Pieterpad deel 2, met Reinier, nu compleet

Pieterpad deel II - Reinier
Holten - Vierlingsbeek, ca. 150 km.

Dankzij Annie ben ik erachter gekomen dat dit verslag de vorige keer maar voor een deel gepubliceerd was. Sorry. Nu compleet.

Het is alweer acht maanden geleden dat Reinier en ik samen het eerste traject van het Pieterpad lopen, van Pieterburen in Groningen naar Holten in Overijssel. Op dat moment weet Reinier nog niet of hij deel twee ook gaat lopen; hij is immers geen fanatieke wandelaar. Slechts een paar weken later besluit hij de volgende keer weer met mee te gaan. Het idee om ooit zijn geliefde Maastricht in te wandelen maakt hem enthousiast en tja, dan mag je het middenstuk niet overslaan. En dus rijden mijn man-op-leeftijd (we hebben net zijn 60e verjaardag gevierd) en ik richting Holten.

Holten ziet er bepaald minder aantrekkelijk uit dan toen in augustus. Waren toen de terrassen goed gevuld en genoten de mensen van bier en ijs in de zon, nu regent het en zien de straten er verlaten uit. We besluiten om te beginnen met koffie voordat De Wandeling begint. Na een opbeurend bakkie (6 letters..) gaan we op pad en voor we het weten lopen we door bossen en langs landerijen. De rododendrons staan nog in de knop en we fantaseren hoe de mooie Schipbeek, een prachtige beukenlaan langs de vaart, eruit ziet in de zon. De capuchon wordt meteen uit de kraag gefrommeld en de ingebouwde hoezen over de rugzakken getrokken, want het begint hard te regenen. Niet zeuren, we beginnen net; de zon kan niet altijd schijnen.

Vandaag hebben we een kort traject gepland; we beginnen immers pas in de middag. Niet ver voor onze eindbestemming passeren we een aanwijzingsbord naar de Dikke Boom. Hier staat de dikste boom van Nederland, een kleine 500 jaar oud. Daarvoor maken we graag een ommetje van een kilometer. Er staat een hekje om de boom omdat hij behoorlijk wankel is. Het is een holle, maar levende eik met een omvang van ruim 7,5 meter! Ik vind een boom al snel mooi, maar deze vind ik eigenlijk alleen maar dik. Maar ja, hij heet ook Dikke boom en geen Mooie boom. En een beetje respect voor zo’n oud levend wezen is wel op zijn plaats.

Even voorbij Laren (Gelderland, wel te verstaan) bereiken we het Vrienden op de fiets logeeradres. Dat ligt pal op de route. Een oude goed verzorgde boerderij met een oldtimer Mercedes in de tuin (daar gaan ze pas over een paar jaar weer mee rijden als hij wegenbelasting-vrij is). We worden ontvangen door een bescheiden lieve moeke, met koffie en zelfgemaakte boterkoek. Pa zit op de bank te kijken naar de tv die heel hard staat. Maar hij hoort alles wat we zeggen; mist geen woord.
Ondanks de behoorlijke portie buitenlucht en toch weer een wandeling van zo’n 18 km slaap ik slecht. Maar het bed is goed en ik ben veel te blij dat Reinier, na een soort virale pleuritis, deze eerste dag goed heeft doorstaan. Onze boerin heeft precies om half 9 een heerlijk ontbijt klaarstaan en een uurtje later zijn we klaar voor wandeldag 2.

Dinsdag leidt de tocht ons door de mooie Achterhoekse bossen en zijn er niet veel uitspanningen. Op een gegeven moment wordt een rustplek aangegeven, 400 meter van het pad. We lopen erheen en passeren een akker waar diverse jonge mensen werken. Al snel blijkt dat ze niet allemaal even fris in het hoofd zijn. Als we op hun vraag zeggen waar we heen lopen voor koffie, roept een vrouw ‘daar verkopen ze ook onze groenten; en als u een beetje labiel bent, kunt u er ook worden opgenomen!’. Dat vinden we een hele troost.

We passeren kasteel Vorden, gebouwd in de 16e eeuw. We zijn halverwege het Pieterpad. Rond de plaats Vorden staan acht kastelen, een erfenis uit het feodale tijdperk. In de kasteeltuin ligt een monument (tegel) ter nagedachtenis van de twee dames, Toos en Bertje, die het Pieterpad bedacht hebben. Deze plek is tevens de kruising met het Trekvogelpad dat ik vorig jaar gewandeld heb, dat loopt van Bergen (N-H) naar Enschede. Toen sliep ik samen met Anja, met wie ik toen wandelde, een nacht bij Diny. Omdat ze zo’n leuke vrouw is, heb ik voor deze nacht ook een kamer bij haar gereserveerd. Dat komt perfect uit zo. Maar eerst brengen we een bezoekje aan de wijngaard en -schuur Elanova, waar Achterhoekse wijnen worden gemaakt en verkocht. We kopen een fles droge witte wijn van de Solarisdruif.

Het klikt ook tussen Diny en Reinier. Ze heeft een geweldige tuin, maar het is te koud om buiten te zitten. Diny kookt heerlijk voor ons en we eten met z’n drieën onder het genot van de lokale wijn. En na afloop van een zelfgemaakte koffielikeur. Al pratend steek ik als stadse miep heel wat op van verhalen over het houden van kippen, de kleuren van hun eieren, over jonge uilen en reekalveren. De volgende ochtend, na een goed ontbijt, brengt Diny ons via een mooie route door het golfterrein naar het Pieterpad en we nemen hartelijk afscheid van elkaar.

De ochtend is zonnig, maar koud; een gevoelstemperatuur van 2 graden. Reinier heeft hele dagen zijn handschoenen aan en ik loop, geloof het of niet, het grootste deel van de tijd met vier laagjes aan. Maar we klagen niet, want het is droog en het KNMI had daar iets heel anders over aangekondigd. Zo passeren we kasteel Slangenburg, dat er in de zon prachtig bij ligt. Dit is een plek waar mensen bij de Benedictijnen kunnen bijkomen van de hectiek van alledag.

De Achterhoek gaat over in het Rivierengebied. Na veel bossen en landgoederen staan we ineens voor de eerste rivier, de oude IJssel, een zijtak van de Rijn. In de laatste ijstijd is een stuwwal ontstaan, waar de Rijn zich een weg heeft gebaand. Dit gebied heet ook wel de Gelderse Poort, met aan de ene kant de heuvels van Montferland en aan de andere kant de heuvels rond Nijmegen. We zetten onze navigator aan omdat we denken de route te moeten verlaten om in Etten ons logeeradres te vinden. Maar tot onze verbazing komen we niet in Etten aan, maar in Warm, op korte afstand van de route. De teleurstelling is groot als daar niemand thuis lijkt te zijn. (Best lastig als je hoge nood hebt.) We bellen de mensen op, maar krijgen een antwoordapparaat. Na twintig minuten besluiten we bij de buren te gaan informeren. De buurman loopt net de tuin in. Wat blijkt: de buurman is onze gastheer. In het systeem van Vrienden op de fiets staat een verkeerd huisnummer vermeld.

We worden hartelijk ontvangen in de sfeervolle keuken van een groot herenhuis. Ja, we willen graag koffie en zeker ook de chocola erbij. Onze gastheer vertelt van alles over het gebied, de natuur-historische waarde van het gebied en de rol die hij en zijn echtgenote die biologe is spelen om het gebied te behoeden van ingrijpende veranderingen t.b.v. de industrie. We mogen de vouwfietsen lenen om op zoek te gaan naar een restaurant in het nabij gelegen Etten. Dat wordt een veredelde cafetaria, waar we ons snel met de nieuwe telefoon-als-tv installeren voor het interview met de koning. De serveerster weet niet veel van wijn; misschien dat ze daardoor slechts €10 rekent voor een fles verrassend lekkere Sauvignon. De mosselen en saté smaken goed, maar vooral het interview met Willem-Alexander boeit ons erg. Gelukkig maar, dat we niet in een echt restaurant zitten, want dan konden we dat niet bekijken. De terugweg op de ingezakte vouwfiets zonder licht is best spannend te noemen, zeker omdat we geen idee hadden waar we zitten.

Onze gastvrouw Lies vergast ons met een werkelijk voortreffelijk ontbijt, compleet met spijsrijk paasbrood en warme broodjes, Franse kazen en noten. Ook zij sprak met veel passie en bevlogenheid over de bijzondere omgeving en wat zij allemaal deden om die te behouden. Al luisterend realiseren we ons eens te meer dat we niet veel weten van de oorsprong van landschappen en bijzonderheden niet op waarde weten te schatten. Maar ja, ieder zijn vak en passie. Om tien uur worden we uitgezwaaid en wederom is het fris maar zonnig.

We denken handig te zijn en een iets andere weg te nemen. Je voelt ’t al; we raken behoorlijk van het spoor. Op zich niet erg hoor. Hierdoor passeren we niet Braamt maar ‘the roaring town of Zeddam’. Ja, vandaag doen we diverse plaatsen aan waar je niet dood gevonden wilt worden. Zeddam begint aardig, maar we komen dan op zo’n vreselijk stadsplein waar de viering van Koningsdag er echt heel sneu uitziet. (Nou krijg ik bij Zeddam sowieso geen fijn gevoel. Ik heb ooit een directeur gehad die er vandaan kwam en die man heeft ons, zijn personeel, niet netjes behandeld toen hij de tent verkocht en daarbij het beste voor zichzelf had gezorgd. Oud zeer komt spontaan op.)

De route leidt ons langs en soms over de landgrens. Maar eerst beklim ik nog de uitkijktoren op de Huizenberg in de Hooge Heide. Vlak voordat ik de klim waag, krijgen we nog een flinke bui over ons heen. Het uitzicht is aardig, maar kan me toch niet bekoren. Het mooiste stukje van de route van vandaag ligt toch in Duitsland, waar we het plaatsje Hoch Elten kort te zien krijgen. Hier loopt ook het Blote Voetenpad; nou, met dit weer geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om blootvoets te lopen. Spijk belooft een café en andere horeca te hebben. Daar zijn we wel aan toe. Maar nee, alles zit potdicht. Op Koningsdag, mind you. Wat een dooie boel. Vervolgens lopen we nog twee kilometer door de winderige regen langs de Boven Rijn en daar bereiken we het einddoel van de dag: het douanedorp Tolkamer. We zijn dolblij als we ons logeeradres hebben bereikt. Niemand thuis. Oei. Dan maar naar de kroeg. Zal wel afgeladen zijn op Koningsdag, denken we. Niets is minder waar. Een statafel met een mannetje of tien en nog twee tafeltjes bezet. Diverse telefoontjes naar onze gastvrouw voor de nacht leveren niets op. Maar weer een kijkje nemen. Wat blijkt? Een lieve dame van dik in de 70, schat ik, die de deur voor ons opent kijkt ons verrast aan. Ze heeft de deurbel niet gehoord; de telefoon doet het niet en erger nog, ze verwacht ons niet. Maar ze is superflexibel, doet niet moeilijk en maakt meteen koffie-met-iets-lekkers voor ons en we mogen logeren. Eén probleempje: de ketel is kapot dus we kunnen niet douchen. Oei II.
We eten in hetzelfde café/restaurant en als we weer tijdig thuis zijn, kijken we samen met onze gastvrouw nog even naar het concert voor de koning in Tilburg en liggen tijdig in bed. Geen geweldige dag, maar onze Vrienden op de fiets gastheer en gastvrouwen hebben het ’s morgens in Warm en ’s avonds in Tolkamer flink goedgemaakt.

Na een goeie nacht en dito ontbijt gaan we weer op pad; we verlaten Tolkamer langs een grote scheepswerf naar een pont die ons over de Rijn naar Millingen a/d Rijn brengt. Een hork van een veerman, want hij laat een paar wandelaars staan die een minuutje te laat aan komen lopen. Hij ziet ze op tijd, maar vaart toch af. Moeten ze een uur in de koude wind wachten. Na Millingen lopen we lange stukken langs weilanden, boerderijen op terpen – we zitten immers in rivierenland, vaak langs de Duitse grens. Na een tijdje beginnen de heuvels, de beroemde heuvelen rond Nijmegen. Het is mooi. We drinken koffie op de top van de Duivelsberg en lopen dan het laatste stukje naar ons volgende adres.

Nou, dat is het mooiste logeeradres van deze week. Een prachtig huis, met een geweldig uitzicht over alleen maar groene heuvels, welke kant je ook opkijkt. Met recht vrijstaand. En in dit huis hebben we de beschikking over een compleet appartement, met keuken en zitkamer met tv en gebruik van fietsen. Het ontbijt wordt precies op de gevraagde tijd boven gebracht, we voelen ons de koning te rijk. Soms heb je gewoon veel geluk. Maar ja, wonen tussen de heuvels kent ook zijn nadelen. De fietstocht naar het plaatsje Groesbeek gaat op en neer. Best zwaar fietsen, als je dat niet gewend bent. Reinier heeft het zo koud, ondanks zijn handschoenen, dat zijn biertje hem niet smaakt. Is dat niet ernstig? Gelukkig is dat een halfuurtje later weggetrokken en kan hij genieten van het eten.

Zaterdag, onze zesde wandeldag, lopen we 21 km van Groesbeek naar Gennep. We lopen de route in de zon en die is indrukwekkend. Niet zozeer om de schoonheid van de natuur – het is er wel mooi – maar om wat zich hier vorige eeuw heeft afgespeeld. Het is het gebied van Operation Market Garden: het geallieerde offensief in 1944, waarbij heftig is gevochten en veel soldaten het leven lieten (de film A bridge too far gaat hierover). We passeren enkele begraafplaatsen en erevelden voor Britse en Canadese soldaten en op veel plaatsen staan borden met foto’s en vertellingen over wat er op die plek heeft plaatsgevonden. Een paar dagen later (op de dag dat ik dit schrijf) vieren we onze vrijheid, die we onder meer aan deze helden hebben te danken. Ik plaats dan ook een foto van zo’n gedenkbord in mijn fotoblog van het Pieterpad op Facebook. Om deze mannen te eren.

Als we in Milsbeek aankomen, weer vlakbij de grens, drinken we in een cafeetje de vieste koffie ooit. Gelukkig hoeven we daar niet te lunchen, want ze hebben alleen friet. Dus dat doen we een paar deuren verder. We besluiten onze gastvrouw voor de avond in Gennep alvast te bellen om onze komst aan te kondigen en weer lijkt er iets te zijn mis gegaan. Ook zij heeft niet genoteerd dat ik – weliswaar weken geleden al – heb gereserveerd voor de avond. Maar ook zij is heel flexibel en kan ons erbij hebben. Ze heeft al twee andere gasten. Ze is COPD-patiënt, is kortademig en blaft het hele huis bij elkaar, dus we helpen haar met het opmaken van de bedden.

Die avond eten we bij een pizzeria (daar heb ik al de hele week om gezeurd), gerund door Turken. We vragen aan de serveerster wat voor wijn ze heeft. Ze antwoordt ‘lambrusco en normale wijn’. Vonden we wel veelbelovend klinken.. We komen in gesprek met een groot gezelschap Turken, waarvan de meeste in Nederland zijn geboren. Een verrassend interessant open gesprek over de toestand in Turkije, de coup, Erdogan en Gülen en het referendum. Ze vertellen dat ze hun droom om in de toekomst ‘een huis op een Turkse helling in de zon’ te kopen in rook op hebben zien gaan. Onder deze omstandigheden is er voor hen geen toekomst daar. Gek idee dat ik helemaal naar Gennep moet wandelen om hier voor het eerst met een Turk over te praten.

Zondagochtend genieten we alweer van ons laatste ontbijt, samen met de andere gasten van Gaby. We zijn ontspannen. We hoeven niet zo heel veel te lopen (19 km) naar Vierlingsbeek. En het weer is beter dan alle dagen ervoor. Toch trekken we nog onze jas en Reinier zijn handschoenen nog aan, want de wind is koud. Het pad leidt ons door de hei; toen we vorig jaar de eerste week langs het Pieterpad liepen, stond de hei volop in bloei; nu in april natuurlijk niet. Toch genieten we erg van de omgeving. Maar de Schotse hooglanders die ons in de gids beloofd worden zien we niet.

Na ongeveer drie uur lopen komen we weer aan bij de Maas, in het dorpje Afferden. Hier nemen we het veer. Met deze oversteek van ongeveer twee minuten steken we over van Limburg naar Brabant. En dan is het nog maar een kort stukje, voordat we arriveren bij ons eindstation: Vierlingsbeek. Het is nog vier uur (!) reizen om thuis te komen. Met drie treinen en een bus naar Holten, waar onze auto staat.
En dan met de auto naar huis. In vier uur bereizen we een afstand van ongeveer 150 km; eenzelfde afstand die we de afgelopen zeven dagen samen hebben gelopen. En het was heerlijk. En gezellig. En het leuke is, dat Reinier ook de laatste etappe van zeven dagen lopen met mij wil doen. Dus misschien volgend jaar stappen we weer op de trein naar Vierlingsbeek om te wandelen naar de St. Pietersberg in Maastricht, waar een belangrijk deel van Reiniers jeugd ligt.
Tot dan! En dank voor je geduld, want het was een lang verhaal.

P.S. Binnenkort ga ik weer aan de wandel. Eerst twee weken in Portugal en Spanje, de pelgrimsroute van Porto naar Santiago de Compostela. Ik denk dat daar wel weer een verslag van komt.
En in de nacht van 17 op 18 juni juni een wandeling in Nederland. Dan loop ik samen met mijn zus Judith de Nacht van de Vluchteling. We vertrekken om 12 uur ’s nachts voor een wandeling van 40 kilometer, grotendeels in het donker. Dit doen we om aandacht te vragen voor het lot van vluchtelingen. En om sponsorgeld op te halen, want er is veel geld nodig om vluchtelingen de noodhulp te bieden die ze hard nodig hebben. Wil je me sponsoren? Ga dan naar mijn pagina op de site van Nacht van de Vluchteling, https://www.nachtvandevluchteling.nl/sponsor?rt=2&ri=1344
Ik vraag dit niet voor mezelf, maar voor hen.