Weekend 8, Anja
Door: MargotBB
Blijf op de hoogte en volg Margot
19 Juni 2016 | Nederland, Brummen
17, 18 en 19 juni 2016
Traject: Brummen – Vorden (27 km)
Vorden – Rekken (37 km)
Rekken – Usselo (21 km)
Mijn laatste wandelweekend langs het Trekvogelpad. Omdat de resterende route nog 85 km is, trek ik er drie dagen voor uit, waarvan twee samen met Anja.
Anja pikt me op bij het Amstelstation. Het hoost van de regen en ik heb al zitten dubben welke jas, poncho, pet of plu mee te nemen. Als ik sta te wachten op Anja, vraag ik me af in wat voor auto ze eigenlijk rijdt. Geen idee. Dan stopt er een zilver metallic cabrio sportwagen voor me; ik denk voor iemand anders. Zit Anja daarin! Haha, zo 100% anders dan wat ik bij haar verwacht. Heerlijke auto hoor. We zoeven snel Amsterdam uit richting Brummen. Anja heeft veel pit; ik moet erg lachen om haar kritische houding op de weg. Veel getoeter naar vrachtauto's die niet opletten en die volgens haar een gevaar op de weg zijn. De vrachtwagenchauffeurs denken bij al dat getoeter dat ze sjans hebben, totdat ze Anja’s gezicht en wilde gebaren zien. Dan zijn ze wakker.
We laten de auto achter in Brummen, vlakbij het station waar ik de vorige keer met Yvon geëindigd ben. Aardig plaatsje. Al snel komen we bij de IJssel die we met de pont oversteken. Het water staat enorm hoog. Nog iets hoger en de pont vaart niet meer. We hebben dus geluk. De volgende stad is Bronkhorst, 's lands kleinste plaats (150 inwoners) met stadsrechten. Maar ook met een museum (Dickens), een galerie en gelukkig is er ook koffie. Daar zijn we aan toe. De volgende bestemming is Wichmond, zes kilometer verder. Als de enige lunchgelegenheid daar een cafetaria blijkt te zijn, lopen we door. We weten niet of we die middag nog iets gaan tegenkomen. De lokale bakker heeft ook kaas en thee in huis en is bereid voor ons enkele broodjes te smeren en thee te zetten. Buiten aan een picknicktafel laten we het ons goed smaken, in de zon! Dat was niet echt voorspeld.
Na Wichmond lopen we druk te praten en te genieten van de omgeving. Maar we letten niet op. Wat blijkt, we hebben zeker zes kilometer omgelopen, de verkeerde kant op. Het duurt een hele tijd voordat we weer een beetje op de route zijn. Dat is balen, zeg. Anja wil een stuk afsnijden om sneller bij Landgoed Hackfort komen en is eigenwijs; wil een pad in waar een kruis straat, hetgeen betekent dat dit niet de route is. Helaas, we mogen er niet door. We moeten het hele stuk weer terug. Als we even op een bankje zitten uit te rusten, rekenen we uit dat we niet voor acht uur aankomen bij ons logeeradres waar we zullen meeëten. We zijn dan al een flink aantal uren onderweg en voelen daar weinig voor. Op dat moment staat er een bestelwagen van apotheek Medic vlak bij ons en de man stapt in. We rennen op hem af en krijgen hem zo ver dat hij ons illegaal meeneemt (hij mag geen passagiers in de achterbak meenemen). Ik beloof braaf te bukken als we politie zien. Hij helpt enorm door ons af te zetten op ca een kilometer van ons logeeradres. Aardige man; had ook ooit het Trekvogelpad gelopen. Dat schept een band, zullen we maar zeggen. Als Anja en hij zijn uitgestapt, loopt hij naar de achterportier van de wagen voor mij en zegt ‘Het vee moet ook los’. Tja, ben nooit eerder vee genoemd..
We lopen nog een extra rondje van een kilometer om het gevoel te hebben toch genoeg te hebben gelopen. Doordat we de lift krijgen, missen we net het punt waar de aansluiting is van het Trekvogelpad met het Pieterpad. Dat wordt mijn volgende project, waarover over een tijdje meer.
Tot onze verrassing passeren we een wijnboerderij! We maakten ons al zorgen dat we niets meer te drinken zouden krijgen, in de verste verte geen horeca te bekennen. We nemen Achterhoekse witte wijn met de toepasselijke naam Uutbloazen uit 2013.
Als we aankomen bij onze Vrienden-op-de-fiets Bed&Breakfast treffen wij daar Diny in haar prachtige tuin. Wat een weelde. Ze zit heel relaxed een biertje te drinken in de zon en wij krijgen er ook een aangeboden. Een geweldig leuke en lieve vrouw, die woont in een riant licht huis, met dus een fantastische tuin. Tot mijn schrik blijkt dat ik nooit bevestigd heb dat we daar willen eten; geen punt voor Diny. Ze kookt ook voor ons. Stadse Margot krijgt de opdracht de aardappelen te rooien, Anja gaat boontjes doppen. (Anja, een Groningse boerendochter, noemt mij altijd een stadse tut en heeft mij meer dan eens gevraagd of ik de term Amstelveense parelteef al ken; ze vindt ‘m erg leuk, maar niet op mij slaan….). Alles wat we eten, behalve het vlees, komt uit de tuin. Fantastisch. Zo vers en lekker. En dan smaakt Uutbloazen daar heel lekker bij.
Ook Diny’s ontbijt met verse aardbeien, eieren van eigen kip en yoghurt van de boer smaakt heerlijk.
Later dan gepland – time flies when you have fun - gaan we weer op stap. Een zwaar programma vandaag; meer dan dertig kilometer. We letten iets beter op de bewegwijzering want we hebben geen zin in een herhaling van gisteren. Eén keer liften is meer dan genoeg.
De omgeving is prachtig. Mooie boerderijen, landerijen, bossen, een zeer gevarieerd landschap. We genieten volop. ’s Middags moeten we heel even de poncho aan, als er een buitje komt. Maar het is niets, vergeleken bij wat er voorspeld was en wat er kennelijk in de nabije omgeving is gevallen.
Anja haakt iets eerder af; zij pakt in Eijbergen de bus en trein. Maar eerst drinken we samen nog koffie in de eerste gelegenheid die we sinds die ochtend zien. Zeven uur gelopen en geen cafeetje gezien! Het blijkt een soort café annex disco voor de lokale jongeren van 24 tot 60 jaar. Maakt niet uit, de koffie is lekker. Dan nemen we afscheid. Anja vertrekt richting Monnickendam en ik loop verder. Dag lieve Anja. Ik vond het erg leuk met je. Heb van je humor en onze discussies genoten!
Het vervolg blijkt verder te zijn dan ik aanvankelijk dacht. Ik passeer de Mallumse Watermolen, schuil vijf minuutjes in het gat Loo, loop vervolgens twee kilometer langs de rivier Berkel waar diverse hobbyvissers zich voor de avond en nacht installeren en denk dan bijna mijn volgende logeeradres te zijn. Alleen ben ik het adres vergeten mee te nemen; het telefoonnummer heb ik wel, maar ik krijg daar geen gehoor. Ik loop maar door en om zes uur word ik gebeld. Gelukkig, ik was precies goed gelopen. Om half zeven kom ik aan in Rekken en staat er 36,8 km op mijn dagteller. Niet zo gek dat ik best moe ben. Ik word onthaald met koffie (ik drink op dat tijdstip meestal iets anders) door een uiterst vriendelijk echtpaar en daarna laten ze mijn tuinhuisje zien. Voor 20 euro een huisje, met veranda, sauna, een heerlijk tweepersoons bed en tv en een goed ontbijt. Ik heb weer geluk.
Ik leen ’s avonds een fiets van mijn gastvrouw, want in het dorp is geen café of restaurant. Ik kan naar Duitsland fietsen voor een kroeg (ca vier kilometer) of iets dichterbij een camping. Als ik langs die camping fiets, begint het te regenen, dus ik wil niet verder. Keuze: cafetaria of het café, zelfde kaart. Eet ik vrijdag alles vers van het land, nu eet ik alles ‘vers’ van de frituur… Wat een verschil. Ik kies voor een plekje aan de bar in het café, want de tafels lopen vol voor de zaterdagavond-bingo. Joepie! Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt, bingo’en op de camping. Ik doe niet mee, maar kijk mijn ogen uit. Het klinkt: Bernard 37, Isaak 4, Nikhoo zeuvnzestig, Geraard, vuufntwintig, Ottho 12. BINGO!
’s Nachts lig ik te woelen en te draaien, mijn lijf doet pijn na die 37 km en wie weet is het de bingo die me bezighoudt. Ik word elk halfuur wakker en het enige dat ik hoor zijn de vogels buiten. Om acht uur staat het ontbijt voor me klaar. We eten gezellig met z’n drieën, dat vinden mijn gastheer en gastvrouw leuker. En ik ook.
Het is weer een mooie tocht, maar totaal anders dan gisteren. Nu kom ik langs het natuurreservaat Haaksbergerveen, water- en rietlanden, waar ik dankzij een flonder dwars doorheen loop. Mooi. En absolute stilte, behalve de koekoek, ganzen, kikkers en kleiner vogelspul. Even later loop ik weer door nat kniehoog gras langs de Buurserbeek, waar het gras soms tot lieshoogte reikt. Vanavond maar even een goeie tekeninspectie doen.
Ik weet dat ik de hele dag geen koffie ga tegenkomen, dus ik ben aangenaam verrast als ik een uitnodigend schoolbord met de tekst ‘koffie’ zie staan. Ik moet daarvoor een walletje op bij de rivier en kom in een heel gezellig tuin met wel acht sfeervolle zithoeken. Gewoon een vakantiehuisje van een echtpaar dat van anderen heeft gehoord dat de Trekvogelaars geen koffie kunnen vinden op dit traject. Dus bieden ze koffie aan, met een licht likeurtje en zelfgebakken cake. Ik vind dat ik dit wel verdiend heb.
Toen weer verder. Het volgende natuurreservaat Buurserzand is erg mooi. Ik passeer een kudde van zeker tweehonderd schapen. Ik kan me niet heugen dat ik dat in Nederland gezien heb. Vervolgens kom ik langs een boerderijtje, waar een witte koe bij het hek staat. De boer vertelt me dat ze nerveus is; de weeën zijn begonnen. Hij verwacht het kalf binnen een paar uur. Helaas kan ik daar niet op wachten.
Vandaag loop ik een relatief kort traject, maar waarschijnlijk is het omdat het mijn allerlaatste dag is op het Trekvogelpad, dat ik allerlei pijntjes voel. Het zit waarschijnlijk tussen de oren, maar ik voel het overal. Vooral in mijn scheenbenen. Als ik langs een vreselijk (en verlaten) recreatieoord kom, hoor ik tot mijn verbazing Turkse muziek in de verte. Dat is nogal een vreemde gewaarwording in de Achterhoekse/Hoogveense natuur. Er blijkt volgens iemand een allochtonenfestival te zijn. Wat een woord. Ik heb alleen mensen zien barbecueën. Net als in het Amsterdamse bos. Dan hoef ik nog maar twee kilometer om te arriveren bij bushalte Kerk in Usselo, wat tevens het eindpunt is van het Trekvogelpad.
Ik ben klaar. 401 kilometers gelopen (exclusief alle verdwaal- en omloopacties). Heb al even gefantaseerd over de bubbels die ik daar wil gaan bestellen, maar nee. Een dooie boel. Zelfs geen leuk bord dat het Trekvogelpad daar eindigt. Dus meteen met de bus naar Enschede en de intercity naar Amsterdam. Daar staan Félice en Yvo me bij Station Zuid met de auto op te wachten, heerlijk. Reinier is aan het werk. Die bubbels drink ik thuis wel.
Dit is het eind van mijn verhaal over het Trekvogelpad. Ik heb er ontzettend van genoten. Het geeft een bijzonder gevoel te kunnen zeggen dat je te voet je eigen land hebt doorkruist. Ik heb het land in drie seizoenen goed gezien, steeds in ander gezelschap. Voor mij een formule die voor herhaling vatbaar is. Misschien doe ik nog een poging om enkele foto’s te plaatsen bij dit blog.
En voor de enthousiastelingen die nog niet genoeg hebben van mijn geklets: eind augustus ga ik beginnen met het Pieterpad, 492 kilometer van Pieterburen in Groningen naar de St. Pietersberg in Zuid-Limburg. Ik begin met een serie van negen dagen, samen met Reinier. Leuk hè.
Dank je wel voor je aandacht en geduld en tot een volgend reis-/wandelverhaal.
Liefs, Margot
Traject: Brummen – Vorden (27 km)
Vorden – Rekken (37 km)
Rekken – Usselo (21 km)
Mijn laatste wandelweekend langs het Trekvogelpad. Omdat de resterende route nog 85 km is, trek ik er drie dagen voor uit, waarvan twee samen met Anja.
Anja pikt me op bij het Amstelstation. Het hoost van de regen en ik heb al zitten dubben welke jas, poncho, pet of plu mee te nemen. Als ik sta te wachten op Anja, vraag ik me af in wat voor auto ze eigenlijk rijdt. Geen idee. Dan stopt er een zilver metallic cabrio sportwagen voor me; ik denk voor iemand anders. Zit Anja daarin! Haha, zo 100% anders dan wat ik bij haar verwacht. Heerlijke auto hoor. We zoeven snel Amsterdam uit richting Brummen. Anja heeft veel pit; ik moet erg lachen om haar kritische houding op de weg. Veel getoeter naar vrachtauto's die niet opletten en die volgens haar een gevaar op de weg zijn. De vrachtwagenchauffeurs denken bij al dat getoeter dat ze sjans hebben, totdat ze Anja’s gezicht en wilde gebaren zien. Dan zijn ze wakker.
We laten de auto achter in Brummen, vlakbij het station waar ik de vorige keer met Yvon geëindigd ben. Aardig plaatsje. Al snel komen we bij de IJssel die we met de pont oversteken. Het water staat enorm hoog. Nog iets hoger en de pont vaart niet meer. We hebben dus geluk. De volgende stad is Bronkhorst, 's lands kleinste plaats (150 inwoners) met stadsrechten. Maar ook met een museum (Dickens), een galerie en gelukkig is er ook koffie. Daar zijn we aan toe. De volgende bestemming is Wichmond, zes kilometer verder. Als de enige lunchgelegenheid daar een cafetaria blijkt te zijn, lopen we door. We weten niet of we die middag nog iets gaan tegenkomen. De lokale bakker heeft ook kaas en thee in huis en is bereid voor ons enkele broodjes te smeren en thee te zetten. Buiten aan een picknicktafel laten we het ons goed smaken, in de zon! Dat was niet echt voorspeld.
Na Wichmond lopen we druk te praten en te genieten van de omgeving. Maar we letten niet op. Wat blijkt, we hebben zeker zes kilometer omgelopen, de verkeerde kant op. Het duurt een hele tijd voordat we weer een beetje op de route zijn. Dat is balen, zeg. Anja wil een stuk afsnijden om sneller bij Landgoed Hackfort komen en is eigenwijs; wil een pad in waar een kruis straat, hetgeen betekent dat dit niet de route is. Helaas, we mogen er niet door. We moeten het hele stuk weer terug. Als we even op een bankje zitten uit te rusten, rekenen we uit dat we niet voor acht uur aankomen bij ons logeeradres waar we zullen meeëten. We zijn dan al een flink aantal uren onderweg en voelen daar weinig voor. Op dat moment staat er een bestelwagen van apotheek Medic vlak bij ons en de man stapt in. We rennen op hem af en krijgen hem zo ver dat hij ons illegaal meeneemt (hij mag geen passagiers in de achterbak meenemen). Ik beloof braaf te bukken als we politie zien. Hij helpt enorm door ons af te zetten op ca een kilometer van ons logeeradres. Aardige man; had ook ooit het Trekvogelpad gelopen. Dat schept een band, zullen we maar zeggen. Als Anja en hij zijn uitgestapt, loopt hij naar de achterportier van de wagen voor mij en zegt ‘Het vee moet ook los’. Tja, ben nooit eerder vee genoemd..
We lopen nog een extra rondje van een kilometer om het gevoel te hebben toch genoeg te hebben gelopen. Doordat we de lift krijgen, missen we net het punt waar de aansluiting is van het Trekvogelpad met het Pieterpad. Dat wordt mijn volgende project, waarover over een tijdje meer.
Tot onze verrassing passeren we een wijnboerderij! We maakten ons al zorgen dat we niets meer te drinken zouden krijgen, in de verste verte geen horeca te bekennen. We nemen Achterhoekse witte wijn met de toepasselijke naam Uutbloazen uit 2013.
Als we aankomen bij onze Vrienden-op-de-fiets Bed&Breakfast treffen wij daar Diny in haar prachtige tuin. Wat een weelde. Ze zit heel relaxed een biertje te drinken in de zon en wij krijgen er ook een aangeboden. Een geweldig leuke en lieve vrouw, die woont in een riant licht huis, met dus een fantastische tuin. Tot mijn schrik blijkt dat ik nooit bevestigd heb dat we daar willen eten; geen punt voor Diny. Ze kookt ook voor ons. Stadse Margot krijgt de opdracht de aardappelen te rooien, Anja gaat boontjes doppen. (Anja, een Groningse boerendochter, noemt mij altijd een stadse tut en heeft mij meer dan eens gevraagd of ik de term Amstelveense parelteef al ken; ze vindt ‘m erg leuk, maar niet op mij slaan….). Alles wat we eten, behalve het vlees, komt uit de tuin. Fantastisch. Zo vers en lekker. En dan smaakt Uutbloazen daar heel lekker bij.
Ook Diny’s ontbijt met verse aardbeien, eieren van eigen kip en yoghurt van de boer smaakt heerlijk.
Later dan gepland – time flies when you have fun - gaan we weer op stap. Een zwaar programma vandaag; meer dan dertig kilometer. We letten iets beter op de bewegwijzering want we hebben geen zin in een herhaling van gisteren. Eén keer liften is meer dan genoeg.
De omgeving is prachtig. Mooie boerderijen, landerijen, bossen, een zeer gevarieerd landschap. We genieten volop. ’s Middags moeten we heel even de poncho aan, als er een buitje komt. Maar het is niets, vergeleken bij wat er voorspeld was en wat er kennelijk in de nabije omgeving is gevallen.
Anja haakt iets eerder af; zij pakt in Eijbergen de bus en trein. Maar eerst drinken we samen nog koffie in de eerste gelegenheid die we sinds die ochtend zien. Zeven uur gelopen en geen cafeetje gezien! Het blijkt een soort café annex disco voor de lokale jongeren van 24 tot 60 jaar. Maakt niet uit, de koffie is lekker. Dan nemen we afscheid. Anja vertrekt richting Monnickendam en ik loop verder. Dag lieve Anja. Ik vond het erg leuk met je. Heb van je humor en onze discussies genoten!
Het vervolg blijkt verder te zijn dan ik aanvankelijk dacht. Ik passeer de Mallumse Watermolen, schuil vijf minuutjes in het gat Loo, loop vervolgens twee kilometer langs de rivier Berkel waar diverse hobbyvissers zich voor de avond en nacht installeren en denk dan bijna mijn volgende logeeradres te zijn. Alleen ben ik het adres vergeten mee te nemen; het telefoonnummer heb ik wel, maar ik krijg daar geen gehoor. Ik loop maar door en om zes uur word ik gebeld. Gelukkig, ik was precies goed gelopen. Om half zeven kom ik aan in Rekken en staat er 36,8 km op mijn dagteller. Niet zo gek dat ik best moe ben. Ik word onthaald met koffie (ik drink op dat tijdstip meestal iets anders) door een uiterst vriendelijk echtpaar en daarna laten ze mijn tuinhuisje zien. Voor 20 euro een huisje, met veranda, sauna, een heerlijk tweepersoons bed en tv en een goed ontbijt. Ik heb weer geluk.
Ik leen ’s avonds een fiets van mijn gastvrouw, want in het dorp is geen café of restaurant. Ik kan naar Duitsland fietsen voor een kroeg (ca vier kilometer) of iets dichterbij een camping. Als ik langs die camping fiets, begint het te regenen, dus ik wil niet verder. Keuze: cafetaria of het café, zelfde kaart. Eet ik vrijdag alles vers van het land, nu eet ik alles ‘vers’ van de frituur… Wat een verschil. Ik kies voor een plekje aan de bar in het café, want de tafels lopen vol voor de zaterdagavond-bingo. Joepie! Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt, bingo’en op de camping. Ik doe niet mee, maar kijk mijn ogen uit. Het klinkt: Bernard 37, Isaak 4, Nikhoo zeuvnzestig, Geraard, vuufntwintig, Ottho 12. BINGO!
’s Nachts lig ik te woelen en te draaien, mijn lijf doet pijn na die 37 km en wie weet is het de bingo die me bezighoudt. Ik word elk halfuur wakker en het enige dat ik hoor zijn de vogels buiten. Om acht uur staat het ontbijt voor me klaar. We eten gezellig met z’n drieën, dat vinden mijn gastheer en gastvrouw leuker. En ik ook.
Het is weer een mooie tocht, maar totaal anders dan gisteren. Nu kom ik langs het natuurreservaat Haaksbergerveen, water- en rietlanden, waar ik dankzij een flonder dwars doorheen loop. Mooi. En absolute stilte, behalve de koekoek, ganzen, kikkers en kleiner vogelspul. Even later loop ik weer door nat kniehoog gras langs de Buurserbeek, waar het gras soms tot lieshoogte reikt. Vanavond maar even een goeie tekeninspectie doen.
Ik weet dat ik de hele dag geen koffie ga tegenkomen, dus ik ben aangenaam verrast als ik een uitnodigend schoolbord met de tekst ‘koffie’ zie staan. Ik moet daarvoor een walletje op bij de rivier en kom in een heel gezellig tuin met wel acht sfeervolle zithoeken. Gewoon een vakantiehuisje van een echtpaar dat van anderen heeft gehoord dat de Trekvogelaars geen koffie kunnen vinden op dit traject. Dus bieden ze koffie aan, met een licht likeurtje en zelfgebakken cake. Ik vind dat ik dit wel verdiend heb.
Toen weer verder. Het volgende natuurreservaat Buurserzand is erg mooi. Ik passeer een kudde van zeker tweehonderd schapen. Ik kan me niet heugen dat ik dat in Nederland gezien heb. Vervolgens kom ik langs een boerderijtje, waar een witte koe bij het hek staat. De boer vertelt me dat ze nerveus is; de weeën zijn begonnen. Hij verwacht het kalf binnen een paar uur. Helaas kan ik daar niet op wachten.
Vandaag loop ik een relatief kort traject, maar waarschijnlijk is het omdat het mijn allerlaatste dag is op het Trekvogelpad, dat ik allerlei pijntjes voel. Het zit waarschijnlijk tussen de oren, maar ik voel het overal. Vooral in mijn scheenbenen. Als ik langs een vreselijk (en verlaten) recreatieoord kom, hoor ik tot mijn verbazing Turkse muziek in de verte. Dat is nogal een vreemde gewaarwording in de Achterhoekse/Hoogveense natuur. Er blijkt volgens iemand een allochtonenfestival te zijn. Wat een woord. Ik heb alleen mensen zien barbecueën. Net als in het Amsterdamse bos. Dan hoef ik nog maar twee kilometer om te arriveren bij bushalte Kerk in Usselo, wat tevens het eindpunt is van het Trekvogelpad.
Ik ben klaar. 401 kilometers gelopen (exclusief alle verdwaal- en omloopacties). Heb al even gefantaseerd over de bubbels die ik daar wil gaan bestellen, maar nee. Een dooie boel. Zelfs geen leuk bord dat het Trekvogelpad daar eindigt. Dus meteen met de bus naar Enschede en de intercity naar Amsterdam. Daar staan Félice en Yvo me bij Station Zuid met de auto op te wachten, heerlijk. Reinier is aan het werk. Die bubbels drink ik thuis wel.
Dit is het eind van mijn verhaal over het Trekvogelpad. Ik heb er ontzettend van genoten. Het geeft een bijzonder gevoel te kunnen zeggen dat je te voet je eigen land hebt doorkruist. Ik heb het land in drie seizoenen goed gezien, steeds in ander gezelschap. Voor mij een formule die voor herhaling vatbaar is. Misschien doe ik nog een poging om enkele foto’s te plaatsen bij dit blog.
En voor de enthousiastelingen die nog niet genoeg hebben van mijn geklets: eind augustus ga ik beginnen met het Pieterpad, 492 kilometer van Pieterburen in Groningen naar de St. Pietersberg in Zuid-Limburg. Ik begin met een serie van negen dagen, samen met Reinier. Leuk hè.
Dank je wel voor je aandacht en geduld en tot een volgend reis-/wandelverhaal.
Liefs, Margot
-
19 Juni 2016 - 22:41
Sylvia:
Wat een mooi verslag weer. En zo leuk om te lezen dat je bij de Maklumse Molen in Eibergen bent geweest. Daar hebben we met de VAD verschillende feestjes na het klootschieten gehad meer dan 25 jaar geleden!!
Knap hoor zoveel kilometers en wat is Nederland mooi he? -
19 Juni 2016 - 22:47
Marlene:
Hi Margot,
Wat een geweldig verslag van een geweldige tocht. Ik heb genoten en verheug me op je volgende avontuur.
Lieve groetjes -
19 Juni 2016 - 22:54
Jo:
Ik heb er 401 kilometer van genoten Margot en kijk al uit naar de volgende 492 kilometer !
X JO -
19 Juni 2016 - 23:16
Tineke:
Lieve Margot, weer gezellig om je avonturen mee te lezen. Hartelijk dank en tot je volgende avonturen!
groeten, Herman en Tineke. -
20 Juni 2016 - 00:38
Anneke:
Lieve Margot,
Ik heb weer genoten van je laatste verslag over het Trekvogelpad!
Wat vertel je toch beeldend. Ik heb nauwelijks behoefte aan foto's, zo goed breng jij het over.
Je zult wel trots zijn dat je het gedaan hebt.
Ik kijk al uit naar je verhalen over het Pieterpad hoor!
Dank je wel en ik hoop dat je lekker slaapt zonder pijn!
-
20 Juni 2016 - 08:23
Peter De Jongh:
Lieve Margot, heerlijk je verslagen langs het Trekvogelpad. Genoten van je beschrijvingen van ons toch wel mooie land en alle ontberingen die je ook hier kunt hebben, maar die alleen niet levensbedreigend zijn. In Z-doc is nu een rapportage van iemand, die van de bron van de Nijl naar de Middellandse zee loopt. Daar is al een dooie gevallen door dat lopen. Ieder z'n eigen pad. Maar dit was leuk en verheug me op het Pieterpad. Je komt an het end vast bij Adele langs. liefs Peter -
20 Juni 2016 - 10:34
Leon:
proficiat Margot, een hele prestatie opnieuw. Dank voor je leuke interessante verhalen. Ook ik heb genoten van je tocht. Tot je volgende wandeling.
-
20 Juni 2016 - 10:38
Hellen:
Lieve Margot, super leuk om je wandelavontuur over het Trekvogelpad te volgen. Groetjes Hellen xx -
20 Juni 2016 - 12:23
Marc:
Heel leuk jouw wandelverslagen te hebben ontvangen en ik heb deze steeds met plezier gelezen Margot.
En dus vanaf einde augustus de "Noord-Zuid Lijn" aflopen: mooi!
Kus,
Marc
-
20 Juni 2016 - 18:33
Ien&wim:
Wat een prachtig verhaal weer. Nu de volgende ronde met Reinier. Ben benieuwd of hem dat zal bevallen. We horen het wel weer. -
21 Juni 2016 - 21:45
Marja Te Lintelo:
Leuk Margot om je belevenissen op het Trekvogelpad te lezen. Nederland is ook een fantastisch wandelland. geniet ook van het Pieterpad. Ik verheug me alweer op je verhalen. Groetjes, Marja
-
25 Juni 2016 - 08:15
Trudy:
Hi Margot! Wat schrijf jij toch makkelijk, echt onwijs leuk om je wandelbelevenissen te lezen!
Liefs Trudy
-
25 Juni 2016 - 22:08
Mildred:
Wat een avonturen beleef je toch, "gewoon" in Nederland. Bedankt voor je verslagen en beeldende verhalen. Ben je alweer hersteld van je spierpijn?
Dapper om nu alweer aan de volgende honderden km's te denken.
Liefs, Mildred
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
