Pieterpad, Groningen

Het begint op het station van Duivendrecht waar we de trein naar Groningen nemen. Dit doen we maximaal een keer per tien jaar, dus je kunt gerust spreken over een avontuur. We verbazen ons over de stilte in de trein - in het vliegtuig heb je veel meer herrie - en het is een leuke en snelle rit. Veel jongeren aan boord die halverwege uitstappen om naar Lowlands te gaan. In Groningen stappen we over naar Winssum (zo'n plaatsnaam die we nooit eerder gehoord hebben; er zullen nog vele volgen) en daar nemen we de bus naar Pieterburen. Omdat deze naam ons zeer bekend in de oren klinkt, verwachten we een stad/plaats van formaat. Niets is minder waar.

Ons hotelletje is snel gevonden. Het ligt naast de enige bushalte van Pieterburen en blijkt onderdeel te zijn van het toeristenimperium van één horeca-ondernemer. We verkennen het plaatsje en zijn in vijf minuten rond. In een informatiecentrum zien we een interessante documentaire over het ontstaan van de wadden. Volgende keer als ik hier ben, wil ik wadlopen. Nu even niet. Het zeehondjes-centrum slaan we over. Daar hebben we geen zin in.
We maken een avondwandeling om de zonsondergang vanaf de kustrand te zien. Mooi. Daarna is er in het dorp werkelijk niets te beleven, wat een dooie boel, dus we kijken in onze hotelkamer naar de oranje hockeyheren, die helaas verliezen.
Vrijdagmorgen staan we vroeg op en ontbijten we in de zon. Dat begint goed. Naast ons hotel staat de startpaal van het Pieterpad. Een verplicht kiekje. We hebben dezelfde rugzak omgebonden. Eigenlijk heb ik een bloedhekel aan unisex, te mutserig voor woorden, maar ja. We zijn blij met deze maat (dank je, Brigit!)

Na 12 km komen we aan in Winssum. Leuk sympathiek plaatsje met een nog leuker terras in de zon met overheerlijk gebak. Reinier moet nog overtuigd worden dat wandelen een feestje kan zijn, dus dat bestellen we. Na een halve dag Groningen hebben we al door dat onze vrienden Anja en Bert niet de enige leuke Groningers zijn. Wat een leuke en vriendelijke mensen allemaal!
Even later zijn we in Garnwerd, waar naast een bar/restaurant gezwommen kan worden in het Reitdiep. We trekken snel de wandelschoenen uit, baden pootje en rusten lekker wat in het zonnetje.
Dan hervatten we onze tocht langs de oneindige weilanden en prachtige vergezichten.
De tocht naar onze bed & breakfast die we geboekt hebben bij Vrienden op de Fiets is dan nog zo'n 8 km. Ingrid en Marten wonen in Adorp en verwelkomen ons heel enthousiast in hun huis met tuinhuis (voor ons), met heerlijke tuin uitkijkend op weilanden, zo ver je maar kunt kijken. Samen drinken we een biertje/wijntje en binnen tien minuten is het zo vertrouwd en gezellig dat we veel persoonlijke verhalen aan elkaar vertellen. Dan gaat Ingrid voor ons koken (dat kan ze goed!) en wij nemen een douche. De lasagne, salade en dessert zijn een traktatie. Als Ingrid en Marten ons nog even komen dag zeggen in ons tuinhuisje - zij gaan nog uit die avond - komen we er bij toeval achter dat Ingrid en ik min of meer ex-collega's zijn en we een gemeenschappelijke dierbare vriend hebben, bij wie we begin dit jaar nog aan een speciaal diner hebben aangezeten. Zo bijzonder! Jammer, dat we elkaar maar zo kort hebben kunnen spreken, maar dat krijgt in de toekomst vast een vervolg.
Meteen na het eten eten barst de regen los en wij zijn blij met ons tuinhuisje. We duiken vroeg ons nest in; de eerste 25 kilometer gaan je niet helemaal in de koude kleren zitten en morgen moeten we weer aan de bak.

Zaterdag is het grauw buiten als we na het ontbijt om even na 9 uur op stap gaan. Het eerste stuk is mooi en rustig en dan stappen we de stad Groningen in, vanuit het noorden dus. In het stadspark is Festival Noorderzon bezig - een soort Parade, maar helaas is het te vroeg om daar iets leuks van mee te krijgen. We drinken koffie in het centrum, vlak naast een studentenhuis waar duidelijk een introductieweekend bezig is. Grappig, de stad voelt heel vertrouwd. In februari hebben we hier een weekend doorgebracht toen we een bezoek brachten aan de tentoonstelling rondom David Bowie. Via het Groninger Museum en het CS verlaten we de stad in het zuiden. We zien veel wandelaars maar ze gaan de andere kant op. Geen Pieterpad'ers maar deelnemers aan een gelegenheidswandeling. Dan komen we twee zussen tegen. Zij zijn fanatieke wandelaars en maken me enthousiast om volgend jaar deel te nemen aan Tocht om de Noord, een tweedaags Gronings wandelevenement. Vol trots zingt de oudste van de twee het Gronings volkslied voor me; de tocht om de Noord is gebaseerd op de schoonheden van de provincie.
'Van Lauwerszee tot Dollard tou
Van Drenthe tot aan 't Wad
Daar gruit, door bluit ain wonderlaand
Rondom ain wondre stad
Ain Pronkjewail in golden raand
is Grunnen, Stad en Ommelaand'
Klinkt allemaal erg goed, dus dat wil ik wel.

Vlakbij Haaren wordt de lucht donker. We gaan schuilen bij het Postiljon Hotel. Ik weet niet of er meer deprimerende horecagelegenheden bestaan. Daar wil je echt niet dood gevonden worden.

Om vijf uur arriveren we bij ons volgend logeeradres, nu in een soort villawijk, wel langs het spoor. Hier geen joviaal vrolijk onthaal met drank, maar een vriendelijke maar uiterst stijve en ietwat afstandelijke ontvangst. Ook goed. De kamer is ouderwets, maar geweldig qua omvang en uitzicht. De gastvrouw spreekt de hele tijd over haar wederhelft (wat een vreselijk kille term voor je lief), dus Reinier noemt mij sindsdien ook zo. Haha.
We gaan eten in het enige restaurant dat Glimmen rijk is. Omdat de avond nog lang is, delen we alle gerechten en bestellen we ze niet tegelijk, maar steeds een voor een en elke keer met dubbel bestek. De obers zullen wel gedacht hebben. Bij de koffie krijgen we een schaaltje met Celebrations-chocola; dat gaat schoon op.
We maken weer een goeie lange nacht.

De volgende ochtend hebben we in totaal ca 50 km gelopen, en bereiken we de grens met Drenthe. Daar dient zich de eerste blaar aan. Bij Margot nota bene! Dat belooft niet veel
goeds..
Daarover lees je binnenkort meer in mijn volgende blog Drenthe.

Liefs, Margot