Telefoon uit en de stilte in

Walk of Wisdom, een ‘eigentijdse pelgrimsroute’

Het is juli. Onze vakantie is achter de rug, mijn Portugese camino naar Santiago is alweer twee maanden geleden en ik heb nog iets teveel vrije tijd (..). Dus ik besluit de Walk of Wisdom te lopen en bestel een startpakket. Al snel ligt er een dikke enveloppe op de mat met een routeboekje. Ook een speld met het logo van de Walk of Wisdom en een rubberen ketting met een metalen vogelringetje. Onderweg passeer je diverse plaatsen waar je als pelgrim een gekleurd vogelringetje krijgt. Die hang je aan de rubberen ketting. Aan het eind van de tocht heb je een bontgekleurde ketting, een bewijs dat je de gehele route hebt afgelegd. Het is vergelijkbaar met de credencial, het pelgrimspaspoort dat je meeneemt op de Camino. In de herbergen en kerken die je passeert krijg je een stempel en bij het pelgrimsbureau in Santiago de Compostela ontvang je daarmee de enige echte Compostela, een officieel certificaat.

De route begint en eindigt in de Stevenskerk in Nijmegen en is 136 km lang. Het is een prachtig traject, voor een groot deel door of direct langs natuurgebied. Je passeert en doorkruist heuvels, bossen, weilanden, de hei, prachtige vennen, schilderachtige dorpjes, uiterwaarden, velden etc. Soms door kleine slingerpaadjes, je steekt hier en daar een sloot, vaart of rivier over met een pont die je een enkele keer zelf in beweging moet zetten door aan een rad te draaien. Tot mijn grote vreugde passeer je ook veel kunst; kunst die in de open lucht staat of die is geëxposeerd in schuren, loodsen, kerkjes, tuinen of in de vrije natuur.

De Walk of Wisdom is bedoeld als een weg naar binnen. De organisatie verlangt van de pelgrims dat ze ‘offline’ op pad gaan. Je mag natuurlijk een telefoon mee om bereikbaar te blijven en om via Google Maps weer op de route te komen als je (letterlijk) van het padje bent geraakt. Maar geen mailverkeer, drukke whatsapp-conversaties, Facebook, Instagram, Twitter enzovoort. Dit wordt een uitdaging voor me. Ik ga zelfs zo ver dat ik op Facebook aankondig een week (eigenlijk maar zes dagen) niet op dit platform te zullen verschijnen. Ze zouden me eens missen…

De dag voor vertrek maak ik nog een wandeling met een groepje wandelvriendinnen. Het regent veel en als ik thuiskom, zijn mijn schoenen doorweekt. En dat zijn ze de volgende dag, ondanks de proppen kranten en een halfuur föhnen, nog steeds. Niet zo'n fijn begin.

Zondag
Ik arriveer rond het middaguur in Nijmegen bij de Stevenskerk. Daar laat ik me registreren als pelgrim en ik ontvang het eerste vogelringetje voor aan de ketting. Als een toerist maak ik enkele kiekjes rond het vertrekpunt, o.m. van de Stevenskerk, het oudste gedeelte dateert al van 1275, en van het beeld van Mariken van Nimwegen. Buiten schijnt de zon, hoera! Al snel laat ik het drukke stadscentrum achter me en kom ik via de Waalstranden in de Ooijpolder, een mooi en wijds rivierenland. Je bent meteen helemaal buiten. Het valt me op dat veel mensen die aan de oever van de Bisonbaai genieten van een mager zonnetje dat doen zonder kleding aan. Later pas lees ik in mijn boekje dat ik de route langs het nudistenstrand heb gevolgd. Haha. Bij het piepkleine dorp Persingen staat een kerkje dat gebruikt wordt als expositieruimte. Ik ben onder de indruk van de mooie bronzen beelden van Kieta Nuij.
Ik steek een stroompje over met een voetveer die ik met de hand bedien. De route voert daarna langs een mooi heuvelachtig gebied, paden, stroompjes en bossen en zo bereik ik na een paar uurtjes het plaatsje Beek. In het plaatselijke en goed bezochte hotelrestaurant geniet ik buiten op het terras van een rijkgevulde bouillabaisse. Eerlijk gezegd vind ik het maar saai, alleen aan een tafeltje. Dat moet nog wennen. Mijn eerste overnachtingsplek is bij een echtpaar dat de zolderkamer helemaal in Camino-sfeer heeft ingericht. Alles wat daar ligt en hangt, heeft te maken met Santiago de Compostela. Dat voelt goed. Mijn gastheer is eindredacteur van de Jacobsstaf, het tijdschrift van het Genootschap van Sint Jacob.

Maandag
Na een smakelijk en verantwoord ontbijtje ga ik weer op stap. Ik loop op paden die vandaag nog niet door anderen belopen zijn en maak veel spinnenwebben kapot. Sorry jongens. Geen lekker gevoel trouwens, dat gekriebel in je gezicht. De bossen rond Berg en Dal zijn schitterend. Veel vogelgeluiden, verder niets. Ik moet veel stijgen en dalen – best vermoeiend - maar het heet hier ook niet voor niets Berg en Dal. Ik wandel langs de Vossenberg, de Wylerberg en de Duivelsberg. Helaas, ik zie mensen in het pannenkoekenhuis daar, maar het is nog niet geopend; de koffie staat niet voor me klaar.
Niet lang daarna bereik ik de grens en lees op de grenspalen ‘Laat vriendschap heelen wat grenzen deelen’. In de Tweede Wereldoorlog is in dit gebied gruwelijk hard gevochten.
Hier wandelt de allergrootste slak die ik ooit gezien heb. Dat beest is groter dan mijn hand! Vlak ernaast ligt een mooie veer op de grond. Die raap ik op en steek ik in mijn rugzak. Deze week zal ik veel andere veren vinden. Elke keer steek ik ‘m bij me, maar ik verlies 'm ook weer. Ach, misschien maak ik er een volgende pelgrim blij mee.

Na de Duivelsberg kom ik in het Filosofendal. Vernoemd naar een filosoof uit de Romeinse tijd die zich hier terugtrok om te ontsnappen aan de drukte van het garnizoensleven. Het is hier zo stil. Ik loop helemaal alleen en realiseer me dat ik hier kwetsbaar zou kunnen zijn. Niemand die me ziet of die het merkt als er iets aan de hand is. Gelukkig voel ik me niet bang en vertrouw ik erop dat alles goed gaat.
Vandaag heb ik het fysiek een beetje zwaar. Veel heuvels en pijn aan mijn voeten, knieën en tenen. Gelukkig is het mooi weer en ik loop veel in de schaduw, omdat het een bosrijk gebied is.
Dan passeer ik het riante huis waar Reinier en ik in april hebben overnacht; een kruising dus met de route van het Pieterpad.
In de weilanden ontmoet ik Philip van 9, samen met zijn hondje. Hij is Belgisch en woont nog niet zo lang in Nederland. Moet binnenkort ook weer verhuizen. Hij lijkt me een beetje alleen en vraagt of ik het erf wil zien van de boerderij waar hij woont. Eigenlijk heb ik daar niet zo’n zin in, wil liever doorwandelen. Dus we zwaaien elkaar gedag.
Al loop ik de hele dag alleen en spreek ik praktisch niemand – behalve bij het bestellen van een kop koffie – ik kom nauwelijks toe aan nadenken over onderwerpen waarover ik me deze week wilde bezinnen. Zoals bijvoorbeeld nieuwe stappen in mijn loopbaan. Misschien is het daar nog te vroeg voor en moet ik verder zijn in mijn Walk of Wisdom. Zal het Grote Inzicht nog komen?

Nu ik de grens gepasseerd heb, moet ik goed opletten op wat er in mijn boekje staat. In Duitsland zijn immers geen Walk of Wisdom markeringen aangebracht. Ik zie wel enkele Jacobsroute-markeringen en word nog steeds blij als ik dat logo zie. Gelukkig begint het Walk of Wisdom logo dat ik nu al twee dagen volg ook vertrouwd te raken. Ik loop door het Reichswald, een oerbos tussen Nijmegen en Xanten, waar in de Tweede Wereldoorlog 10.000 soldaten gevallen zijn. Het is hier echt mooi.
Tegen het einde van de middag bereik ik Milsbeek. Mijn gastvrouw is Titia, een hartstikke leuk mens. Veelzijdig, wijs, creatief en ze kan heerlijk koken. Zij en haar man bewonen een leuk huis met enorme tuin met groenten, kruiden, bloemen en paarden. Het is een fijne avond en het is een prachtige zomeravond.

Dinsdag
Na 9 uur slapen (!) een overheerlijk ontbijt in de tuin gekregen. Titia komt bij me zitten en we hebben een lang en boeiend gesprek. Ik vertel haar over mijn werksituatie en samen brainstormen we over de vele mogelijkheden. Titia heeft een heel eigen en inspirerende kijk op de situatie. Ik heb genoeg meekregen om over na te denken. Als ik op pad ga, ben ik daar waarschijnlijk te hard mee bezig, want ik loop de verkeerde kant op. Dat heb ik pas na 2 km door helaas. Als ik dus, iets later dan ik wilde, over de Heumense Schans en de prachtige Mookerheide loop, begint de lucht er behoorlijk dreigend uit te zien. De wolken hangen laag, maar toch geniet ik nog van de paarse pracht. Ik passeer nog een groep van kwieke 70+'ers die nordic walken over de hei. Bij het Jachtslot Mookerheide kom ik mijn eerste collega-pelgrim tegen, Jeanette uit Friesland. Ze loopt voor het eerst een meerdaagse wandeling alleen en wil alles horen over mijn Camino naar Santiago. Dat is namelijk haar droom. Ze is een stukje ouder dan ik, maar aan haar gespierde lijf te zien, kan die afstand geen probleem zijn. We lopen samen uurtje door en dan gaat zij terug naar Nijmegen, waar ze deze week een appartement heeft gehuurd. Morgen loopt ze verder.

Ik ben al vijf uur onderweg voordat ik een kop koffie vind. En daarvoor heb ik zelfs van de route moeten afwijken. Maar goed, in het winkelcentrum van Malden eet ik een heerlijk broodje mét koffie. Na Malden loop ik een stuk langs de grote weg en ik steek het Maas-Waalkanaal over. Ik heb even een verzetje nodig, dus pak mijn telefoon en luister naar Boudewijn de Groots Land van Maas en Waal. Door het ritme van dit lied stap ik stevig en vrolijk door en laat ik me niet uit het veld slaan door de donkergrijze dreigende lucht voor me. Helaas houd ik het de rest van de dag niet droog, maar ik vind net op tijd een restaurant, waar ik schuil voor een stortbui die heel lang duurt. Wat ben ik blij dat ik droog zit! De Overasseltsche en Hatertsche Vennen zijn overigens prachtig, zo’n mooi natuurgebied. De hei is volop in bloei.
Het is jammer dat ik door die stortbui mijn aandacht verlies voor een opmerkelijk fenomeen op de route, de lapjesboom. Volgens de overlevering zou een rover in de 8e eeuw zijn bekeerd tot het christendom, omdat een prediker zijn zieke dochtertje had genezen. Dit gebeurde nadat zij een deel van een kledingstuk in een eik had gehangen. Sindsdien staat deze boom bekend als de lapjesboom of ook wel koortsboom.

Die avond slaap ik in een houten tuinhuisje, dat hoort bij een huis van een jong gezinnetje. Heel knus. Zeker met die plensbuien buiten. Ik mag blijven eten en het is huiselijk gezellig met de twee jonge meisjes Robin en Bobbie van 6 en 9. Veel warmte. Het tuinhuisje heeft geen wc, dus ik moet door de pikdonkere tuin naar het huis. Daar heb ik geen zin in en ik plas die nacht wild in de tuin. Ik voel me stout, maar niemand die me ziet. Haha.

Dag 3 van de zes wandeldagen zit erop. Volgende keer vertel ik jullie over het tweede deel van mijn Nederlandse pelgrimstocht.

Liefs van Margot