Van Porto naar Tamel (dinsdag t-m vrijdag),

Lieve allemaal,

Misschien heb je al gehoord dat ik deze blog al veel eerder had geschreven. Helaas had de pc waarop ik hem het opgesteld geen goede internetverbinding. Ik heb het verzoek bij die herberg achtergelaten om ´m me na te sturen, maar dat is nooit meer gelukt. Nu (24 mei) schrijf ik ´m dus opnieuw en hoop dat ik me alles nog een beetje herinner. Ik heb inmiddels al weer zoveel gezien en meegemaakt.

Dinsdag16 mei
Het is heel vroeg als de wekker gaat. Reinier en ik hebben nauwelijks drie uur kunnen slapen. Gisteravond hebben we het 21-diner gevierd voor Yvo. Een prachtige avond waar vriendschap de boventoon voerde. Nu is het tijd voor iets anders: mijn Portugese camino. Yvo is nog wakker en twee vrienden liggen op de bank te slapen. Dus we sluipen door het huis en ik check nog een keer mijn rugzak. Reinier en Yvo brengen mij samen naar Schiphol, da´s gezellig.
Op Schiphol is de drukte te overzien. Nadat ik mijn stokken heb afgegeven bij de bagage met afwijkende formaten, gaat alles snel. Er is tijd over voor een kop koffie en een massage in de onvolprezen massagestoel die je tegenwoordig op iedere pier vindt. In het vliegtuig vind ik nog even de kans om een uurtje bij te slapen en 2,5 uur later land ik in Porto.
Alles wijst zich daar ook vanzelf, en met de hulp van de eerste aardige Portugees (er gaan er nog velen volgen) is het kopen van een metrokaartje een peulenschil. Als ik uitstap bij de halte voor het hostel dat ik via Booking.com heb geboekt, blijkt dat heel dichtbij en supercentraal te liggen. André van de Garden Hostel is aardige Portugees no. 2 (ik stop nu maar met tellen). Hij leidt me rond en ik heb iets heel behoorlijks uitgezocht voor een pelgrimsprijsje, zou ik bijna zeggen.
Dan ga ik het centrum verkennen. Aansluitend loop ik de eerste 13 km vanuit de binnenstad, zodat ik dat morgen niet meer hoef te doen. Anders wordt de etappe van morgen te lang. Porto oogt ontzettend gezellig, prettig en veilig.
Ik bezoek de kathedraal voor een eerste stempel in mijn credencial, mijn pelgrimspaspoort, en dan ga ik op stap. Ik kom al snel bij de kade van de Douro. Hier is het een gezellige toeristische boel. Veel terrassen en aan de overkant zie je de beroemde porthuizen. Ook zie ik de beroemde brug naar een ontwerp van Eiffel. Ik loop met de rivier links van me in noordelijke richting. Tot aan Matosinhos, waar ik de metro terug naar de binnenstad neem. Vandaag nog geen wandelschoenen aan maar mijn slippertjes. Aan het eind van de dag ben ik daar iets minder blij mee..
Aan de oever van inmiddels de zee/oceaan eet ik een verantwoorde lunch en ik ben helemaal op vakantie. Mijn hoofd zit nog wel in Amstelveen, vooral bij de gezelligheid van de 12 jongemannen rondom Yvo.
´s Avonds eet ik in een authentiek Portugees restaurant, een beetje vreemde combinatie: pulpo (heerlijk geroosterde inktvis), aardappelen, sperziebonen en een sangria. Kopje koffie toe en Margot kan vroeg naar bed. Want dat korte nachtje voel ik wel.

Woensdag 17 mei
Mijn kamergenote is een Afrikaanse die net Fátima heeft bezocht waar de paus was. Een zeer katholieke vrouw, die nog steeds helemaal onder de indruk is van de gezamenlijke heilige mis daar met meer dan 100.000 gelovigen. Nu gaat ze een heiligdom bij Porto bezoeken voordat ze naar huis vliegt. Ze heeft ook eerder de camino gelopen. Met een omhelzing, dikke zoenen en een ´bom caminho´ nemen we afscheid van elkaar. Ineens voel ik me een pelgrim. Bij het eenvoudige ontbijt in de hostel schuif ik aan bij een Frans en Duits echtpaar. Alle vier pelgrims, die onderweg zijn van Lissabon naar Santiago en een dagje ´vrij´ nemen in Porto om de stad te bekijken. Ik heb niet veel gemist aan natuurschoon, zeggen ze. De camino van Lissabon tot aan Porto gaat over veel asfalt en langs drukke wegen. Dat had ik al vaker gehoord. In de metro naar Matisinhos kom ik pelgrims tegen, die dit duidelijk voor het eerst doen. Ik voel me nu al een routinier.
Het pad gaat al snel over van de boulevard naar een soort vlonder die boven het strand en de rotsen hangt. Heerlijk. Daardoor heb je geen ander verkeer en hoef je niet over de route na te denken. Dit gaat kilometers lang door. Het waait behoorlijk en ik heb de wind bovendien pal in mijn gezicht. Ben dus blij dat ik niet op de fiets ben met die tegenwind. Ik passeer kerkjes, monumenten voor omgekomen zeelui, een fort en vissersdorpjes met schattige gekleurde huisjes. Hier wordt volop vis geroosterd. Bijna jammer dat ik er nog geen trek in heb. Ik koop een broodje bij de bakker en de vrouw daar vindt me maar flink dat ik alleen de camino loop en niet bang ben. Ze straalt als ik over Salvador Sobral begin, de winnaar van het songfestival. (Later zal ik nergens meer over de man horen.) Vooral Vila Chá is een mooi dorpje. Daar zeg ik ´bom dia´ tegen een oude heer, die me meteen corrigeert en zegt dat ik nu ´boa tarde´ moet zeggen. Het is immers al twee uur.
Als ik op de plek van bestemming aankom, Vila do Conde, heb ik een verbrande nek. Ik ben nog niet zo gewend aan wandelen met de zon in mijn rug én met kort haar.
De albergue in Vila do Conde is behoorlijk nieuw en goed uitgerust. Ik douche het zout van mijn lijf en spoel meteen mijn kleren uit. Het is nu mooi weer en het dakterras heeft een waslijn. Daar ontmoet ik Tim uit Zweden en Sonia uit Duitsland. Ik maak nog een wandelingetje door het dorp en bezoek de kerk. Ik dacht dat er een pelgrimsmis zou zijn, maar nee. Jammer. In het lokale restaurant eet ik een degelijk en eenvoudig pelgrimsdiner. Daarbij zit ik naast Yvonne en John uit Australië en dat is gezellig. In de slaapzaal gaan om tien uur de lichten uit en mijn eerste pelgrimsnacht begint.

Donderdag 18 mei
Goed geslapen, weinig gesnurk. Ik neem een broodje bij de bakker en ga dan op stap. Hier kun je kiezen voor de kustroute en de centrale route. De laatste zou groener en rustiger zijn, dus die kies ik. Maar ik neem ´m niet, maar dat heb ik niet door. Dit merk ik pas een kilomter of zes verder. Ik word aangesproken op een pleintje door een vrouw als ik verward naar mijn kaartje kijk. Dan blijkt wat ik fout heb gedaan. Gelukkig heeft zij de camino ook enkele keren gelopen. Ze neemt me mee naar haar huis, waar ze uittekent wat ik moet doen om weer op het pad te komen. Vervolgens brengt ze me naar een plek waar een pad begint dat me naar Sao Pedro de Rates brengt. Ik begin vol goede moed, maar weet niet dat dit pad 3,5 uur lang lopen is zonder een kip te zien. Wat ben ik blij als ik in Rates aankom en iets kan eten en drinken en een wc kan bezoeken. Het daar een uitgestorven boel. Als ik koffie drink, stappen ineens Sonia en Tim binnen. Da´s leuk. Met hun loop ik dan door naar Pedro Furada. Daar is een leuke kleine herberg, met nog twee bedden. Sonia heeft pijn in haar voet, ik heb geen puf meer, maar gelukkig is Tim de gentleman die zegt, gaan jullie maar, ik loop wel door. Hoera! John en Yvonne zijn er ook weer. En ik ontmoet Nederlandse Ada die bij Sonia en mij slaapt. Leuke vrouw uit Vlaardingen. We eten met z´n allen, inclusief Duitse Werner en Margit. Het blijkt Yvonnes verjaardag te zijn en Antonio de gastheer ontpopt zich als een zeer gastvrij en grappige man, die ons heerlijke muziek verzorgt. Ik had Yvonne verteld over Yvo´s verjaardag waar ik gezongen had. Ze aast op een liedje van mij, niet alleen maar Lang zal ze leven. Aan het eind van de avond zing ik daarom voor de tweede keer deze week (solo!) You´ve got a friend. Ik geloof dat het door drie mensen gefilmd wordt en er biggelen weer tranen over wangen. De avond heeft al iets heel bijzonders en men vindt dat dit het werkelijk heeft afgemaakt. Een fijn gevoel.

Vrijdag 19 mei
Ada is al vroeg op pad, maar Sonia en ik nemen de tijd. Sonia heeft pijn in haar voet en wil zo snel mogelijk nieuwe schoenen kopen. We lopen samen naar Barcelos (de stad waar de legende vandaan komt over een haan, daarom zie je in alle Portugese souvenirswinkels zo´n gekleurde houten haan), waar zij slaagt met mooie nieuwe schoenen. En dan komt Tim weer aangelopen. Dat is de camino. Je denkt elkaar kwijt te zijn en plotseling word je weer herenigd. Sonia blijft achter, ze heeft veel tijd en wil haar voeten geen geweld aan doen. Tim en ik lopen na de lunch door. Maar Tim wil nog 34 km lopen (!) en zet de pas er stevig in. Dat vinden mijn scheenbenen niet zo fijn, dus we zeggen elkaar weer gedag. Ik beland in een plaatsje Tamel, dat bestaat uit drie huizen, een fabriek, een station, een kerk en een herberg. In de herberg word ik heel vriendelijk ontvangen door Carlos en hij biedt me zijn pc aan voor het schrijven van deze blog. Vanuit de kerktoren schalt vrolijke Portugese volksmuziek. Die hoor je van een kilometer afstand, omdat de heuvels en de wind de muziek heen en weer sturen. Die kerktoren staat ongeveer naast mijn bed, dus ik hoop dat de batterij vanavond om tien uur leeg is. De wifi-verbinding is heel beroerd en Carlos adviseert me de verzending die avond nog eens te proberen als alle pelgrims slapen. Als ik dat ´s avonds om tien uur wil doen, is het zo druk geworden in de herberg, dat er ook pelgrims op de grond liggen te slapen, pal voor het bureautje waar de pc staat. Dan maar morgen vroeg. Ook zaterdagochtend is er geen wifi. En Carlos is er niet. Ik verlaat de herberg zonder mijn verhaal. De pc is zo oud dat hij mijn usb-stick niet herkent dus ik kan het niet meenemen. Ik laat een notitie achter voor Carlos met de vraag of hij het verhaal dat op het bureaublad staat naar mij wil mailen. Dat moet nog gebeuren (het is nu vier dagen later). Je zult zien dat het binnenkomt op het moment dat ik dit stuk, dat ik dus voor de tweede keer schrijf, afsluit.

Die vrijdag eet ik in het enige restaurant dat het dorp rijk is. Ik heb niet zo´n zin in weer een pelgrimsdiner en bestel een omelet met de naam van het restaurant. Dan moet het toch goed zijn, denk je. En ik krijg zoiets vies. Een heel dikke witte boterham met vieze worst, ham, taai vlees, patat, tomatenbiersaus en een gebakken ei. Werkelijk zo smerig. Ik viste er hier en daar iets uit dat ik wel eten kon. Mijn tafelgenoten, een saai ogend Duits echtpaar, bieden hun lege bord aan om al het spul dat ik níet eet op neer te leggen. Als ik na een paar hapjes geen trek meer heb – ze hebben alles met lede ogen aangezien - leg ik alles weer terug op mijn bord. Bij het laatste stuk brood dat ik van het bord van mijn buurman weghaal om op mijn bord terug te leggen, zie ik tot mijn verbazing nog een flink stukje vlees. Ik stop het meteen in mijn mond. Op ditzelfde moment schieten zijn ogen verbaasd heen en weer en roept hij ´dat was mijn vlees´. Help! Had hij dit vlees uitgekauwd en uitgespuugd? Hij was immers allang uitgegeten. Wat moest ik doen? Uitspugen? Is ook niet zo netjes. Ondertussen moesten we alledrie vreselijk lachen. Van ellende heb ik het maar doorgeslikt – het was nog steeds, uitgekauwd of niet, lekkerder dan al het andere dat op mijn bord had gelegen. Het was zo´n vreselijk komisch moment. We hebben echt een halfuur gegierd van het lachen. En het waren zulke saaie mensen! Ze zeiden ook steeds dat ze in jaren niet zo gelachen hadden. Gelukkig was de wijn wel lekker.

Het vervolg van mijn wandelverhaal hebben jullie als het goed is enkele dagen geleden al gekregen.
Ik geniet enorm al is het echt een andere camino dan de vorige. Maar ja, dat was ook de eerste. Die heeft zoveel indruk gemaakt en alles wat toen zo mooi. Deze is ook fijn.

Hopelijk binnenkort een derde verslag. Dan ben ik al een flink eind op weg naar Santiago!

Liefs van Margot