Weekend 5, Bob

Zaterdag 19 maart: Soesterberg-Langbroek - 30 km (met Bob)
Zondag 20 maart: Langbroek-Elst - 18 km (alleen)
Vierenhalve maand geleden liep ik voor het laatst langs het Trekvogelpad, met Judith. Vandaag is Bob mijn metgezel. Vorig jaar liep ik ook een keer met hem. Door de duinen. Toen had ik mijn gevulde rugzak bij me, want ik was in training voor de Camino. Nu heb ik alleen een weekend-rugzakje.
We hebben afgesproken op mijn logeeradres in Langbroek, tussen Doorn en Amerongen. Ik meld me bij het adres waar ik die avond ga slapen (logeeradres van Vrienden op de Fiets), Ik zie de dame die daar woont en zeg spontaan ‘Hallo, ik ben Margot; ik kom vanavond bij je slapen.’ Ze kijkt me nogal verbaasd aan. Ze zegt dat ze geen extra slaapkamer heeft. Vreemd. Wat blijkt. Ik ben dus duidelijk op het verkeerde adres. Hilarisch momentje.

Met Bobs auto rijden we naar ons startpunt in Soesterberg. We vinden het snel maar lopen meteen de verkeerde kant op. Foutje. We noemen de extra gelopen kilometer de Margot Bonus; later volgt de Bob Bonus. Bob vindt dat hij na dit foutje van mij de navigatie moet overnemen. Ik neem dit voorstel maar al te graag aan en duw hem mijn Trekvogelpad-boekje in de handen. Zal dat beter gaan?

Het pad leidt ons door bossen richting Austerlitz. Op verzoek van Bob maken we een kleine omweg (de Bob Bonus) naar de piramide van Austerlitz. Die is gebouwd door troepen van Napoleon, die daar met 18.000 man (!) gelegerd waren, ter ere van Napoleon die in het gelijknamige Tsjechische stadje een overwinning had behaald. Wat een teleurstelling voor Bob als blijkt dat de piramide gesloten is vanwege nota bene een stel Amstelveners die daar een evenementen houden. Gelukkig hebben we de foto's nog.

We stappen stevig door. Leuke gesprekken met Bob. Wat heeft die man een energie en veel inspirerende reisverhalen. En wat beschikt hij over veel weetjes. En wat hij niet weet, bedenkt hij ter plekke wel. Heerlijk. Ik loop nu mijn vijfde weekend, steeds met iemand anders. Bob is (als makelaar en actief in vastgoedprojecten) geïnteresseerd in architectuur. Dus ik word gevraagd naar mijn mening over bouwstijlen van nieuwbouw, en hoor aan wat hij vindt van tuinaanleg, ontwerpen, mooie oude pandjes etc. Dat vind ik nou leuk. Zo krijgt ieder wandelweekend zijn eigen accent.

Het kaartlezen valt Bob zwaar tegen (ik heb een beetje pret, want hij vindt Judith en mij nogal dom omdat we zo vaak verkeerd gelopen waren..) Bobs bonus wordt daardoor, door al het gedwaal rond de St. Helenaheuvel tussen Maarn en Doorn, maar liefst drie kilometer langer.
En hij zegt nog wel steeds 'Volgens mij gaan we goed; ik weet het zeker, denk ik.'

We hebben veel plezier. De ene keer met ge-OH in diverse accenten en aan het eind van de dag, als we te moe zijn om door te lopen maar toch nog even door moeten, beginnen we te zingen. Van ‘Ik wil terug naar de kust’ tot ‘Manuela’. Opeens krijg ik een dikke zoen van Bob. Weet je waarom? We zijn precies op de helft van het Trekvogelpad. Het hele traject is 403 km en als we lopen op de Pittesteeg, zijn we zomaar bij de denkbeeldige 201,5 km-paal. Even later lopen we Langbroek (eindpunt van de dag) binnen. En er is een kroeg. Met bier. Heerlijk. Wat hebben we dat verdiend na 30 kilometer.

Als we op mijn logeeradres aankomen, ben ik aangenaam verrast. Ik krijg een heel schattig tuinhuisje naast de boerderij tot mijn beschikking. Prachtig rustige omgeving. Alles erop en eraan en ik mag aangeven hoe laat ik morgenochtend mijn croissantje en gekookte eitje wil. Ik ben dik tevreden.
In Leersum eten we een smakelijke pasta met gamba’s. Bob brengt me daarna naar mijn tuinhuis en gaat direct door naar huis in Castricum, nog een dikke anderhalf uur rijden. In mijn tuinhuis zie ik tot mijn grote vreugde dat er een klein flesje witte wijn koud staat. Ook dat smaakt.

Gewekt door hospita Janny die croissant, ei en broodjes aan de deur ophangt. Een lekker ontbijtje. Buiten miezert het. Maar als ik een halfuurtje later op stap ga, schijnt de zon. Goh, wat is die streek mooi in de zon. Ik wandel langs diverse mooie landgoederen en zie de eerste lammetjes in de wei. Doordat ik alleen loop, hoor ik de vogels extra goed. Wat een fantastisch gekwetter. Een mooi en langdurig concert.

Gelukkig heb ik vanochtend genoeg koffie gedronken, want het duurt maar liefst drie uur voordat ik een café zie. Dat is een heel leuk Italiaans zaakje in Amerongen. Ik kom helemaal bij. Heb er toch al weer 14 km op zitten. Lopend bij Kasteel Amerongen ontmoet ik een dame die me spontaan vertelt dat ze binnenkort de Camino naar Santiago gaat lopen. Je begrijpt dat dit een enthousiast geanimeerd gesprek wordt en oh, ik voel toch een soort van jaloezie door me heengaan. Ik geef haar nog een paar nuttige tips en bij het afscheid wens ik haar ‘buen camino’.
De regen is begonnen en ik stuntel bij het aandoen van een wegwerp-poncho. Weet meteen waarom die dingen zo heten. Wat een gedoe om zoiets aan te krijgen. Maar ja, het houdt me wel droog. De laatste kilometers naar Elst, waar mijn auto staat, gaan snel. En dat vind ik prima. Mijn eerste wandelweekend van 2016 is voorbij. Bob, bedankt voor je gezelligheid.
En Joke, wij gaan volgende maand weer, hè. Tot dan!