Bergje op, bergje af

Als we vertrekken van Davids Albergue krijgen we een innige hug van hospitalera Celia. Het is zonnig, fris en vroeg en we hebben er zin in. Na twee uurtjes zijn we in Tineo. Daar gaan we naar de VVV voor nieuwe pelgrimspaspoorten, credencials. Zo, nu zijn we weer echte pelgrims. En we zien een terras in de zon, dus koffietijd. We hebben net even door onze café latte geroerd als de eerste druppels vallen. Het feestje is voorbij. Het wordt weer één groot verkleedfestijn met jackjes, poncho's, haarbanden, zonnebrillen. De dames zijn aan de wandel.

Maar hoe je het ook wendt of keert, het is heel nat buiten. En dat bepaalt toch een beetje de dag. Want je loopt anders, kijkt minder om je heen en concentreert je meer op de modderpoel onder je voeten dan op de mooie omgeving. Zelfs de gesprekken zijn anders. Omdat je lichaamshouding met regen ook anders is, letten we niet goed op de bewegwijzering. We missen een gele pijl en raken van het padje!

Leve het plastic en asfalt!

Wie had ooit gedacht een pelgrim te horen die deze twee materialen prijst. Nou, hier heb je er een. Onze poncho's zijn onvolprezen. Als jij weet hoeveel regen mijn poncho voor me heeft opgevangen, begrijp je me. Mijn God, die regen houdt niet op. Zelfs de drie ezels die we passeren zijn er stil van. Maar omdat we de route kwijt zijn, lopen we over asfalt. Nou moet je weten dat we net met een afdaling bezig zijn. Bergje af op een pad met losse stenen of met modder is geen pretje, zelfs niet met wandelstokken, dus eigenlijk vinden we het niet erg dat we de laatste vijf kilometer afleggen langs de autoweg.

Onze herberg ligt in een gat met vijf huizen. We hebben twee goeie bedden, nieuwe douches en we kunnen een was draaien. Joepie, gek op schone kleren!

We borrelen en dineren aan de overkant, in een zaak die kroeg, apotheek, postkantoor, restaurant, koffieshop en VVV tegelijk is. Drinken drie glazen wijn (een mens moet toch weer warm worden), eten een driegangen pelgrimsmenu en koffie toe en betalen samen €23.

Om half tien liggen we in ons mandje, samen met circa tien snurkers in een zaal.

Om 6 uur begint de eerste debiel zijn rugzak te pakken en iedere tien minuten volgt een andere malloot. Of we willen of niet, om kwart voor 7 zijn we klaarwakker en beginnen ook maar met het ochtendritueel. In de keuken zitten zes twintigers uit vier verschillende landen hun in de magnetron opgewarmde pasta te eten. Wij twijfelen nog welke route we moeten nemen. De Koningsroute wordt afgeraden bij regen en storm. Gisteren is er veel gevallen maar nu is het droog. Wel hangt er dikke mist. Dat betekent vaak zon later op de dag. De pasta-eters durven het aan. Wij gaan wandelen en besluiten pas als de splitsing in de weg zich aandient.

Oudere heren raden het ons af, maar we nemen toch het Koningspad. Dertig kilometer bergje op, bergje af. We nemen eten mee voor onderweg, want we komen niet in de bewoonde wereld. Al snel trekt de mist op en we zijn blij met ons besluit. Zijn gewoonweg niet klein te krijgen. Judith loopt haar eerste camino als een doorgewinterde peregrina. Ik ben ook topfit.

Levend volk dat we tegenkomen zijn paarden, koeien, kalveren en stieren (met een ring door de neus), een slang, een slak van 20 cm (!) en smaragdgroene kevers. En we horen heel veel vogelvolk, maar ik weet geen merknamen.

We stijgen zo'n 1000 meter, maar moeten ook ca 700 meter over brokkelstenen paden omlaag. Och, arme knieën!

Maar we komen fris en fruitig aan in Bernacedo. Gelukkig hebben we telefonisch twee bedden gereserveerd, want de herberg is vol. Ze maken wel een reservekamer gereed voor een gezinnetje met baby Lucas van 16 maanden

In een leuke lokale kroeg, lekker gegeten.

Zondag nemen we een taxi naar Grandes de Salima. Daarmee slaan we een etappe over die lastig is (veel afdalingen, een ramp voor de knieën) en veel asfalt. En op die manier kunnen we lopend Santiago bereiken.

Hasta luego. Beso van Judith en Margot