Margot goes spiritual

Lieve allemaal,

Vrijdag 26 mei
Pontevedra, een leuk stadje in Noord-Spanje, in het zuiden van de provincie Galicie. Ik heb de nacht doorgebracht in een gemeentelijke herberg. Dat zijn niet de allermooiste, deze is hartstikke vol. Maar het voelt helemaal vol omdat het zo slecht weer is. Dan blijven de mensen meer binnen, iedereen rommelt wat meer in de slaapzaal met het uithangen van natte kleding etc. En tot overmaat van ramp worden alle ramen potdicht gehouden. Ik slaap dan ook wel goed, maar word wakker met een barstende koppijn.

Ada en ik hebben afgesproken om samen de alternatieve spirituele route te gaan lopen. Die splitst zich twee kilometer na Pontevedra af van de normale route en leidt naar Padron. Ik haal Ada op in haar hotel, maar daar drinken we eerst nog koffie omdat het werkelijk heel hard regent. In die tien minuten die ik naar hotel ben gelopen, ben ik werkelijk doornat geworden. Een beetje dom dat ik me bij het pakken niet gerealiseerd heb dat de poncho die ik heb helemaal kapot is en verscheurd. Die moet me de komende dagen dus drooghouden..
Als we de afslag naar de alternatieve route nemen, zijn we benieuwd wat er komen gaat. Er staat zo goed als niets over deze route op papier en we vertrouwen er maar op dat de bewegwijzering afdoende is. Dat valt gaandeweg best mee. Maar de wandeling is pittig in dit weer. Glibberig, modderachtig, heel nat en weinig uitzicht. We lopen zo nu en dan echt in de wolken, letterlijk dan.

's Middags wordt het iets droger gelukkig. En dan moeten we echt gaan klimmen. We zien een enorme berg vol dennenbomen en weten van te voren niet dat we daar overheen moeten. Stijgen is niet erg, maar het kan soms best pittig zijn met een goedgevulde rugzak achterop. Maar de route is mooi en vooral heel stil. Daar kunnen we erg van genieten. Zijn we 's morgens heel spraakzaam en praten we honderduit over van alles dat ons bezighoudt en over mensen van wie we houden, 's middags worden we stil en hebben we het allebei druk met onze eigen gedachten. Dat is mooi en fijn. De omgeving draagt daar een behoorlijk steentje aan bij. Wat een zalige rust. En hier lopen gewoon haast geen pelgrims. Best een verademing na de behoorlijk drukke route van gisteren.

We hebben een kamer gereserveerd in het klooster van Armenteira. Daar komen we om 6 uur pas aan. Ik ben nog nooit zo laat gearriveerd. We worden met een innige omhelzing begroet door zuster Lourdes die ons meteen onze riante kamer toont. Ook krijgen we meteen een rondleiding, maar vooral ook een opsomming van alle rituelen, diensten en kerkelijke bijeenkomsten. Om 7 uur zijn de vespers, om 8 uur het diner, om 9 uur de avondmis en dan begint het 's morgens om 7 uur weer. Alles is natuurlijk facultatief te volgen. Na een snelle douche besluit ik naar het kapelletje te gaan om de vespers bij te wonen. Vier nonnen die samen zingen en zo un en dan een gebed voorlezen. Vijf bezoekers in de kapel, net als wij bezoekers van het klooster. Aan het eind van de gebeden hoor ik onze namen genoemd worden. Er wordt gebeden om de zegen voor onze veilige tocht. Het diner hebben we met de drie Spanjaarden die die nacht ook in het klooster verblijven, dus het is echt heel anders dan andere avonden. De kerk is mooi maar de dienst die we 's avonds bijwonen kan ons niet echt bekoren. Maar wat is het fijn om in dit gebouw te verkeren. Als je door de kloostergangen loopt die om een binnentuin heen liggen, voel je je in een film. En hier heerst rust en vrede.

Zaterdag 27 mei
We slapen lekker lang en de volgende dag gaan Ada en ik weer in stilte op pad. De route leidt un langs een prachtig bosachtig gebied met stromend water, waar veel watermolens zijn ingebouwd. Deze worden ingezet voor bijvoorbeeld houtzagerij. Het is een prachtig hiking-gebied en we komen dan ook geregeld Spaanse dagtoeristen tegen. 's Middags eten we een lekker hapje in een heel klein dorpje waar ze een eenvoudige tonijnsalade voor ons bereiden.

We nemen contact op met een gastgezin waar we die avond mogen blijven slapen. Ik weet niets van de mensen, heb alleen voornamen en een telefoonnummer doorgekregen van iemand van het Jacobsgenootschap in Nederland. Wat een gouden tip. Als we om 6 uur in Vilanova de Arousa arriveren, komt Braziliaanse Alfonso ons met de auto ophalen. Het huis waar hij en zijn Britse vrouw Debby wonen ligt twee kilometer verderop en zij stellen hun leven in dienst van de camino. Het zijn zeer christelijke mensen. Debby vertelt meteen haar levensverhaal, dat vooral rond haar 20e heftig is geweest. Toen ze radeloos en levensmoe was is ze in de provotijd naar Amsterdam gegaan, in haar wanhopige zoektocht naar de zin van het leven en liefde. Toen is ze door een soort van Youth for Christ beweging opgenomen en dat heeft haar leven zin gegeven. We krijgen een prachtige kamer, volledig ingericht. Op de bedden liggen zachte handdoeken en daarbij een handgeschreven Ierse blessing in dichtvorm met een bonbon erbij. Heel attent en liefdevol. Om 8 uur worden we voor het eten verwacht. Er staan heerlijke tapa's klaar en een fles Verdejo. Niet gek. Daarna eten we, ook weer met heerlijke wijn. Alfonso opent de maaltijd met een persoonlijk gebed, waarbij we met zijn vieren elkaars hand vasthouden en aan het eind van de avond pakt Debby haar gitaar en zingt een gevoelig lied voor ons. Het houdt niet op. Het is zo liefdevol. Als we vragen naar de kosten – die zijn nog helemaal niet ter sprake gekomen – zeggen ze dat we naar eigen kunnen/inzicht een vrijwillige bijdrage in een pot mogen doen.

Zondag 28 mei
De volgende morgen staan we om zes uur op en Alfonso, de schat, brengt ons met de auto naar de haven. Daar komt een rubber boot waarmee we met 15 man een tocht over de rivier maken naar Padron.
Alfonso blijft zwaaien totdat we elkaar echt niet meer kunnen zien.
Het vertrek moet zo vroeg, omdat het anders laagtij is en we er niet meer kunnen varen. We komen langs twaalf historische kruisbeelden; het is immers de route waarlangs de resten van de opgegraven apostel Sint Jacob zijn vervoerd (vanuit Jeruzalem) hier naar toe, voordat ze begraven werden in het veld waar de sterren naartoe hadden geleid (Compostella). Het is koud op de boot, want het regent en waait flink. Oh, wat baal ik van die kapotte poncho. Snel weggooien maar.

Eenmaal weer op het land, mogen we weer aan de wandel. Maar het is nog maar half 9 en ik wil eerst opwarmen in een cafeetje. Gelukkig blijft het verder de meeste tijd van de dag droog. De wandeling is prettig, qua landschap niet heel bijzonder. We zouden al kunnen doorlopen naar Santiago, maar besluiten dat niet te doen. Zes kilometer voor Santiago is een nieuwe herberg, die Alfonso voor ons heeft gereserveerd. Nou, dit is het Hilton onder de herbergen. Wat een feestje. Mooi beddengoed, goeie stapelbedden met een stopcontact per bed (opladen van de telefoon is heel belangrijk), goeie douches, washok etc. En een gezellige 'huiskamer'. Dat zie je niet veel. Er werke twee mensen, een Spaanse en Filippijns vrijwilliger. Als de Spaanse dame 's avonds naar huis gaat en ik achter een computer zit te typen, komt ze speciaal bij me naar binnen om me even flink te huggen. Ze vindt me kennelijk aardig. Ik haar ook, maar ze stinkt wel.

Maandag 29 mei
Het is zover. Vandaag komen we aan in Santiago. We hoeven maar een klein stukje te lopen. Het is slecht weer dus Ada en ik maken geen haast. Als we op pad gaan, begint het steeds harder te regenen. Weer een koffiepauze dus. De wandeling begint niet mooi, maar wordt toch nog verrassend leuk. En dan ineens staan we op een heuvel met uitzicht op een stad. En we zien twee identieke kerktorens. De kathedraal van Santiago. We moeten nog 1,5 uur flink doorstappen voor we er zijn, maar het einddoel is in zicht!

Ada en ik beginnen allebei zo tegen het einde van de wandeling dezelfde opwinding te voelen. Het is toch zo fijn om je eindbestemming te bereiken en je voelt het zinderen. Als we dan het plein op stappen, raakt het ons weer. We maken foto's, slaken een vreugdekreet, omhelzen elkaar en komen meteen allemaal bekende gezichten tegen. Heerlijk.
Dan gaan we naar het pelgrimskantoor waar we een uur in de rij staan om onze compostella te krijgen, ons 'diploma' in het Latijn. Gewoon leuk om te hebben. (Leuk voor de kleinkinderen, zoals ik vanmiddag tegen iemand zei.) We werden uitgenodigd om in de huiskamer van de lage landen langs te komen. Dat is een plek voor Nederlanders en Belgen, waar ze koffie kunnen krijgen en hun verhaal kwijt kunnen. Deze kamer wordt altijd bemand door vrijwilligers, die ook ooit de camino hebben gelopen. Vaak meerdere malen. Bij Ada komen er veel emoties los en het is fijn dat ze die bij ons kwijt kan.

Dan bezoeken we de kathedraal en kloppen traditioneel op de schouder van het in bladgoud gehulde Jacobsbeeld in de kathedraal. We zijn te laat voor de mis met het rondzwaaiende wierookvat. Dat doe ik misschien een andere keer nog.
Op het plein voor de kathedraal nemen Ada en ik afscheid. Onze wegen scheiden zich en we huggen en bedanken elkaar flink voor al het moois dat we hebben beleefd.

Nu is mijn tweede camino afgerond en kan ik gaan nagenieten. Misschien komt er nog een toegift. Een laatste wandeling langs de kust. Maar daarover in mijn volgende en laatste blog.

Dank voor je aandacht weer en veel liefs van deze pelegrina,
Margot