Nacht van de Vluchteling 2017

Nacht van de Vluchteling 2017
Amsterdam, 17/18 juni, samen met Judith

Het begint allemaal met een sollicitatie bij de Stichting Vluchteling. Ik bekijk de website om me te oriënteren voor een goede motivatiebrief en zo lees ik – eindelijk een keer op tijd – dat de inschrijving voor de Nacht van de Vluchteling is begonnen. Als ik deze functie van Persvoorlichter krijg, kan ik niet deelnemen, dan moet ik immers werken. Maar mocht ik een afwijzing krijgen, dan is er één goeie kant aan de zaak: dan kan ik wel meelopen.
Je begrijpt het. Er volgt een afwijzing. Helaas. En dus geef ik me op als loper en open ik de sponsorpagina. Als zus Judith hoort dat ik ga lopen, zegt ze meteen ‘ik doe met je mee!’. Dat vind ik fijn en gezellig.

Ik zet mijn netwerk en Facebook-relaties in om aan sponsors te komen. Zo maak ik naar aanleiding van mijn recente camino in Portugal de vergelijking tussen de betrekkelijke ontberingen die de herbergen daar met zich meebrengen en het werkelijke ongemak en gevaar die vluchtelingen moeten doorstaan om in leven te blijven. Ik krijg meteen van veel kanten financiële bijval en voel me gesteund.

En dan is het zaterdag 17 juni. Het weekend van de Nacht. Wie had kunnen denken dat we het meest fantastische zomerweer zouden treffen. We hoeven geen regenkleding mee te nemen en geen jas. Een vestje is genoeg.

Judith is net terug uit Mallorca waar ze zichzelf heeft onderworpen aan een behoorlijk trainingsprogramma. Ikzelf heb vorige maand twee weken de Portuse camino gelopen door Portugal en Spanje en heb behoorlijk wat kilometers in de benen. Wij verschijnen dus hartstikke fit aan de start. En toch zijn we een beetje nerveus. 40 Kilometer is namelijk écht veel. Bovendien hebben we nog nooit ’s nachts gelopen.

We verzamelen bij de Gashouder op het Amsterdamse Westergasfabriekterrein. Han brengt ons daar naartoe en er is van alles te doen. Ik zie erg veel vooral jonge mensen. Een enkele zestiger, maar het merendeel is veel jonger. Judith en ik leveren een kleine creatieve bijdrage aan een groot mozaïekwerk dat morgenochtend geveild gaat worden. Verder is er een yogahoek, zijn er masseurs, is er muziek en eten en drinken. Hadassa de Boer presenteert het voorprogramma met o.m. Stichting Vluchteling ambassadeur Waldemar Torenstra. Hij heeft een reis gemaakt naar Syrië en vertelt over een vluchteling die hij ontmoette in een kamp. Daags na aankomst daar meldt die zich als vrijwilliger om nieuwe vluchtelingen te helpen, terwijl hij zelf nog alle verschrikkingen en dreiging in zijn lijf heeft en niet weet waar zijn vrouw is. Waldemar loopt voor deze man.

Dan volgt er een zgn. warming-up door een Syrische jongen die in Nederland woont. Het is een ongebruikelijke warming-up. De bewegingen die we maken tijdens het lopen-op-de-plaats worden vergeleken met situaties die vluchtelingen doormaken. Eerst doe ik lacherig mee, maar al snel bereikt de boodschap me en word ik er weer op gewezen waar ik voor loop.
Na een muzikaal optreden gaan we naar buiten waar minister Liliane Ploumen en Johnny de Mol klaarstaan om na een kort praatje het startschot te geven. Dat klinkt om 12 uur precies en de confetti daalt naar beneden. Langzaam zet de menigte lopers zich in beweging. Bij de registratie hebben we een fluorescerend geel hesje ontvangen en een wit en rood lampje. Iedereen draagt dit en zo ontstaat een lange colonne die zich een weg baant door Amsterdam-Centrum naar het IJ om de pont te nemen.

De pont stroomt snel voor en we worden veilig naar de overkant gebracht. Je ontkomt er niet aan dat je de situatie vergelijkt met die van bootvluchtelingen op de Middellandse Zee. Wij staan veilig en worden gratis overgebracht.

Het is grappig om door nachtelijk zomers zwoel Amsterdam te lopen. Aan de oevers langs het IJ zien we veel mensen die verkoeling zoeken of die een blowtje doen op een bankje langs het water. Feestgangers uit de A'dam Toren vragen of we de avondvierdaagse lopen en stappen op hun dansschoenen enkele meters mee (maar haken snel af). Langzaam maar zeker laten we de drukke stad achter ons en iin Noord komen we via Overhoeks en Volewijck in kleine dorpjes als Nieuwendam.

De eerste stop na 11 km is bij het Friendship Sports Centre, het sportpark voor mensen met een beperking. Daar zijn wc’s, wordt koffie en thee geschonken en speelt een leuk jazz-combo.

Als we na een klein halfuurtje weer verder lopen bevinden we ons ineens op het platteland. Het is onbewolkt en bijna pikkedonker. De sterren staan helder aan de hemel en de maan belicht het landschap net genoeg om te zien dat het hier vlak en rustig is. Heerlijk. De drukte van de stad ligt achter ons. Voor en achter ons een lange sliert lopers met witte en rode lichtjes. En op de achtergrond het enthousiaste gekwaak van een leger kikkers.

Dan komen we bij het verste punt, in Broek in Waterland. Hoe donker het ook is, je ziet dat het hier beeldschoon is. Ik ken Broek wel een beetje, maar ik hoor diverse reacties van mensen om me heen die Noord-Holland niet goed kennen en zich voornemen snel bij daglicht terug te komen. De tweede stop is bij de lokale voetbalvereniging. Hier speelt een folkband en zijn er buiten gezellige zithoeken gemaakt. Er branden veel vuurkorven en er hangt een fijne sfeer. Vrijwilligers van de voetbalvereniging werken hard om iedereen van koffie en thee te voorzien en onze knipkaart krijgt een knipje.

Het is even over vieren en langzaam maar zeker wordt het een beetje licht. En dan plotseling is er een enorme dikke nevellaag die over de weilanden hangt. Er ontstaan prachtige plaatjes. De lucht verkleurt per kwartier ongeveer en de mistlagen bieden een mooi schouwspel. De zon komt op, vurig en wel. Die heeft er zin in.
Judith en ik hebben lang niet meer meegemaakt dat we de nacht doorhalen. Herinneringen aan de Midzomernachtfeesten die onze oudere zus en broer vroeger in de 70’er jaren organiseerden in het bos komen op.

Ineens zien Judith en ik drie personen in de berm zitten, volledig in het wit gekleed. Een dame heeft haar gezicht beschilderd alsof ze van een sekte zijn. De man heeft een roos in zijn hand en Judith en ik krijgen allebei een roos van hem. Omdat we zo lief zijn dat we dit doen. Ik ben totaal verrast en zelfs heel even een beetje ontroerd. Het kwam zo plotseling als een liefdevol gebaar. Ik geloof dat er in totaal maximaal tien rozen zijn uitgedeeld en we voelen bevoorrecht dat wij er een hebben. We steken de roos voorzichtig in onze rugzak en krijgen gedurende de hele verdere tocht veel opmerkingen erover.

We lopen langs de mooiste dorpjes en passeren o.m. Ransdorp, dat ik vorig jaar ook heb bezocht toen ik het Trekvogelpad liep. Het volgende traject, naar een voetbalvereniging in Durgerdam op 28 km op de route, valt ons even tegen. Het is een prachtig stuk, maar elke keer denken we dat we er zijn. Een kop koffie, een broodje, een paracetamol om de spieren te ontspannen helpen ons weer over ons korte dipje heen. Bovendien speelt er een leuk duo, een jonge zangeres en een knul die verdomde leuk gitaar speelt. Er hangt een goed sfeertje en we kunnen er weer tegenaan. Nu is het nog maar 13 km.

Voor ons zien we een meisje dat heel ongelukkig loopt. Ze heeft pijn aan haar voeten. Trekt haar schoenen uit en loopt op kousenvoeten verder. Judith heeft voor de zekerheid slippertjes in haar rugzak gedaan, maar weet al dat ze die niet gaat gebruiken. De slippers zitten haar niet lekker en de voeten voelen goed. Dus biedt ze het meisje haar slippers aan die ze dankbaar aanneemt. Zo kun je elkaar onderweg nog helpen.

In Zeeburg passeren we een ‘drugshol’, waar buiten een piratenvlag hangt. Hippies hangen in de berm met stickies en biertjes. Twee jongens roepen naar ons ‘Goed bezig, jongens!’ Als we ze passeren zien ze waarschijnlijk dat we niet meer zo piep zijn en roepen ze ons na 'dames!' Haha, dat doet me denken aan de uitdrukking ‘Van achter lyceum, van voren museum'. Jammer dat ik nu zelf het onderwerp ben.

De Stichting Vluchteling heeft de loop samen met een heel leger vrijwilligers perfect georganiseerd. Wat ons opvalt zijn de teksten die op straat gekalkt zijn: ‘Je kunt het’, ‘Kanjers’, ‘Kampioenen’, ‘Neem niet deze brug maar de volgende’. Ook hangen her en der borden met wetenswaardigheden over de 65 miljoen die de wereld momenteel al telt.

Stilaan naderen we de stad weer. Via de Schellingwoudebrug lopen we door Zeeburg, Cruquiuseiland, Borneolaan en dan zijn we bij het Scheepvaartmuseum. In Pension Homeland is de laatste koffie- en theevoorziening. Daar zie ik Sara lopen die ik herken uit mijn Sanoma-tijd. Zij werkt die nacht als vrijwilliger en coördineert de bezemwagen. Een meisje die naast ons zit vraagt me huilend of ik thee voor haar wil halen. Ze heeft vanwege kramp moeten opgeven. Ze kan geen stap meer lopen. Haar vrienden lopen door en komen haar straks met de auto ophalen. Ze voelt zich diep ellendig en baalt enorm. Zo zielig. Maar ja, niet om het een of ander, maar 40 km ’s nachts lopen is geen peulenschil.

En dan begint de laatste fase, de laatste kilometers naar de Gashouder. Langs de kant zie je mensen met bloemen opgesteld die familieleden opwachten. Judith en ik arriveren en feliciteren elkaar rond tien uur. We hebben het voor elkaar, het is gelukt. We krijgen een medaille omgehangen en maken een praatje met Tineke Ceelen, directeur van Stichting Vluchteling, die daar de lopers staat te verwelkomen. (Ik ben maar niet begonnen over mijn sollicitatie..)
De lopers krijgen bij de Gashouder een ontbijtje aangeboden, bestaande uit een croissantje, appel en koffie of thee. En dan pakken we het openbaar vervoer naar huis.

Vanmiddag heb ik van 1 tot half 4 geslapen in mijn zachte bed, nadat Reinier een eitje voor me heeft gebakken en koffie heeft gezet. Een onthaal dat geen enkele vluchteling krijgt na een nacht lopen. En nu, een halve dag later, zit ik met mijn laptop in de tuin, tv op de achtergrond, buikje gevuld na een lekkere gezonde maaltijd. De roos staat in een vaasje. Het is goed om zo nu en dan stil te staan bij wat meestal zo vanzelfsprekend is. We hebben het goed. Vluchtelingen die worden verdreven door oorlogsbedreiging en geweld verdienen ook een veilig onderkomen. Daarom ben ik zo blij dat ik een klein beetje heb kunnen bijdragen, nota bene door mijn hobby uit te oefenen. Door te wandelen. En daarin ben ik door velen van jullie ruim gesponsord, zodat Stichting Vluchteling de mensen kan helpen die dat direct nodig hebben. Dank jullie wel Joke, Frank, Nicoline en haar Vocal Circle singers, Fiona, Ellen, Toon, Reinier, Félice, Bob, Daphne, Carel, Han, Marion, Wilma, Henriette, Sabrina, John, Els, Marian, Karen-Else en Jantineke voor jullie financiële steun. En voor alle morele steun en aanmoediging.

Tot volgend jaar en een zoen van Margot