeurend. Ik eet in het enige restaurant van het dorp en schuif aan bij een voor het oog oersaai Duits echtpaar. Het eten is voor het eerst echt slecht, de wijn gelukkig beter. Een enorme bel voor een euro!

Als ik terugkom in de herberg en achter de computer wil zitten, ligt er iemand op een matras voor het bureautje te slapen. Dat gaat dus niet lukken. De volgende ochtend dan maar. Het document met mijn lange verslag van de eerste drie dagen staat daar op het bureaublad. Ook de volgende ochtend lukt het niet en er is geen Carlos in de buurt. Ik laat een briefje achter met het vriendelijke verzoek om het document naar mij te mailen als er weer wifi is. Ik zit er nog op te wachten... Dus of jullie ooit deel 1 van mijn Portugese Camino-verhaal gaan lezen is nog maar zeer de vraag.

Zaterdag vertrek ik dus vanuit Tamel, ik loop in mijn eentje. Het is zo´n heerlijk stuk, wat ik vandaag loop. Een glooiend landschap, heel groen, kabbelende beekjes en geen verkeer. Een verademing na de eerste twee dagen. Overal kleine dorpjes. En als je daar in je eentje rondloopt, hoor je vanuit alle hoeken van het dal kerkklokken het uur slaan.

Na 3,5 uur lopen zonder ook maar een kip te zien, heb ik toch wel heel veel trek in koffie. Ik heb twee keer een verwijzing gezien naar een café, maar dat lag dan niet op de route. Ik dacht steeds er komt er nog wel een. Niet dus. Nu heb ik heel veel trek en ik wil ook wel even zitten. En ik wil niet meer wachten totdat ik in Ponte de Lima bem. In Nederland heb je in wandelgebieden altijd wel een lekker bankje ergens, hier niet. Op een gegeven moment zie ik een Bed & Breakfast. Ik loop de tuin in en het blijkt een prachtige villa te zijn met bijgebouwen en een zwembad. Geen gewone B&B dus. Meer voor groepen. Ik vraag of ze koffie hebben. Eigenlijk niet voor passanten, maar de dame maakt voor mij graag een uitzondering. Ik krijg een overheerlijke espresso in prachtig porceleinen koffieservies en we praten gezellig. Ze vertelt dat ze deze villa runt. Je kunt hem met 16 man huren, acht 2-persoonskamers en verder alles erop en eraan. Mocht je interesse hebben, laat het me weten. Het is hier echt prachtig en niet duur. Ik heb foto´s. Ik vertel aan Rute over Ada, een Nederlandse die ik onrmoet heb en die een taxi naar Ponte de Lima heeft genomen omdat ze zich ziek voelt. Ze heeft iets verkeerds gegeten. Ze biedt meteen hulp aan voor als ze iets voor Ada kan betekenen. Zo lief. Echt, die Portugezen zijn fijne en bescheiden mensen. Met een warme omhelzing nemen Rute en ik afscheid en ze zwaait me uit.

Het laatste stukje voor Ponte de Lima leidt me langs prachtige landhuizen. Kennelijk eigendom van Portugezen die hun geluk beproefd hebben in Brazilië en daarna rijk zijn teruggekeerd.
Dan loop ik Ponte de Lima in. Wat een feestje. Een mooi stadje aan de rivier de Lima. Uit de lantaarns klinkt Music for the Millions-muziek. Strauss en Mozart. Ik voel me bijna in Disneyland op de pittoreske boulevards met terrasjes en sierlijke lantaarnpalen. Het is schitterend weer. En dan zie ik de brug die ruim 2000 jaar geleden door de Romeinen werd gebouwd. Toen dachten de Romeinen dat de Lima de rivier van de vergetelheid was en dat je je geheugen zou kwijtraken als je de rivier overstak. De legende gaat dat een aanvoerder, de consul Decimus Junus Brutus alleen vooruit was gegaan en vanaf de overkant alle soldaten bij hun naam had geroepen. Het bewijs was geleverd dat hij zijn geheugen nog had. Als ik aankom bij de herberg waarover ik heb gelezen (ik heb ook mijn geheugen nog), zie ik dat de herberg pas om 4 uur opent.

Het is half 1. Er staat een rij van 20 rugzakken, ik sluit aan. Maar ik zie ook enkele bekende gezichten op het terras naast de herberg, o.m. dat van Zweedse Tim, die ik gisteren nog heb gezien. We brengen de tijd samen door, eten een omelet, drinken een (alcoholvrij) biertje. De slaapzaal biedt plaats aan 18 man, maar het zijn allemaal enkele bedden. Heerlijk, niemand boven me. Maar wel weer plastic matrassen en kussens. Dat zal lekker heet worden. Helemaal als een Franse dame op leeftijd verbiedt dat het raam ´s avonds open gedaan wordt; ze zou er maar ziek van worden. Dat wordt puffen straks.

Na de douche loop ik het leuke stadje in en kom al snel Yvonne en John tegen. Ze drinken iets dat lijkt op sangria, maar het blijkt een mix te zijn van rode wijn, bier en suiker! Het is best te haggelen, al klinkt het smerig. Daarna gaan we naar een restaurantje waar ze heerlijke versie houtoven-pizza´s hebben. Even geen pelgrimsmenu. Het is een prachtige zomeravond en om 9 uur slenteren we naar de herberg. Om half 10 lig in mijn plastic mandje.

Tot mijn eigen verbazing slaap ik goed. Gelukkig maar want om half zes is iedereen zowat wakker. Ik ben om even over zessen dan ook al onderweg, nadat ik een espresso heb gedronken in het café van gisteren. Ik krijg nog een sinaasappel en banaan mee. Mijn ontbijt. Het is een fijne zondagochtend. Ik loop door een dennenbos en langs boomgaarden met druivenranken. Je ziet hier weer andere bloemen dan in Spanje. Ik heb bijvoorbeeld nog geen klaproos gezien (miljoenen gezien op mijn eerste camino), maar wel weer veel aronskelken bijvoorbeeld. Na een uurtje kom ik langs een minicafé c.q. winkeltje. Ik vang toevallig op dat er voorlopig niets meer komt, dus pak de gelegenheid aan om een broodje ingepakt mee te nemen. Dan begint de klim. De zwaarste van de hele route, maar toch niet zo zwaar als in de Pyreneeën. Eigenlijk valt hij best mee. En het fijne is dat overal stroompjes en riviertjes zijn. Dus ik kan steeds mijn waterflesje vullen met fris drinkwater.

Na ongeveer 18 km lopen kom ik aan in het dorpje Rubiaes. Een piepklein gat mét herberg voor de pelgrims. Als ik aankom, duurt het nog maar een halfuur voordat die opengaat. Ik heb dus geluk en ben verzekerd van een bed. John en Yvonne zijn er ook weer. Dat is wel mijn redding, want de dag is nog héél lang en er is niets te beleven daar. Ook geen wifi, dus ik kan niet aan deze blog werken. Ik was mijn kleren en wandel een klein beetje rond.

Dan ontmoet ik Juan, een oude scheepskok. Twintig jaar geleden heeft hij als enige een scheepsramp overleefd, zijn 16 maten verdronken. Toen hij op zee lag te drijven, wachtend op redding, nam hij zich voor om de camino te lopen om God te danken, als hij dit zou overleven. De man is nooit meer gestopt met lopen. Hij draagt een map bij zich met krantenartikelen uit diverse landen over hem. Hij is al bij twee pauzen op audiëntie geweest en is naar Tibet gelopen. Heeft ook ergens de Dalai Lama ontmoet. Hij deelt zijn verhaal graag en poseert ook graag voor een foto met ons. Niet in de laatste plaats omdat hij ook van de bedeling leeft. Ik geef hem wat geld om die avond te eten en krijg een innige omhelzing. Hij loopt tegen de 70 en heeft inmiddels zo´n 100.000 km op zijn naam staan. Je begrijpt dat ik me een groentje voel.

De nacht is prima maar ´s morgens om 5 uur word ik pislink. Dat er gekken zijn die dan al opstaan om zeker te zijn van een bed in de volgende herberg okay, maar dat ze dan ook nog zoveel herrie maken en hardop praten! Deze keer zijn het zes Italiaanse mannen en ik erger me suf aan ze. Onderweg kom ik ze ook steeds weer tegen. Als ik kwart voor 7 bij een café aankom dat om 7 opengaat, ga ik zitten. En ja hoor, daar zijn ze weer. Ze proberen ook nog voor te dringen, maar dan sta ik even op mijn strepen. Zijn ze helemaal gek. De koffie smaakt me heerlijk en het broodje ook. Dan loop ik weer verder. Als ik hun stemmen hoor, besluit ik tien minuten pauze te nemen. Ze passeren me en ik denk dat ik ze nu echt kwijt ben.

Dan loop ik Valenca in, de laatste Portugese stad voor de grens met Spanje. John en Yvonne lopen met me mee; zij gaan door naar Tui in Spanje. Ik besluit een herberg hier te nemen en een computer op te zoeken om dit verhaal te schrijven.

Het eerste deel, Portugal, zit erop.
Tot nog toe bevalt het me weer prima. Ik heb op diverse punten wel weer echt het caminogevoel, maar het is echt anders dan twee jaar geleden. Ten eerste zijn bijna alle wandelaars Europeanen. Dus geen Koreanen, weinig Brazilianen, Amerikanen etc. Mensen lijken hier meer op sportieve vakantie te zijn dan op een reis van introspectie, spiritualiteit of iets dergelijks. Je merkt dat aan alles, bijvoorbeeld aan de gesprekken onderweg.
Ik geniet enorm van het alleen wandelen. Gezelschap zoek ik weer op de terrassen en in de herbergen. In het begin was ik een beetje teleurgesteld over de natuur en het vele verkeer. Dat is inmiddels een stuk beter en ik geniet enorm van de rust en de vriendelijke dorpjes.

Vanavond mijn laatste avond in Portugal, morgen Spanje in. Ik ben nu dus al over de helft. Ben heel benieuwd naar het vervolg en hoop jullie dat snel te kunnen schrijven.

En ik ben heel benieuwd of en wanneer ik deel 1 van mijn Portugese avontuur met jullie ga delen.

Dikke kus,
Margot