Geland?

Maandag 29 mei
Tja, en dan sta je alleen op dat immense plein. Vol van emotie, net afscheid genomen van iemand die in enkele dagen een vriendin is geworden en met nog 2,5 dag in deze fijne omgeving. Wat zal ik doen? Ik loop naar een terrasje waar ik twee jaar geleden een fijne middag heb gehad en drink koffie. Naast me gaan twee Nederlandse echtparen op leeftijd zitten en ze spreken me aan. Of ik gewandeld heb. Zij niet, zij zijn met de caravan op rondreis. De ene dame vraagt me veel en ik maak er dankbaar gebruik van omdat ik op die manier mijn verhaal kwijt kan. Als ze vertrekken, tikt ze mijn hand aan en zegt ‘houd die fantastische stralende ogen vast, want ik zie wat het met je doet’. Ik vond het zo lief dat ze dat tegen me zei. En dan zit ik weer alleen, maar niet voor lang. Ineens zit Tim (Zweden) naast me. Hij vertelt me dat hij die middag de bus naar Muxía neemt. Dat vind ik voor mezelf ook een goed idee en ik sluit me bij hem aan.

Muxía is de plek waar ik twee jaar geleden mijn avontuur heb beëindigd en waar Reinier me heeft opgehaald. Tim en ik krijgen een bed in de lokale herberg, waar de gastheer heel vriendelijk is. We spreken af om samen rond 7 uur te gaan eten, want de volgende dag is het weer vroeg op. Als ik over de kade loop op zoek naar Tim, voel ik ineens een enthousiaste omhelzing van achteren. Het is Elise, de leuke vrouw uit Zuid-Afrika, met wie ik een week eerder een heel gezellige avond in Valenca heb gehad. Ik had niet meer verwacht haar te zien, omdat zij op de fiets de camino doet. Maar dus toch. We drinken iets met zijn drieën, maar Elise en Tim hebben elkaar niets te melden. Elize gaat de zonsondergang bekijken en ik ga mijn (vorige) blog schrijven.

Dinsdag 30 mei
Mijn laatste wandeling: de toch van Muxía naar Fisterrra (Finisterre), het einde van de wereld.
32 kilometer lang één met de natuur. Zo mooi. Wat geniet ik. Ik kom een enkele tegenligger tegen, die dus de route loopt die ik twee jaar geleden heb gedaan.

Enkele ontmoetingen:
Steffi. Onderweg kom ik diverse bewegwijzeringsbordjes tegen die zijn beplakt met een romantische boodschap aan Steffi. Lieve Steffi, hou vol. Lieve Steffi, je kunt het en ik hou van je. Lieve Steffi, nog maar 10 km en er wacht je een verrassing. Etcetera. Daaruit blijkt dat Steffi de andere kant op loopt dan ik en ik vraag me af wie Steffi is. Ik denk dat ze zomaar jong, mooi, sportief en leuk is. Bij iedere ‘tegenligger’ die ik zie denk ik ‘ben jij Steffi?’. Maar nee. Totdat daar een leuke meid aankomt, knap, blond ca. 28 jaar. Ik zeg tegen haar ‘Jij moet Steffi zijn.’ En ja hoor, hoe ik dat weet. Tja, ‘dat zul je nog wel zien’, zeg ik geheimzinnig. Ze zegt iets waaruit blijkt dat ze al wel íets vermoedt en ik wens haar een heerlijke dag en een buen camino. Moet lukken, lijkt me.

Joseph, een charmante Fransman die me aanspreekt. Hij loopt al vanuit Vezelay, midden Frankrijk en heeft er dus heel wat kilometers op zitten. Vezelay, le Puy, St. Jean Pied de Port, Routa Frances, Santiago, Finisterre, Muxía. We wisselen wat ervaringen uit en kletsen wat. Goed voor mijn Frans. Jammer dat hij de andere kant op loopt, want ik had graag wat meer tijd met hem doorgebracht.

Roderick, de mediapriester. Dat is een Nederlandse jonge moderne priester die actief is op de media. Hij heeft o.m. een programma bij de KRO (Roderick zoekt het licht) en hij loopt de camino vanaf Lourdes. Hij heeft een vlog bijgehouden op Facebook, dat ik al een tijdje volg. Hij loopt immers de Routa Frances die ik twee jaar geleden gedaan heb, dus er is voor mij veel herkenning. Ik had hem via Messenger gevraagd of we misschien iets konden drinken samen; dat bericht heeft hij nog niet gezien op het moment dat ik hem tegenkom. Een leuke vrolijke vent die met zijn filmpjes een erg leuke impressie geeft van de camino, grotendeels in mijn stijl; ik bedoel, qua toon had ik het gemaakt kunnen hebben. In het najaar komt hier een compilatie van op tv, bij de KRO op dinsdagmiddag.

Pedro, een Frans/Spaanse beeldhouwer, yogi en wereldverbeteraar, ietsje ouder met een vrolijke kop, verstopt onder een snor en witte lange baard. We kletsen een beetje op een bankje en ik maak een foto van hem. Hij vindt de foto zelf heel geslaagd en vraagt of ik hem naar een vriendin van hem wil mailen. Zelf kan hij dat niet. Vervolgens dicteert hij me een hele brief waaruit blijkt hoe gek hij op haar is. Later op de dag blijkt deze mail niet goed te zijn aangekomen. Ik zoek hem de volgende dag op om dat te zeggen en we proberen het opnieuw. Weer later reageert zij, maar dan heb ik Finisterre al verlaten. Dankzij mijn camino-netwerk kan ik ervoor zorgen dat haar bericht via Ada Pedro toch nog bereikt.

Tim. Terwijl ik met Joseph mijn beste Frans tentoonspreid, komt Tim langslopen. We zwaaien naar elkaar en weten dat we elkaar nog wel gaan zien.

Brits echtpaar: dat me alleen maar aanspreekt om me te adviseren de kustroute te nemen. Nou, dit blijkt een goeie tip, want die variant op de route blijkt heel mooi te zijn. Wat is de zee intens blauw.

Sebastian en Manel: aangekomen in Fisterra wil ik een apéritief doen op de boulevard. Het is heel koud door de wind en de meeste tafeltjes staan in de schaduw. Twee mannen naast me zitten in de zon en zien dat ik het koud heb en zeggen ‘kom hier zitten’. Het zijn twee mannen met wie ik normaliter nooit in contact zou komen. Halve zwervers, stinkend naar muffige wiet en volgekladderd met tattoos. En twee honden onder de tafel. Ik durf aan te schuiven, omdat ik al heb gezien dat Manel de honden behoorlijk onder controle heeft. We kletsen wat en maken melige foto’s. Zo grappig, Geen diepgaand gesprek of wat dan ook, gewoon even lol trappen.

Dieter en Karina: Een Duitse vader en dochter die ik al een paar dagen eerder heb gezien in een herberg. Dieter vraagt of ik meega naar de zonsondergang. Hij zorgt voor drank. Klinkt goed. Dus dat doe ik. Als ik daar naartoe ga, zeg ik nog tegen een Hollandse oudere man Cor, ‘kom ook mee’. We treffen elkaar bij de vuurtoren waar tientallen mensen al een plekje hebben gezocht op de rotspartij, het werkelijke eindpunt van de wereld. De zonsondergang is mooi en door het gezelschap en de wijn en manchego-kaas een gezellige aangelegenheid. We lopen in colonne terug naar Fisterra, toch weer zo’n drie kilometer, maar Cor is daar niet meer bij. In het dorp aangekomen spreken drie Brazilianen me aan. Tussen hen in staat Cor te wankelen. Die heeft dus veel meer dan yoghurt op, dat was mij een beetje ontgaan. Ik zeg dat ik weet wie hij is en waar hij logeert en zijn taal spreek. Zij opgelucht. Met zijn vieren brengen we Cor naar huis, terwijl Cor drie keer het verhaal vertelt over zijn overleden vrouw, dat ik eerder die avond ook al drie keer had gehoord. Maar goed. Cor is veilig binnen en vervolgens brengen die schatten van Brazilianen mij ook nog thuis, voordat zij verder gaan stappen.
Dieter en Karina zie ik toevallig nog de volgende ochtend, als zij op de bus stappen. Huggen weer.

Woensdag 31 mei
Ik besluit mijn laatste dag in Fisterra door te brengen en niet te gaan slapen in Santiago. ’s Morgens ga ik naar de pedicure die ervoor zorgt dat mijn voeten weer een beetje het aanzien waard worden. Wel nodig na een paar van die weken. Dan lekker nog even naar het strand, waar ik de beschutting van een duinpannetje zoek, omdat de wind koud is. En dan loop ik nog een keer, omdat ik het
niet kan laten naar de vuurtoren. Ik maak foto’s, geniet van het sfeertje en voel me ongelooflijk vrij en gelukkig. Ik zit op een grote rots en tuur naar de zee. Als ik terugloop, kom ik langs een jonge Duitse hippie met blote voeten en een drollenvanger-broek aan. Hij heeft een didgeridoo bij zich. Ik zie hoe hij die bespeelt, gericht op een man die dit in meditatiehouding ondergaat. Het is indrukwekkend en als het afgelopen is zie ik hoe vol de man er van is. Ik mag ook. Dus ik ga met gesloten oogje op het muurtje zitten, handen geopend op mijn schoot en Peter begint de blazen. Richt zich op mijn chakra’s en het is geweldig. Zo vervullend en bijzonder. Ik heb lang getwijfeld of ik deze laatste dag niet in Santiago moet doorbrengen en nog naar de mis in de kathedraal moet gaan. Maar ik heb besloten hier te blijven en op dit moment weet ik waarom. Dit voelt als zo’n bijzondere ervaring, een cadeautje van de camino. Als je dit in alle nuchterheid leest, klinkt het wellicht overdreven, maar ik ben er gewoon door geëmotioneerd.

Mijn laatste avond in Spanje breng ik alleen door. Ineens is er niemand die ik ken en de mensen in het restaurantje dat ik heb gekozen kijken stil en saai voor zich uit. Ik had het me anders voorgesteld maar dit is ook goed.

Donderdag 1 juni
Het afscheid van de aardige eigenares van de herberg en haar dochter is hartelijk. Ik wil gaan ontbijten tegenover de bushalte, maar als ik daar aankom zie ik de mensen al instappen! Er staat een flinke rij en ik moet deze bus hebben. Geen ontbijt dus, maar charmant voordringen in de rij. Da’s maar goed ook, want ik heb bijna de laatste vrije plek. Drie Australiërs die ik uit Pontevedra ken, laten me voorgaan want zij weten nog dat ik een aansluitende busrit vanuit Santiago heb Gelukkig passen zij er ook nog bij. De rit duurt een uur en gaat van zonnig Finisterre naar zwaarbewolkt en koud Santiago. Ik verkleed me op het station en heb uitgerekend dat ik nog snel naar de binnenstad kan wandelen.

In Santiago doe ik nog een keer een rondje langs de kathedraal (steek nog een kaarsje op voor Michael) en mijn favoriete plekjes in de binnenstad.

Als ik terugkom op het busstation is het daar een drukte van jewelste rondom de bus die ik moet hebben. Chaos ten top. We worden heen en weer gestuurd, niemand weet meer waar die heen moet. Uiteindelijk beland ik samen met een andere Nederlandse in de juiste bus – naar Porto – en we hebben de beste plek. Vooraan, met super goed zicht op alle steden die we aandoen. We rijden in drie uur tijd de route die we in twee weken hebben belopen. Een gek idee.

Het klikt tussen Marina en mij. We genieten buiten de terminal van Porto nog even van de zon, eten samen een gezonde salade en gaan naar de gate van Vueling om naar huis te vliegen. Hoe het zo fout heeft kunnen gaan, ik weet het niet, maar terwijl we bij de gate zitten, missen we de vlucht! Zoo gek. Dan breekt een beetje paniek bij ons uit. We moeten simpelweg naar huis. Gelukkig gaat er nog een Transavia-vlucht naar Amsterdam, twee uur later. Een duur foutje, maar het komt goed. De vlucht is trouwens meer dan gezellig. Marina en ik hebben elkaar veel te vertellen – hebben onderweg ook diverse dezelfde mensen ontmoet – er is een leuke crew en een Portugese jongens doet zijn vriendin een huwelijksaanzoek. Zingen, champagne, etcetera. Erg leuk allemaal.

Reinier wacht me op op Schiphol. Weer samen. Da’s fijn. En naar huis.
Ik heb een fantastische tijd gehad, dat blijkt wel uit mijn lange verhalen. Je begrijpt waarschijnlijk dat ik nu al zit te denken welke route mijn volgende camino wordt, Want dit wordt vervolgd. Ik ben aangenaam verslaafd. Toch gaat mijn volgende stuk niet over een camino maar over

De Nacht van de Vluchteling. Die ga ik met Judith lopen in de nacht van zaterdag op zondag 17/18 juni. Een manier om awareness te creëren voor de nood van vluchtelingen en om geld in te zamelen om het mooie niet-politiek gerichte vluchtelingenwerk te ondersteunen. Het is feitelijk een sponsorwandeling. Dus ik zou het best fijn vinden als je via mij dit werk wilt steunen. Je kunt een bijdrage doen – hoe bescheiden ook, iedere bijdrage is een mooie – via https://nachtvandevluchteling.nl/sponsor?rt=2&ri=1344.

Heel hartelijk dank voor je belangstelling voor mijn verhalen. Ook dank voor de leuke reacties. Die heb ik heel erg gewaardeerd, al reageerde ik meestal niet.

Tot een volgende keer en als je zelf ooit gaat wandelen, Buen Camino!
Dikke kus van Margot

PS1 Terwijl ik dit typ in mijn zwoele zomeravond achtertuin, krijg ik een appje met een foto van Ada. Wie heeft zij ontmoet? Mijn Nederlandse wandelvriendin Marion, met wie ik twee jaar geleden de Camino Frances heb gelopen. Ook dát is de camino.

PS2 Op het moment dat ik deze blog afsluit krijg ik een mailtje van - je gelooft het niet - Carlos, de charmante herberghouder in Tamel, waar ik mijn eerste blog had geschreven en niet kon versturen omdat de internetverbinding zo beroerd was. Dagen heb ik daar op zitten wachten en hij kwam maar niet. Toen heb ik mijn verhaal (mijn tweede blog van deze camino) opnieuw getypt. Ik vermoedde al dat zoiets zou gebeuren. Erg komisch.