Weekend 3, Marion

Weekend 3, 10 en 11 oktober
Traject: Ransdorp - Gein (24 km), Gein - Bussum (25 km)
Samen met Marion van Wingen

Mijn iPhone maakt me de hele week al lekker voor deze wandeling. De zon gaat veel schijnen, dus ik verheug me extra op deze stadse etappe van het Trekvogelpad.

Toch lijkt het vrijdag even fout te gaan. Ik ga na een verkeerde beweging onderuit bij de tennisles en er lijkt iets te knakken in mijn enkel. Aangezien ik altijd nogal heftig reageer (men noemt dat een vegetatieve reactie, bijna flauwvallen, misselijk etc), zie het er ietwat dramatisch uit. Maar dankzij de goeie reactie van Jo, Miriam, Miranda en Katja kan ik na afloop toch weer rechtop de zaal verlaten.

Diezelfde middag krijg ik een appje dat mijn grote Camino-wandelvriend Felice uit Italië in het land is. Dus snel met mijn been omlaag om hem in de stad te treffen. Dat gaat nog net, want de volgende dag rijdt hij weer terug naar Italië. Een bliksembezoek. Het is zo goed om hem weer te zien. Mijn Camino-sentiment laait weer op en ik vind dit een mooie opmaat naar mijn wandelweekend met Camino-vriendin Marion. Maar eerst breng ik 's avonds laat een bliksembezoekje aan Christine, die mijn enkel vakkundig tapet, zodat het inderdaad wandelen wordt en niet hinkelen.

Marion en ik beginnen in het piepkleine Ransdorp dat onder de rook ligt van Amsterdam-Noord. Een dorpje dat je van verre herkent aan de stompe kerktoren. Helaas is het dorpscafé dicht en kunnen we niet met koffie beginnen. Het traject leidt ons eerst door weilanden, in de zon prachtig groen onder de blauwe lucht. Al snel komen we op bekend terrein: Durgerdam. Daar komt ook de Dam-tot-Dam wandeling langs, die ik vorig jaar gedaan heb. Kabbelende bootjes aan de kade en het lokale café is hier gelukkig wel open. Een bejaardenvereniging viert een dagje uit en de oudjes zitten binnen aan de koffie. Wij zitten lekker buiten, met ovenheerlijk appelgebak.

Even later laten we het dorpse achter ons en kwamen we aan bij de Oranjesluizen. Ze staan open en we moeten heel lang wachten, maar eigenlijk is het ook hartstikke boeiend om dit eens van heel dichtbij te zien. Wat een lange schuiten en wat zijn die kerels handig in het sturen van zulke grote jongens door zulke smalle doorgangen. En dan denk je je in industrieel gebied te bevinden, maar verrassend genoeg zie je ook vogelaars met verrekijkers en camera’s. Ik ben verbaasd een enorme reiger in de boom te zien. Die ken ik alleen maar aan de kant van de sloot. Amsterdam is zo veel groener dan je soms denkt. Al snel komen we bij de aparte Nesciobrug over het Amsterdam-Rijnkanaal die zich in tweeën splitst. Mooie brug, nooit eerder gezien. We zien op tegen een lang saai stuk langs het kanaal, maar dat valt reuze mee. En heb je ooit van het Diemerbos gehoord? Dat is ook heel aangenaam.

Dan komen we langs bekender terrein: de Gaasperplas en het Gaasperpark. Herinneringen komen terug van de tijd dat mama daar woonde. Haar laatste jaar in verzorgingshuis Nellestein. Ik heb toen regelmatig met haar gewandeld in dit park; zonder rolstoel is dit een stuk lichter. Traditiegetrouw doen we een drankje bij Boerderij Langerlust waar verstandelijk gehandicapten werken. En ook daar in het zonnetje gezeten. Nu kan het nog.

Onze pleisterplaats voor de nacht is niet ver meer. Voor het eerst heb ik een kamer (een soort Bed& Breakfast) geboekt via Vrienden op de Fiets, een vereniging die er ook is voor wandelaars. Het is net zoiets als AirB&B, maar dan niet-commercieel. Nou, we vallen met de neus in de boter. Het adres in Gein staat te boek als een ‘tuinhuis’ maar we hebben een volledige woning tot onze beschikking met heerlijke bedden. En er staat een aangenaam ontbijtje voor ons klaar voor de volgende ochtend. Gastvrouw Roos adviseert ons de metro te nemen naar Reigersbos, waar een goed Chinees restaurant zit. Dat doen we. De Peking eend met groenten smaakt goed. Een lange afterparty zit er vanavond niet in; Marion en ik zijn moe en rozig en om 11 uur liggen we lekker te snorren. Negen uur later moet de wekker ons wakker maken!

Ik krijg ondertussen een appje van Yvo. Of ik de oplader van mee heb genomen van Pablo’s iPhone. Ja dus. Niet zo netjes, Margot, om die van je Spaanse logé te pikken. Schaammomentje.

Marion en ik praten urenlang. Gelegenheid genoeg tijdens een wandeling van 50 km. Ons favoriete onderwerp, je raadt het al. Onze geweldige ervaringen op de Camino in Spanje, dit voorjaar. In augustus heeft Marion nog twee weken als vrijwilliger gewerkt in een grote pelgrimsherberg aan de voet van de Spaanse Pyreneeën. Buffelen was dat. Wandelen vindt ze veel leuker. Ik begrijp dat.

En ook zondag zijn we verbaasd over hoe mooi en groen Amsterdam is. Nooit geweten dat Gein (eindhalte van de tram) zo’n prachtig park heeft. We schieten mooie plaatjes terwijl we wandelen naar Weesp. Het is nog steeds stralend weer, maar door de oostenwind is de gevoelstemperatuur 3 graden! Het is dan ook best koud als we lang bij een open brug moeten wachten in Weesp en de ochtendkoffie drinken we toch maar binnen. In Weesp komen we langs diverse bekende plekjes, zoals City of Wesopa, waar we met JuneOFive heel wat keertjes volle zalen hebben getrokken.
Voor we het weten, lopen we weer tussen landerijen, koeien en schapen en naderen we het Naardermeer. We zijn niet de enigen die genieten het mooie weer. Het is gewoon druk. Een bankje in de zon is gemakkelijker te vinden dan een leuk lunchzaakje. Dus doen we de lunch met een tuc-koekje, gekookt ei en appeltje met een overheerlijk flesje water. Bij een sanitaire stop in the wild haal ik me nog open aan rozendoornen en van schrik zit ik in de brandnetels; dat mag de pret niet drukken. Via de Hilversumse Meent komen we in het Spanderswoud en wat is dat mooi. Ik fotografeer de grootste rode paddenstoel met witte stippen die ik ooit heb gezien.

We rekenen al een tijdje uit hoe ver het nog is naar ons eindpunt, Restaurant Robert, voor ons welverdiende glaasje wijn. Daar staat onze auto. Wat een teleurstelling als blijkt dat een of andere oma de zaak heeft afgehuurd en wij niet welkom zijn. Daarom maar meteen door naar Ransdorp, waar mijn auto staat. De bardame in café De Zwaan is net Adèle uit de originele Schaap met de vijf poten serie, maar dan met kort witgeverfd haar. De schat hier en schat daar vliegen je om de oren en ze waarschuwt ons dat we echte ‘taaigers’ worden als we haar tijgernootjes eten. Geweldig. Als we wegrijden, weigert Marions auto ineens dienst. Hij doet niets meer. De Wegenwacht laat niet lang op zich wachten en de aardige WW-man vervangt de accu snel en kundig. Een halfuurtje later dan gepland rijden we doodmoe maar voldaan naar huis.

Lieve Marion, dank je voor de gezelligheid en onze mooie gezamenlijke Camino-herinneringen.

Liefs, Margot