Weekend 2, Miriam
Door: MargotBB
Blijf op de hoogte en volg Margot
06 September 2015 | Nederland, De Rijp
Weekend 2: 5 en 6 september.
Traject: De Rijp – Oostzaan (24 km), Oostzaan – Ransdorp (27 km)
Samen met: Miriam Heemelaar
De zomer lijkt voorbij. De dagen voor ons wandelweekend komt de regen met bakken uit de lucht. Dus deze keer is onze rugzak gevuld met regenjack, poncho en een extra handdoekje in plaats van zonnebrandcrème en zonneklep. Toch hebben Miriam en ik er veel zin in.
Als we afspreken in het piepkleine Ransdorp – zonde dat zo’n aardig plaatsje zo’n vieze naam heeft – zijn we al onder de indruk van de mooie omgeving. We parkeren één auto daar en rijden door naar ons startpunt in De Rijp, waar ik de vorige keer met Joke gestopt ben.
Wandelend door het pittoreske plaatsje met een mooie Waag, stoppen we al snel voor een capuccino. We moeten toch een goeie basis leggen? Het waterige zonnetje dat we ’s morgens tot onze verbazing te zien krijgen, maakt al snel plaats voor dikke wolken, wind en hier en daar een buitje. Zo ook als we op de eerste pont staan die ons bij Spijkerboor naar de overkant brengt. Als we bijna in Oostknollendam zijn, horen we iets vallen. Het is Miriams broodtrommel die uit haar rugzak valt. En ojee, dan blijkt dat ze haar regenjas en jack ook verloren is. Er zit niets anders op; we moeten teruglopen (eigenlijk houdt een beetje wandelaar daar niet van). Na twee kilometer zijn we weer bij de pont. En wat drijft daar in het water, klotsend tegen de oeverbeschoeiing? Inderdaad, Miriams jack. Helaas, de regenjas drijft er niet naast. Even flink uitknijpen en aan de rugzak gehangen; met deze wind droogt dat snel. Het is half 2 ’s middags en we hebben ‘al’ drie kilometer van het parcours afgelegd. Het schiet niet op, maar dat maakt niet uit.
Dan mogen we toerist in eigen land spelen. In de regen passeren we de molens op de Zaanse Schans en de vele toeristen die daar op af zijn gekomen. We komen zelf ook terecht in een souvenirswinkel; leuk om producten en souvenirs uit eigen land te zien waar buitenlanders voor warm lopen en veel te veel geld neertellen. Het is al vijf uur als we aan een kop warme chocola zitten met een welverdiende appelpunt. Gek hoe snel dan je spieren verstijven, terwijl ik in mijn vorige wandelweekend nog de schaduw moest opzoeken om het hoofd koel te houden. Miriam is blij dat ik naast mijn regenjas ook mijn uiterst charmante regenponcho heb meegenomen. Omdat haar jack nog ergens in een berm ligt of in een slootje drijft, maakt zij er nu dankbaar gebruik van. Het regent namelijk weer. De laatste twee uurtjes die ons door de polder naar het Twiske voeren, hebben we uitgekeken naar de lepelaars die Koos me ‘beloofd’ had. Helaas, het is er mooi, maar we zien geen lepelaars. Er is nog iets dat we niet vinden: een trap die ons moet leiden naar een weg om een spoorweg over te steken. Het slootje is te breed om overheen te springen en de balk die er in ligt, lijkt niet te blijven drijven als we erop gaan staan. Wat nu? Kilometers omlopen? Gelukkig zien we net op tijd een gat geknipt is in het gaashekwerk, daar klimmen we doorheen. Foutje in het boekje van Nivon..
Het is al bijna half acht als we in Oostzaan aankomen in onze bed & breakfast. Een braaf, keurig gebouwtje met kamers die meer een hotelkamer lijken dan een woonhuis. Lekkere bedden, prima badkamertje en een heerlijk ontbijt. Het enige eetcafé is op strompelafstand, dus dat redden we nog. Bijzonder publiek daar. Niet erg schokkend of interessant; eigenlijk stuk voor stuk ‘lelijke’ types in lelijk ingerichte zaak. Maar de Pinot Grigio smaakt goed, evenals de salades en verse friet. Wat hebben we een trek!
Als we gaan slapen hebben we twaalf uur samen achter de rug. Daarvan hebben we ongeveer twaalf uur met elkaar gepraat. Grappig. Miriam en ik kennen elkaar al een paar jaar door het tennis; behalve het drankje na een wedstrijd (we zijn heel erg aan elkaar gewaagd!), hebben we elkaar eigenlijk nooit gesproken. Er valt dus veel aan elkaar te vertellen over onze levens. Allebei het nodige meegemaakt en aardig wat overeenkomsten. Erg gezellig dus.
Zondag wakker gemaakt door de dieren; veel vogels en hanen. Maakt niet uit; we willen immers vroeger van start dan gisteren.
Het pad voert ons, verder door Het Twiske, via Landsmeer naar Het Schouw. Daar nemen we een pont over het Noordhollands Kanaal. Het leuke pontmeisje vertelt ons dat ze op een slecht-weer-dag als vandaag ‘maar’ 300 keer heen en weer gaat. Op drukke dagen zijn dat rustig 2.000 heen-en-weertjes! Daarna lijkt het bij ons even fout te gaan. We zoeken een plek voor koffie en iets lekkers, maar de horecazaken die we zien zijn dicht. Bovendien snappen we de routebeschrijving in het boekje niet en onze iPhones geven tegenstrijdige informatie. We belanden na 45 minuten zoeken en twijfelen weer bij Drs. P-Heen-en-Weer pontmeisje, die ons doodleuk vertelt dat de pont kort geleden verplaatst is. Het kaartje in het boek was verouderd. Hèhè, hadden we dat eerder geweten.
Vanwege lekkere trek kiezen we de makkelijke route naar Broek in Waterland kiezen en niet de meer avontuurlijke Laarzenroute. In Broek worden we beloond met een overheerlijke uitsmijter in een pannenkoekenhuisje. Wat een schattig dorpje is Broek toch.
Met gevulde magen vervolgen we onze tocht richting Zuiderwoude. Er komen diverse optochten langs: eerst een groep mannen-van-middelbare-leeftijd op de Solex. Een komisch beeld. (Doet me denken aan de ‘hit’ van de KKC Schoolband uit 1977 ‘ik ben Solo Lex’ met ene Reinier Bary op de toetsen.) Later zien we een heel groep 2CV’s langsrijden, blijft speciaal bij Miriam leuke herinneringen aan vroeger oproepen, en ten slotte mogen we een lawaaierige optocht van tractoren aanschouwen.
Plotseling zijn we getuige van een enorme ruzie tussen twee zwanen. Het gaat zo ver dat de ene zwaan de ander zowat vermoordt en verdrinkt. Afschuwelijk om te zien, maar wat doe je? Gelukkig ontkomt de aangevallen zwaan net op tijd aan de killende snavel van de andere zwaan en zet hij zijn tegenaanval in. Die loopt met een sisser af. Maar er is meer volk opgewonden. Schapen verderop in de wei beginnen te springen en te rennen en gaan vervolgens braaf samen voor ons poseren. Meteen komen de koeien er ook aan die een geweldig lawaai voor ons maakten. Ook die dames hebben braaf geposeerd. We zijn in ons element.
De laatste kilometers naar Ransdorp vallen ons zwaar. We lopen een heel lange weg door de polder. Wat is Holland toch vlak. De slootjes om ons heen liggen even hoog als de paden. Het waait flink en onze lichamen laten ons voelen dat we nog heupen, knieholtes en blaargevoelige tenen hebben. We zijn dan ook heel blij als we om half zes onze auto terugvinden in Ransdorp. We hebben er zo’n 55 km op zitten in twee dagen. Niet gek, moet ik eerlijk zeggen. En met dit eerste uitje samen, met alle mooie, boeiende en emotionele gesprekken zijn we dik tevreden. Dank je wel, Miriam.
Volgende maand lijkt het een soort thuiswedstrijd. Dan loop ik langs Amsterdam en omgeving. Samen met Marion, mijn wandelmaatje uit Spanje. Nu alweer zin in. Maar we moeten nog even wachten. Tot de volgende keer!
Liefs, Margot
Traject: De Rijp – Oostzaan (24 km), Oostzaan – Ransdorp (27 km)
Samen met: Miriam Heemelaar
De zomer lijkt voorbij. De dagen voor ons wandelweekend komt de regen met bakken uit de lucht. Dus deze keer is onze rugzak gevuld met regenjack, poncho en een extra handdoekje in plaats van zonnebrandcrème en zonneklep. Toch hebben Miriam en ik er veel zin in.
Als we afspreken in het piepkleine Ransdorp – zonde dat zo’n aardig plaatsje zo’n vieze naam heeft – zijn we al onder de indruk van de mooie omgeving. We parkeren één auto daar en rijden door naar ons startpunt in De Rijp, waar ik de vorige keer met Joke gestopt ben.
Wandelend door het pittoreske plaatsje met een mooie Waag, stoppen we al snel voor een capuccino. We moeten toch een goeie basis leggen? Het waterige zonnetje dat we ’s morgens tot onze verbazing te zien krijgen, maakt al snel plaats voor dikke wolken, wind en hier en daar een buitje. Zo ook als we op de eerste pont staan die ons bij Spijkerboor naar de overkant brengt. Als we bijna in Oostknollendam zijn, horen we iets vallen. Het is Miriams broodtrommel die uit haar rugzak valt. En ojee, dan blijkt dat ze haar regenjas en jack ook verloren is. Er zit niets anders op; we moeten teruglopen (eigenlijk houdt een beetje wandelaar daar niet van). Na twee kilometer zijn we weer bij de pont. En wat drijft daar in het water, klotsend tegen de oeverbeschoeiing? Inderdaad, Miriams jack. Helaas, de regenjas drijft er niet naast. Even flink uitknijpen en aan de rugzak gehangen; met deze wind droogt dat snel. Het is half 2 ’s middags en we hebben ‘al’ drie kilometer van het parcours afgelegd. Het schiet niet op, maar dat maakt niet uit.
Dan mogen we toerist in eigen land spelen. In de regen passeren we de molens op de Zaanse Schans en de vele toeristen die daar op af zijn gekomen. We komen zelf ook terecht in een souvenirswinkel; leuk om producten en souvenirs uit eigen land te zien waar buitenlanders voor warm lopen en veel te veel geld neertellen. Het is al vijf uur als we aan een kop warme chocola zitten met een welverdiende appelpunt. Gek hoe snel dan je spieren verstijven, terwijl ik in mijn vorige wandelweekend nog de schaduw moest opzoeken om het hoofd koel te houden. Miriam is blij dat ik naast mijn regenjas ook mijn uiterst charmante regenponcho heb meegenomen. Omdat haar jack nog ergens in een berm ligt of in een slootje drijft, maakt zij er nu dankbaar gebruik van. Het regent namelijk weer. De laatste twee uurtjes die ons door de polder naar het Twiske voeren, hebben we uitgekeken naar de lepelaars die Koos me ‘beloofd’ had. Helaas, het is er mooi, maar we zien geen lepelaars. Er is nog iets dat we niet vinden: een trap die ons moet leiden naar een weg om een spoorweg over te steken. Het slootje is te breed om overheen te springen en de balk die er in ligt, lijkt niet te blijven drijven als we erop gaan staan. Wat nu? Kilometers omlopen? Gelukkig zien we net op tijd een gat geknipt is in het gaashekwerk, daar klimmen we doorheen. Foutje in het boekje van Nivon..
Het is al bijna half acht als we in Oostzaan aankomen in onze bed & breakfast. Een braaf, keurig gebouwtje met kamers die meer een hotelkamer lijken dan een woonhuis. Lekkere bedden, prima badkamertje en een heerlijk ontbijt. Het enige eetcafé is op strompelafstand, dus dat redden we nog. Bijzonder publiek daar. Niet erg schokkend of interessant; eigenlijk stuk voor stuk ‘lelijke’ types in lelijk ingerichte zaak. Maar de Pinot Grigio smaakt goed, evenals de salades en verse friet. Wat hebben we een trek!
Als we gaan slapen hebben we twaalf uur samen achter de rug. Daarvan hebben we ongeveer twaalf uur met elkaar gepraat. Grappig. Miriam en ik kennen elkaar al een paar jaar door het tennis; behalve het drankje na een wedstrijd (we zijn heel erg aan elkaar gewaagd!), hebben we elkaar eigenlijk nooit gesproken. Er valt dus veel aan elkaar te vertellen over onze levens. Allebei het nodige meegemaakt en aardig wat overeenkomsten. Erg gezellig dus.
Zondag wakker gemaakt door de dieren; veel vogels en hanen. Maakt niet uit; we willen immers vroeger van start dan gisteren.
Het pad voert ons, verder door Het Twiske, via Landsmeer naar Het Schouw. Daar nemen we een pont over het Noordhollands Kanaal. Het leuke pontmeisje vertelt ons dat ze op een slecht-weer-dag als vandaag ‘maar’ 300 keer heen en weer gaat. Op drukke dagen zijn dat rustig 2.000 heen-en-weertjes! Daarna lijkt het bij ons even fout te gaan. We zoeken een plek voor koffie en iets lekkers, maar de horecazaken die we zien zijn dicht. Bovendien snappen we de routebeschrijving in het boekje niet en onze iPhones geven tegenstrijdige informatie. We belanden na 45 minuten zoeken en twijfelen weer bij Drs. P-Heen-en-Weer pontmeisje, die ons doodleuk vertelt dat de pont kort geleden verplaatst is. Het kaartje in het boek was verouderd. Hèhè, hadden we dat eerder geweten.
Vanwege lekkere trek kiezen we de makkelijke route naar Broek in Waterland kiezen en niet de meer avontuurlijke Laarzenroute. In Broek worden we beloond met een overheerlijke uitsmijter in een pannenkoekenhuisje. Wat een schattig dorpje is Broek toch.
Met gevulde magen vervolgen we onze tocht richting Zuiderwoude. Er komen diverse optochten langs: eerst een groep mannen-van-middelbare-leeftijd op de Solex. Een komisch beeld. (Doet me denken aan de ‘hit’ van de KKC Schoolband uit 1977 ‘ik ben Solo Lex’ met ene Reinier Bary op de toetsen.) Later zien we een heel groep 2CV’s langsrijden, blijft speciaal bij Miriam leuke herinneringen aan vroeger oproepen, en ten slotte mogen we een lawaaierige optocht van tractoren aanschouwen.
Plotseling zijn we getuige van een enorme ruzie tussen twee zwanen. Het gaat zo ver dat de ene zwaan de ander zowat vermoordt en verdrinkt. Afschuwelijk om te zien, maar wat doe je? Gelukkig ontkomt de aangevallen zwaan net op tijd aan de killende snavel van de andere zwaan en zet hij zijn tegenaanval in. Die loopt met een sisser af. Maar er is meer volk opgewonden. Schapen verderop in de wei beginnen te springen en te rennen en gaan vervolgens braaf samen voor ons poseren. Meteen komen de koeien er ook aan die een geweldig lawaai voor ons maakten. Ook die dames hebben braaf geposeerd. We zijn in ons element.
De laatste kilometers naar Ransdorp vallen ons zwaar. We lopen een heel lange weg door de polder. Wat is Holland toch vlak. De slootjes om ons heen liggen even hoog als de paden. Het waait flink en onze lichamen laten ons voelen dat we nog heupen, knieholtes en blaargevoelige tenen hebben. We zijn dan ook heel blij als we om half zes onze auto terugvinden in Ransdorp. We hebben er zo’n 55 km op zitten in twee dagen. Niet gek, moet ik eerlijk zeggen. En met dit eerste uitje samen, met alle mooie, boeiende en emotionele gesprekken zijn we dik tevreden. Dank je wel, Miriam.
Volgende maand lijkt het een soort thuiswedstrijd. Dan loop ik langs Amsterdam en omgeving. Samen met Marion, mijn wandelmaatje uit Spanje. Nu alweer zin in. Maar we moeten nog even wachten. Tot de volgende keer!
Liefs, Margot
-
07 September 2015 - 07:11
Marc Bense:
Weer 2 leuke en levendig geschreven wandelverslagen Margot! En enorm die heel toevallige ontmoeting met jouw Nieuw-Zeelandse vrienden van de Camino in Alkmaar tijdens jullie vorige wandeling: écht grappig!
Ik zie dat jouw verhalen inmiddels 6234 maal zijn bekeken: misschien een goede basis om een betaalde wandel column te mogen vullen in een groot tijdschift?
Plaatsnamen als Ransdorp en Oostknollendam klinken mij overigens nu wel héél ver weg en klein....
Kus van Marc uit China. -
07 September 2015 - 08:12
Naile:
Lieve Margot,
En dan te bedenken dat ik ongeveer naast de Zaanse schans woon! Wat een leuk verslag weer, en wat goed dat jullie ondanks regen en wind toch door zijn blijven lopen. Lieve groet uit Zaandam ;)
-
07 September 2015 - 08:43
Jo:
eindelijk de tijd genomen om weer te genieten van jouw wandelverhaal met Miriam en daarna gelijk het verhaal met Joke gelezen. Het is weer genieten hoor, erg leuk geschreven en het nodigt uit om ook te gaan wandelen. Moet heerlijk zijn om je gedachten te verzetten. Wandel & schrijf maar lekker door Margot, ik lees de verhalen graag ! Dank daarvoor X -
07 September 2015 - 09:48
Judith:
Heerlijk verhaal Margot! -
07 September 2015 - 10:17
Hetty :
Leuk verslag weer Margot,maar op de één of andere manier vind ik Nederland nu zo gewoon klinken,ik mis de lekkere wijntjes,kerkjes,warme zonnetje,spannende en voor mij onbekende mensen die jij steeds tegen kwam!
Stom van mij eigenlijk toch!!!!!!
Maar ik vind het wel weer heel leuk om te lezen,dank je wel Margot.
Groetjes,Hetty -
07 September 2015 - 12:52
Tineke Van Sambeek:
Wat maakt een mens toch veel mee als je wandelt! Heerlijk om ook je avonturen vanuit het regenachtige platte mooie Noord-Holland te mogen lezen. Het is net als met de Camino, wat een doorzetters zijn jullie!
p.s. wij hadden afgelopen vrijdag een Camino-reünietje bij ons thuis! Heel blij allemaal elkaar weer te zien! -
07 September 2015 - 13:18
Christine:
Leueueueuk Margot! Wat gaaf dat het wandelvirus je nog helemaal te pakken heeft en dat je die kunt delen met anderen, live en via de blog. Ben benieuwd naar de verdere route en je loopmaatjes, Liefs, Christine -
07 September 2015 - 13:20
Christine:
Wat knap dat jullie met een dergelijke weersvoorspelling van huis zijn gegaan en nog veel knapper dat jullie de hele route uitgelopen hebben. Karakter hoor -
10 September 2015 - 11:40
Jeanne:
Hai Margot, ik vind je moedig hoor, zeker in alle regen. Tijd om thuis voor de haard te zitten? Geniet! xx Jeanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
