Van zinderende hitte tot knallend onweer
Door: MargotBB
Blijf op de hoogte en volg Margot
26 Mei 2017 | Portugal, Barcelos
Ik ben zojuist aangekomen in Valenca, de laatste stad in Portugal. Mijn Australische wandelvrienden heb ik gedag gezegd. Zij lopen door naar Tui, dat schijnt een leukere stad te zijn. Maar ik besluit in Valenca de tijd te nemen om mijn vorige blog te schrijven, die jullie toe hebben gekregen.
Daarna ga ik naar de herberg die om vier uur open gaat. Ik heb daar mijn rugzak ´in de rij´ gezet, zodat je op volgorde van aankomst kunt inchecken, maar als ik aankom is iedereen al binnen en staat mijn rugzak moederziel alleen buiten. Gelijk met mij komt een leuke vrouw aan, zij is op de fiets. Ze vraagt of we samen de rest van de dag zullen doorbrengen. Het klikt meteen tussen ons. Ze heet Elise, is Zuid-Afrikaanse en fietst van Porto naar Santiago. Dit wordt haar eerste herberg-ervaring, dus ik bereid haar op een en ander voor. We bezoeken diverse terrasjes in het stad en binnen de stadswal op de heuvel; daar vandaan zie je aan de overkant van de rivier Minho de stad Tui liggen en dat is Spanje. De rivier is de grens en morgen zal ik via de brug deze grens oversteken. Elise en ik praten over ons leven, over ons werk, onze partners en vrienden, over onze ervaringen op de camino en hebben vreselijk veel lol. We liggen ´s avonds, als we eenmaal gewassen en gestreken zijn, boven in de twee stapelbedden naast elkaar, nog steeds schuddebuikend van het lachen. De volgende morgen nemen we alweer afscheid, want zij fietst. Wie weet of we elkaar nog treffen.
Dinsdag 23 mei
Na het afscheid van Elise neem ik dus de brug naar Spanje. Het is de eerste keer dat ik echt de zon zie opkomen achter de heuvels. Zo mooi. De andere keren was ik te laat of was het zwaar bewolkt. Mijn boekje beschrijft een alternatieve route die mooier zou zijn. Dus die volg ik. Totdat ik me realiseer dat ik Tui uitloop en dus het centrum van de stad en de mooie kathedraal niet heb bewonderd. Heel jammer, maar soit. Teruglopen, daar houdt een pelgrim niet van. Ik app naar Yvonne die mooie foto´s maakt of zij me een foto van deze kathedraal wil sturen. Zo heb ik ´m ook.
Het gekke is dat ik de vorige keer toen ik de camino liep heel blij was om Spanje te bereiken (na 1,5 dag in de Franse Pyreneeën). Nu vind ik het een beetje jammer om Portugal te verlaten. Wat is dat toch een fijn land met lieve, bescheiden en hulpvaardige mensen! Natuurlijk is Spanje ook heerlijk, maar ik moet even omschakelen.
De wandeling is leuk en landelijk. Omdat er weinig dorpjes zijn, staat ergens op een veld een soort van frietwagen met een terrasje er omheen. Geen friet, wel koffie en broodjes en fruit. Hier zie ik weer enkele bekende gezichten. Zo ook Judy uit Denemarken. Zij is donderdag gestruikeld over een steen en toen ik haar zag had ze een waanzinnig blauw oog. Iedere dag verandert de plek van kleur en zakt hij naar beneden. (Woensdag had ze een bijna zwarte wang.) Ik vind het heel stoer van haar dat ze niets aan ´thuis´ heeft verteld, ook geen foto´s gestuurd, om ze niet ongerust te maken, want ze voelt zich goed. Het ziet er echt heel beroerd uit. Zij wandelt met Braziliaanse Emilia die ze op die pechdag heeft leren kennen.
´s Middags wordt de route een stuk minder mooi. Langs een industriegebied, niks aan. Het wordt ook heel heet. Er is geen schaduw en geen zuchtje wind. Als ik aankom in O Porrinho, een levendig stadje, is er markt. Daardoor zie ik de aanduidingen (gele pijlen) niet en ik verdwaal. Eindelijk kom ik via een omweg bij de herberg aan en weer staat er een rij. De herberg opent pas anderhalf uur later. Zo zonde van de tijd om daar te moeten wachten, bovendien vind ik de mensen die er al staan niet leuk. Het enige dat je op zo´n moment wil is een douche en schone kleren. Maar goed, ik ga naar een supermarkt om water, fruit en yoghurt te halen. Ik ben zo moe van de warmte, dat ik het liefste zou huilen. De douche helpt wel even en dan ga ik het stadje verkennen. De herberg schijnt dus om de hoek van het centrale pleintje te liggen. Hoe frustrerend te bedenken dat ik de rugzak een hele omweg heb laten maken. Ik dood de tijd werkelijk op terrasjes. Kom geen bekenden tegen en ben té moe om ergens van te genieten. Deze dag moet maar snel voorbij zijn. Ik lig om kwart voor tien te puffen in mijn bed. In die herbergen zijn matrassen en kussens van plastic – uit hygiënische overwegingen – dus je kunt je voorstellen dat dit op zulke dagen geen pretje is.
Woensdag 24 mei
Eigenlijk heb ik best redelijk geslapen en ik start de dag vol goede moed. Een koffie is het steevaste begin. Deze keer in een café om de hoek waar ze ook wifi hebben. De tocht is mooi en rustig. Heerlijke heuvelachtige omgeving, druivenranken, kiwibomen, veel bloemen, mooie zonsopkomst etc. Ik ben qua daglicht even laat begonnen als gisteren, maar omdat ik nu in Spanje ben, is het een uur later dan in Portugal. Onderweg kom ik Margit en Werner tegen, maar zij lopen een stadje verder door dan ik. Ik neem weer de tijd, want ik heb mijn dagen ruim ´begroot´ en wil niet al te veel dagen in Santiago doorbrengen. Dan neem ik liever onderweg meer de tijd.
Van Brabantse Ron die ik live heb ontmoet nadat we elkaar op Facebook hebben leren kennen heb ik een adresje in Redondela, bij de nonnen. Ik kom daar als eerste aan, samen met een Italiaanse heer. Wat een ruime en schone boel daar. Heerlijk. Ik doe al mijn kleren in de wasmachine (heb tot nog toe steeds handwasjes gedaan) en heb nu nog een badkamer voor mezelf! Dit zijn luxes waar je zo van kunt genieten. Dan ga ik naar de lokale bieb om weer wat te bloggen. Ondertussen krijg ik bericht van Ada. Zij is net ook in Redondela aangekomen. We gaan straks samen wat drinken en een kroeg zoeken waar Ajax op tv is.
Nadat mijn tweede blog (het verhaal van de eerste dagen ) is verstuurd tref ik Ada op een terras. We gaan lekker aan de ´vino de verrano´, een variant op sangria. Daarna gaan we nog even naar de kerk van de heilige apostel St. Jacob (Santiago). De kerk is minder mooi dan beloofd, maar we krijgen een mooie stempel in ons pelgrimspaspoort. Ada en ik eten op een prettig terras waar men ook tv heeft. Ik moet namelijk wel iets meekrijgen van de Europe League finale tussen Ajax en Manchester. Omdat deze wedstrijd pas na sluitingstijd van de herberg is afgelopen, heb ik de sleutel van de herberg meegekregen. Helaas. We zien alleen de tweede helft en we zien Ajax verliezen. Weer een illusie vervlogen.
Ada en ik gaan ieder naar onze eigen herberg en spreken af elkaar de volgende dag onderweg te contacten.
Donderdag 25 mei
Ik vertrek gelijk met de keurige lieve Italiaanse oudere heer. Vroeger liep hij de camino met zijn vrouw, maar zij is ziek geweest en kan zulke afstanden niet meer aan. Ik heb hem gisteren geholpen met het ophangen van zijn was en met de wifi; ik geloof dat hij wel begrijpt dat ik niet zo´n kwaaie ben.
De route is fijn. Ik ontmoet Rogier, een Nederlandse singer-songwriter, die ooit aan het programma van Chiel Beelen heeft meegedaan. Hij is ook journalist en heeft dezer weken een gesproken column, op Radio 2, ´s morgens tussen 8 en 10. Hij heeft een bijzondere en toepasselijke achternaam: Pelgrim. We hebben een leuk gesprek over muziek, muziektheater, regie, doorbreken, dagbladen, media, journalistiek etc. Kortom, over zijn vak en het mijne en we vinden elkaar in diverse punten.
De laatste kilometers voor Pontevedra loop ik een alternatieve route. Deze loopt heerlijk door een gebied langs een riviertje met prachtige kronkelingen, begroeiing er omheen, leuke bosjes, enfin, een idyllische wandeling door een schaduwrijk gebied. Het is immers heel heet. Als ik in het stadje aankom, zie ik meteen de gemeentelijke herberg liggen. Hij is nog niet open en veel rugzakken staan in de rij. Ik heb honger, dus plaats mijn rugzak achterin de rij en ga een broodje en alcoholvrij biertje halen in het restaurantje aan de overkant. Als de herberg open gaat, is de regen begonnen. Het laatste uur is het steeds donkerder geworden en benauwd. Er is veel slecht weer voorspeld. De douche doet weer zijn verkwikkende werk en als ik me installeer in de vertrouwde slaapzaal met ca. 20 stapelbedden op maximaal 60 cm afstand van elkaar, barst het onweer los. Gelukkig wordt het snel weer droog en verschijnt zelfs de zon weer voorzichtig.
Pontevedra is een gezellig stadje, met veel kerken, standbeelden en monumenten. Ik word helemaal blij als ik een parfumerie zie met namaakgeuren. Ik koop een flesje namaak Chanel voor 7.50 en ben helemaal gelukkig dat ik weer lekker ruik. Ada is ook gearriveerd en heeft met twee mensen een hotelkamer genomen. We borrelen gezellig met Judy (met de zwarte wang) en Emilia en genieten van een pelgrims-tapas-menu tegenover mijn herberg.
Tegen tienen lig ik in bed. Elke keer ben ik toch behoorlijk uitgeput. Mijn heupen en knieën houden zich hartstikke goed en ik heb nog geen blaren. Maar mijn voeten doen ´s avonds veel pijn. Die barsten soms uit elkaar. De lichten gaan om tien uur uit en ik probeer me niets aan te trekken van de snurkende heren om me heen.
Vrijdag 26 mei
Vroeg opstaan hoeft niet. Het hoost van de regen en het wordt niet warm vandaag. In de slaapzaal hangt een intens muffe lucht. Zo vies. Ik zou wel naar buiten willen rennen. Maar waarom zou ik nog meer vroeg opstaan? Ada en ik hebben besloten twee-drie dagen lang een alternatieve route te lopen, de spirituele route. Ik was er al van overtuigd dat dit een goed idee was; Ada raakte door mijn verhalen steeds enthousiaster en heeft gisteravond besloten zich bij me aan te sluiten. We hebben bij haar hotel afgesproken maar ik kom niet op gang. Want een ellende om nu te gaan lopen. Het is pikkedonker buiten; niet door het tijdstip, maar door het noodweer. Ik weet erg weinig over de route, bijvoorbeeld over de paden die we gaan lopen. Zijn er veel klauterpartijen, gaat het over open velden of door bossen? Dat zijn toch best belangrijke dingen als het hoost en onweert.
Je gaat het allemaal lezen - als je dat wilt - in de volgende editie van deze blog. Voor nu is het wel even genoeg.
Veel liefs uit nat Pontevedra, Noord-Spanje.
Kus van Margot
-
29 Mei 2017 - 01:18
Marc Bense:
Hi Margot,
hier is het enorm warm, zonnig en heerlijk weer en jij zit (daardoor, want het weer "balanceert" altijd met de andere kant van Europa is mijn ervaring) dus de laatste dagen in regen en donkerte. Jammer!
Leuk dat je zoveel plezier ontdekt met nieuw gevonden prettige en interessante mensen: dat is waar jouw plezier daar om draait, naast het inderdaad heerlijk prettige karakter van de Portugezen en dat van de Spanjaarden waarmee jij nu inmiddels vertoeft. Geen blaren en doe het lekker rustig aan de laatste paar dagen: je hebt de tijd daarvoor zoals je schrijft! Donderdag a.s. kom je weer terug: héél welkom!
Wij waren van de week te gast bij Jan en Marian in Scheveningen en vertelden over jouw wandeling en de leuke blogs die je daarover schrijft. Mag ik die aan hen doorzenden?
Kus, van Marc en -zo neem ik aan- uiteraard van Els, maar die slaapt nu al.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley