Girl power
Blijf op de hoogte en volg Margot
31 Mei 2015 | Spanje, Villafranca del Bierzo
Lieve allemaal,
Deze week kwam ik dan eindelijk langs de Cruz de Fierro, het ijzeren kruis langs de weg tussen Foncebadon en Molinaseca, één van de meest opmerkelijke punten langs de camino.
Dit ijzeren kruis staat op een hoge eikenhouten paal op een heuveltje van stenen. Pelgrims die daar langskomen laten daar volgens traditie een steen achter die ze van huis hebben meegenomen. Oorspronkelijk met de bedoeling om goed beoordeeld te worden op het moment van sterven en zo in de hemel te komen. Maar tegenwoordig ligt de symboliek meer in het jezelf te ontdoen van hetgeen je (mentaal) belast. Ik heb er twee stenen neergelegd, een voor mezelf en een voor Tonnie. Wat ik erbij gedacht heb of achtergelaten heb, vertel ik je misschien nog wel een keer. In ieder geval is het een monument dat bij velen veel emoties oproept. Bij de stenen lagen ook veel foto's, waarschijnlijk van overledenen, en veel mensen kwamen met ogen op sap van de heuvel af.
Voor Braziliaanse Bruno was het een voorlopig eindpunt. Hij strompelt al dagenlang en heeft veel pijn aan zijn knie, ondanks diverse bezoekjes aan artsen, fysio's en masseurs. Vanaf hier zou hij een taxi nemen en een paar dagen herstellen in Ponferrada. Volgende week komt zijn zus uit Brazilië en dan wil hij met haar naar Santiago kunnen lopen. Anders komt zij voor niets.
Jo (Australische vriendin, hoog blond en slanke bruine benen) en ik zouden samen wel een lift voor hem regelen. Helaas, na drie kwartier was er twee keer een taxi gepasseerd en nog geen auto. Zelfs de bruine benen van Jo hadden dus geen effect. Toen Bruni uiteindelijk de derde taxi die langskwam nam, pakten Jo en ik onze spullen weer op om door te lopen en ja hoor, je raadt het al, toen reden er zomaar twee auto's langs. Te laat helaas.
In Rabanal del Camino waar vandaan ik mijn vorige blog stuurde, zijn Jo en ik nog naar de kerk gegaan waar vier monniken een gebedsdienst hielden en de pelgrimszegen gaven. Wat een tegenvaller. Ik vond het zo onpersoonlijk. Het was wel bijzonder om mee te maken, omdat het zo ouderwets was. Ik had het gevoel dat ik 80 jaar terugging in de tijd. Maar ik voelde me zoals ik me vroeger vaak in de kerk voelde; het sprak me totaal niet aan. De monniken leken een geautomatiseerd programmaatje af te draaien en ik vond het maar 'enge mannen'. Nee, geef mij 'mijn nonnen'.
Volgens mij had ik al verteld dat ik ze een keer in een kerk had horen zingen, maar nog niet dat ik daarna naar een bijeenkomst ben gegaan van dezelfde nonnen in hun herberg (in Carrión de los Condes). Ik las dat op Ikon-televisie een camino-uizending is gewijd aan de nonnen. Dat was in Roncesvalles (net na de Pyreneeën). Dit was dus 350 km verder. We waren daar met ca 25 man uit de hele wereld bijeen (Brazilië, Vietnam, Japan, Noorwegen, US, noem maar op). Ieder werd gevraagd zich voor te stellen, zijn land van herkomst te noemen en de reden waarom je de camino loopt. Alleen dit rondje bezorgde me al diverse momenten van ontroering. Nou, en toen begon de Sound of Music weer te spelen, live. De oppernon pakte haar gitaar en we gingen samen zingen. Liedjes uit de hele wereld (teksten waren uitgedeeld). Vervolgens werd gevraagd liedjes te berengen uit jouw land. Zo gingen we van Jerusalaim naar Alle Menschen werden Brüder en van Yesterday naar Bob Dylan. Op de ene of andere manier bracht dit iedereen zo samen. De nonnen reageerden opvallend liefdevol op de dingen die tussendoor gezegd en gevraagd werden; het was echt bijzonder. Ik realiseer me dat dit echt heel EO-achtig klinkt, maar ik had het gevoel dat ik de liefde kon aanraken daar. Zo puur was het wat die vrouwen gaven en doorgaven. Voor mij was het een allereerste persoonlijke kennismaking met nonnen. Zij lieten me echt voelen dat zij leven voor anderen. Je begrijpt dus dat ik iets dergelijks ook verwachtte van de monniken, maar nee. Dat viel dus zwaar tegen. Je zult begrijpen dat ik daarom toch maar in girl power blijf geloven..
Gisteren waren we (ik breng al een tijdje veel middagen en avonden door met Jo uit Australië - een soort Marion - en Felice uit Italië, met wie ik de allereerste avond in St. Jean Pied de Port heb gedineerd) in Ponferrada. Daar hebben we 's middags op straat in de zon heerlijk vers klaargemaakte octopus gegeten, waar Galicië bekend om is, met een lekker glas witte wijn erbij. Life's good. Morgenmiddag bereik ik de provincie Galicië, dus dat ga ik zeker vaker bestellen.
Vandaag na weer een dag alleen lopen in Villafranca de Bierzo aangekomen. Weer een ander wijngebied. Het lukte me niet om een herberg te vinden. Nu we Santiago naderen, wordt het steeds drukker helaas. Leve de iPhone; gelukkig appte luxe-Jo dat ik in haar hotelkamer kon komen. Dus nu heb ik weer een comfortabel nachtje in een hotel; handdoek, een schone badkamer, geen oordoppen in en geen snurkende mannen om me heen. Joepie. En nu word ik niet om vijf uur wakker gemaakt door wekkers van asociaal vroege pelgrims. Dit is ook weer een heel vriendelijk stadje, met een leuk stadsplein en vast weer een prachtige kerk. Niet normaal gewoon, zoveel als je er daar van hebt hier!
De nachten zijn zo verschillend. Gisteren had ik een vreselijke herberg; rommelig, druk, weinig sanitaire voorzieningen en lawaaiig. Maar de avond ervoor had ik een gloednieuwe. Dat was ook meteen een hotel en het eerste dat ik heb gezien mét zwembad. Heb er heerlijk een paar baantjes getrokken. Ik was wel de enige heldin, want het water was ijskoud. Maar ja, ik wil mijn bikini niet ongebruikt mee naar huis nemen.
Het is nog maar ca 190 km naar Santiago dat vind ik gewoon bijna jammer. Daarna loop ik dus nog door naar Finisterre ('eind van de wereld') aan de kust. Dat is nog 90 km. En als ik dan nog een dag over heb voordat Reinier komt, loop ik ook naar Muxia. Dat ligt ook aan de kust en schijnt heel mooi te zijn. Je merkt het al, ik schrik niet meer terug van 30 of 50 km meer of minder. Ik ben in gedachten mijn volgende wandelreis al aan het bedenken. Misschien wordt het wel de Portugese route (van Porto naar Santiago); dat is 'maar' 250 km..
Jongens, dit was het weer even. Tot de volgende keer. Ik kan niet beloven dat ik schrijfritme kan volhouden, maar ik doe mijn best.
Dikke kus van Margot
Spreuk van de dag:
The Camino only starts after reaching Santiago. (Dat belooft wat..)
Mijn etappes:
Dag 26: Rabanal dC - El Acebo 17 km
Dag 27: El Acebo - Ponferrada 16 km
Dag 28: Ponferrada - Villafranca de Bierzo 25 km
Deze week kwam ik dan eindelijk langs de Cruz de Fierro, het ijzeren kruis langs de weg tussen Foncebadon en Molinaseca, één van de meest opmerkelijke punten langs de camino.
Dit ijzeren kruis staat op een hoge eikenhouten paal op een heuveltje van stenen. Pelgrims die daar langskomen laten daar volgens traditie een steen achter die ze van huis hebben meegenomen. Oorspronkelijk met de bedoeling om goed beoordeeld te worden op het moment van sterven en zo in de hemel te komen. Maar tegenwoordig ligt de symboliek meer in het jezelf te ontdoen van hetgeen je (mentaal) belast. Ik heb er twee stenen neergelegd, een voor mezelf en een voor Tonnie. Wat ik erbij gedacht heb of achtergelaten heb, vertel ik je misschien nog wel een keer. In ieder geval is het een monument dat bij velen veel emoties oproept. Bij de stenen lagen ook veel foto's, waarschijnlijk van overledenen, en veel mensen kwamen met ogen op sap van de heuvel af.
Voor Braziliaanse Bruno was het een voorlopig eindpunt. Hij strompelt al dagenlang en heeft veel pijn aan zijn knie, ondanks diverse bezoekjes aan artsen, fysio's en masseurs. Vanaf hier zou hij een taxi nemen en een paar dagen herstellen in Ponferrada. Volgende week komt zijn zus uit Brazilië en dan wil hij met haar naar Santiago kunnen lopen. Anders komt zij voor niets.
Jo (Australische vriendin, hoog blond en slanke bruine benen) en ik zouden samen wel een lift voor hem regelen. Helaas, na drie kwartier was er twee keer een taxi gepasseerd en nog geen auto. Zelfs de bruine benen van Jo hadden dus geen effect. Toen Bruni uiteindelijk de derde taxi die langskwam nam, pakten Jo en ik onze spullen weer op om door te lopen en ja hoor, je raadt het al, toen reden er zomaar twee auto's langs. Te laat helaas.
In Rabanal del Camino waar vandaan ik mijn vorige blog stuurde, zijn Jo en ik nog naar de kerk gegaan waar vier monniken een gebedsdienst hielden en de pelgrimszegen gaven. Wat een tegenvaller. Ik vond het zo onpersoonlijk. Het was wel bijzonder om mee te maken, omdat het zo ouderwets was. Ik had het gevoel dat ik 80 jaar terugging in de tijd. Maar ik voelde me zoals ik me vroeger vaak in de kerk voelde; het sprak me totaal niet aan. De monniken leken een geautomatiseerd programmaatje af te draaien en ik vond het maar 'enge mannen'. Nee, geef mij 'mijn nonnen'.
Volgens mij had ik al verteld dat ik ze een keer in een kerk had horen zingen, maar nog niet dat ik daarna naar een bijeenkomst ben gegaan van dezelfde nonnen in hun herberg (in Carrión de los Condes). Ik las dat op Ikon-televisie een camino-uizending is gewijd aan de nonnen. Dat was in Roncesvalles (net na de Pyreneeën). Dit was dus 350 km verder. We waren daar met ca 25 man uit de hele wereld bijeen (Brazilië, Vietnam, Japan, Noorwegen, US, noem maar op). Ieder werd gevraagd zich voor te stellen, zijn land van herkomst te noemen en de reden waarom je de camino loopt. Alleen dit rondje bezorgde me al diverse momenten van ontroering. Nou, en toen begon de Sound of Music weer te spelen, live. De oppernon pakte haar gitaar en we gingen samen zingen. Liedjes uit de hele wereld (teksten waren uitgedeeld). Vervolgens werd gevraagd liedjes te berengen uit jouw land. Zo gingen we van Jerusalaim naar Alle Menschen werden Brüder en van Yesterday naar Bob Dylan. Op de ene of andere manier bracht dit iedereen zo samen. De nonnen reageerden opvallend liefdevol op de dingen die tussendoor gezegd en gevraagd werden; het was echt bijzonder. Ik realiseer me dat dit echt heel EO-achtig klinkt, maar ik had het gevoel dat ik de liefde kon aanraken daar. Zo puur was het wat die vrouwen gaven en doorgaven. Voor mij was het een allereerste persoonlijke kennismaking met nonnen. Zij lieten me echt voelen dat zij leven voor anderen. Je begrijpt dus dat ik iets dergelijks ook verwachtte van de monniken, maar nee. Dat viel dus zwaar tegen. Je zult begrijpen dat ik daarom toch maar in girl power blijf geloven..
Gisteren waren we (ik breng al een tijdje veel middagen en avonden door met Jo uit Australië - een soort Marion - en Felice uit Italië, met wie ik de allereerste avond in St. Jean Pied de Port heb gedineerd) in Ponferrada. Daar hebben we 's middags op straat in de zon heerlijk vers klaargemaakte octopus gegeten, waar Galicië bekend om is, met een lekker glas witte wijn erbij. Life's good. Morgenmiddag bereik ik de provincie Galicië, dus dat ga ik zeker vaker bestellen.
Vandaag na weer een dag alleen lopen in Villafranca de Bierzo aangekomen. Weer een ander wijngebied. Het lukte me niet om een herberg te vinden. Nu we Santiago naderen, wordt het steeds drukker helaas. Leve de iPhone; gelukkig appte luxe-Jo dat ik in haar hotelkamer kon komen. Dus nu heb ik weer een comfortabel nachtje in een hotel; handdoek, een schone badkamer, geen oordoppen in en geen snurkende mannen om me heen. Joepie. En nu word ik niet om vijf uur wakker gemaakt door wekkers van asociaal vroege pelgrims. Dit is ook weer een heel vriendelijk stadje, met een leuk stadsplein en vast weer een prachtige kerk. Niet normaal gewoon, zoveel als je er daar van hebt hier!
De nachten zijn zo verschillend. Gisteren had ik een vreselijke herberg; rommelig, druk, weinig sanitaire voorzieningen en lawaaiig. Maar de avond ervoor had ik een gloednieuwe. Dat was ook meteen een hotel en het eerste dat ik heb gezien mét zwembad. Heb er heerlijk een paar baantjes getrokken. Ik was wel de enige heldin, want het water was ijskoud. Maar ja, ik wil mijn bikini niet ongebruikt mee naar huis nemen.
Het is nog maar ca 190 km naar Santiago dat vind ik gewoon bijna jammer. Daarna loop ik dus nog door naar Finisterre ('eind van de wereld') aan de kust. Dat is nog 90 km. En als ik dan nog een dag over heb voordat Reinier komt, loop ik ook naar Muxia. Dat ligt ook aan de kust en schijnt heel mooi te zijn. Je merkt het al, ik schrik niet meer terug van 30 of 50 km meer of minder. Ik ben in gedachten mijn volgende wandelreis al aan het bedenken. Misschien wordt het wel de Portugese route (van Porto naar Santiago); dat is 'maar' 250 km..
Jongens, dit was het weer even. Tot de volgende keer. Ik kan niet beloven dat ik schrijfritme kan volhouden, maar ik doe mijn best.
Dikke kus van Margot
Spreuk van de dag:
The Camino only starts after reaching Santiago. (Dat belooft wat..)
Mijn etappes:
Dag 26: Rabanal dC - El Acebo 17 km
Dag 27: El Acebo - Ponferrada 16 km
Dag 28: Ponferrada - Villafranca de Bierzo 25 km
-
31 Mei 2015 - 19:22
Diny:
Hi Margot wat een mooi blog weer blijf maar heerlijk genieten
Ik leef met je mee en wens je nog heel veel moois toe groetjes van Diny -
31 Mei 2015 - 19:31
Marion Welling:
Lieve Margot, zelfs op vakantie (ben weekje weg) lees ik met veel plezier je verhalen. Zo beeldend geschreven!
Veel succes. Dikke kus, Marion -
31 Mei 2015 - 19:46
Frank:
Hi Margot,
Wat een inspirerend verhaal weel. Ik kijk al weer uit naar jouw volgende blog. Hoewel het einde van jouw reis langzaamaan in zicht komt, wens ik je nog veel plezier en inspiratie bij jouw volgende etappes.
Groetjes, Frank -
31 Mei 2015 - 20:45
Judith:
Heerlijk om te lezen! Morgen is het 1 juni.... De maand dat je thuis komt. Je gaat wel erg hard, en het kan me voorstellen dat je dat NU niet leuk vindt. Geniet verder en ik kijk hier op Mallorca uit naar je volgende verhaal. X, Judith -
31 Mei 2015 - 20:45
Judith:
Heerlijk om te lezen! Morgen is het 1 juni.... De maand dat je thuis komt. Je gaat wel erg hard, en het kan me voorstellen dat je dat NU niet leuk vindt. Geniet verder en ik kijk hier op Mallorca uit naar je volgende verhaal. X, Judith -
31 Mei 2015 - 20:48
Mildred:
Hoi Margot, Wat bijzonder om mee te mogen genieten van alles wat je op jouw reis meemaakt. Naast je prestatie om dat hele stuk te wandelen, ben ik ook onder de indruk (hoewel van iets andere orde) door de lengte van je verslagen. Ik begrijp dat je die nog steeds op je telefoon maakt? Of heb je inmiddels een andere oplossing gevonden?
Ik hoop dat je laatste kilometers net zo bijzonder worden als de voorgaande!
-
31 Mei 2015 - 20:52
Madeleine:
Lieve Margot,
En dan te bedenken dat je dit allemaal opschrijft via je I-phone! Super! We kunnen echt "meelopen" met jou door je schrijfstijl en je ervaringen. Straks ga ik een opgenomen uitzending bekijken van de "weg naar Santiago" die afgelopen zaterdag op TV was en 6 juni het volgende deel, ook van RKK. Ben benieuwd. Hopelijk houd je je schrijfritme net zo goed vol als het lopen. Liefs Madeleine -
31 Mei 2015 - 20:54
Madeleine:
P.S. voor de geïnteresseerde, uitzending is op NPO 2 (30 mei en 6 juni) -
31 Mei 2015 - 21:42
Yvon:
Heerlijk verslag weer, Margot. Er zijn helemaal geen foto's nodig, zo beeldend kun jij het vertellen.
En wat ga je snel !!
Je zal straks echt moeten afkicken, van dit avontuur.
Goede reis nog verder, doe voorzichtig maar vooral "geniet" !
Liefs,
Yvon -
31 Mei 2015 - 22:12
Daphne:
Hé buurvrouw. Wat ben je goed bezig zeg. Petje af hoor. Ik geniet van je verslagen. Wandel lekker verder en denk voorlopig niet aan de Boschplaat, zoals vandaag, in de stromende regen. Blijf nog maar lekker weg en houd die ' paar' laatste honderd kilometers vol!
Dikke knuffel van nummer 48,
Daphne -
01 Juni 2015 - 11:07
Hetty:
Wat een prachtige ervaringen weer Margot en wat gaat de tijd snel,ik kan mij voorstellen dat jij dat ook weer jammer vindt!
Geniet nog van de komende wandelingen en de prachtige ontmoetingen, wij allen bij DVH hebben steeds voldoende stof tot praten door jou bijzonderheden!
Ik kijk weer uit naar je volgende verslag.
Met liefs,
Hetty -
01 Juni 2015 - 19:09
Jo:
net de laatste 3 verslagen achter mekaar gelezen, omdat het door drukte er even bij ingeschoten was, maar ik blijf het een genot vinden om jouw avonturen op papier mee te mogen beleven. Schrijf vooral lekker verder ;-)
X -
02 Juni 2015 - 13:58
Ellen:
Lieve vriendin, niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Toch? Maar hoe fijn dat je dit mee mag maken. Ik kan me de EO achtige bijeenkomst heel goed voorstellen - ben nog nooit aanwezig geweest bij iets soortgelijks, maar ik zou willen dat we met z'n allen op deze wereld vaker op zo'n manier bijeen zouden zijn en deze energie zouden kunnen uitstralen. Dat zou iedereen goed doen. Liefs. -
02 Juni 2015 - 15:07
Heleen:
Lieve Margot, je reisverhalen zijn verslavend en heerlijk om te lezen. Ik zit nu achter mijn pc met de wind die om het huis giert; de bloembakken met geraniums zijn al van het terras gewaaid. Vanmorgen flink nat geregend toen ik de hond uit liet.... Ook al ben je bijna op je eindbestemming, blijf nog maar een tijdje daar met al die lieve mensen, mooie dorpjes, bijzondere ontmoetingen en onvergetelijke momenten om je heen. De Hollandse zomer laat nog even op zich wachten! Liefs Heleen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
