Lopen met je hoofd in de wolken
Blijf op de hoogte en volg Margot
04 Juni 2015 | Spanje, Barbadelo
Lieve allemaal,
Mijn tocht is aan het veranderen. Je voelt aan alles dat het eindstation nadert. Sommige mensen zijn fysiek moe, sommigen krijgen nu pas blessures terwijl ze hadden gedacht daarvan gespaard te blijven. Veel mensen praten over hun aankomst in Santiago, wanneer en met wie ze die gaan beleven. Anderen raken een beetje verveeld door het lopen. Het is ook wat, vijf à zes weken lang elke dag hetzelfde te doen. Daarom ben ik zo blij dat ik mezelf vooraf al een dag per week vrij heb gegeven, al valt het me soms moeilijk om die dag werkelijk vrij te nemen. Maar nu is het weer zover.
Het was een pittig weekje. Met het verlaten van de stad León, heb ik min of meer de hoogvlakte achter me gelaten. En dat betekent in Spanje dat je in bergachtig gebied bent. Veel klimmen en dalen dus. Maandag stond er weer een flinke klim op het programma. Voor het ochtendtraject van 10 km hadden we de keuze tussen drie routes. We namen de middelste (qua moeilijkheidsgraad). Wat was ik blij met die keuze. Deze vond ik (en gelukkig niet alleen ik) al loodzwaar. Later hoorde ik over twee Amerikanen die ik ken die de moeilijkste route hebben gekozen en er zes uur over hebben gedaan. Ook aan het eind van de dag was er nog een 'toegift', een lastige heuvel van drie kwartier. Maar gelukkig doet een verkwikkende douche in de herberg wonderen. En dan kun je er weer tegenaan. Even je wasje doen, benen omhoog, met een biertje in de zon rustig nadenken waar je je pelgrimsdiner gaat verorberen. Dan is de pijn snel vergeten.
Hotel op stelten
Zondag had ik samen met Jo een fijne hotelkamer in Villafranca del Bierzo. Vlak nadat ik mijn blog had gepubliceerd - ik zat toen in een soort lounge - hoorde ik een harde gil. Jo was naar de wc geweest. Toen ze haar handen wilde wassen, brak de kraan af en het water (gelukkig koud!) spoot eruit. Er was geen houden aan en er ontstond een flinke plas. Eerst vergeefs gezocht naar een hoofdkraan, toen met handdoeken geprobeerd om het ontstane gat te dichten en de plassen niet naar de gang te laten doorgroeien. Niets hielp. De dame van het hotel die te hulp kwam, schoot in paniek. Toen het haar ook niet lukte om iets doen, haalde ze een man erbij. Hij was de reddende engel. We stonden met zijn drieën om hem heen, toen hij de zaak repareerde. Wat. een consternatie. Je voelt je dan ook zo dom en hulpeloos. Maar ja, Jo had in ieder geval weer even d'r portie aandacht gehad. De schat stond te trillen op haar benen.
Het is vreemd dat je vaak niet weet of iemand voor of achter je loopt op de route. Je komt elkaar vaak tegen en ineens ben je elkaar kwijt. En dan ineens na twee weken duikt iemand weer op. Dat is elke keer zo'n verrassing. Zo liep ik deze week weer mijn 'mensenrechtenadvocaat' tegen het lijf; die had ik 2,5 week niet gezien. Dan kom je elkaar weer een paar dagen tegen en misschien ineens helemaal niet meer. Als ik straks in Santiago ben aangekomen, ga ik misschien wel een hele dag op het plein zitten en kijken naar de mensen die aankomen. Het zal prachtig zijn om al die emoties te zien, maar ook heel fijn om gezichten terug te zien van mensen met wie je enkele of veel momenten gedeeld hebt.
Gisteren heb ik afscheid genomen van Jo en Yvonne; zie liepen door terwijl ik een uitstapje ging maken naar Lugo, een stad in de buurt. We komen elkaar waarschijnlijk niet meer tegen op de camino, maar wij hebben in ieder geval met elkaar afgesproken om elkaar in Santiago te treffen, de elfde. Maar goed, zo ver is het nog niet.
Zoals ik zei, ben ik even 'uitgestapt' voor een bezoekje aam de stad Lugo. Dit is een van de grootste steden in de provincie Galicië. Het was een idee van vriend Felice. Ik had dagen 'over' en wilde toch weer eens vrij nemen. Hij had ook behoefte aan een outbreak (hij is een beetje klaar met het gewandel). Bovendien stond het idee van een stadsbezoekje met hotel me wel aan. Even geen herberg. Eigenlijk doen we hier in Lugo niet veel, maar het voelt goed om er even uit te zijn. Je loopt er in de stad enigszins debiel bij in de vrijetijdskleding van een pelgrim. Felice is een echt stadse Italiaan, die zich in zijn keurige bermuda en dito slippers nog een Duitse toerist voelt. Hij loopt nooit met blote armen of benen door een stad en al helemaal niet met slippers. Mij stoort dat niet, maar hij kan daar echt mee zitten. Dat vind ik erg grappig. Gisteravond gingen we een hapje eten en we zagen er zo stads mogelijk uit (ik heb mazzel, want ik heb een jurk bij me). Maar wat je ook doet, je blijft een pelgrim, want we hebben allebei heel sterk de typische pelgrimsafscheidingen op onze gebruinde benen. Dat ziet er niet uit en we hadden daarmee ook wel bekijks. Ik zie daar wel de humor van in. Hij minder.
Ik heb wel weer zin om vanmiddag terug te gaan naar mijn wandelroute. Weer lekker mijn rugzak op, mijn kloffie aan en lopen maar. Het is maar goed ook dat ík het nog niet zo gehad heb met dat lopen, want ik heb nog een dag of twaalf lopen voor de boeg (na Santiago naar Finisterre en Muxia). Daar heb ik nog wel zin in. Zeker omdat het dan hopelijk weer wat rustiger is op de route. En dan komt Reinier. Als hij komt is het afgelopen met het lopen en gaan we samen lekker Slenteren en rondtouren in een huurauto. Ik heb dan al bijna zeven weken niet meer in een auto gezeten. Gek hè.
Sinds een dag of twee loop ik 's morgens in de mist. Of gisteren beter gezegd, met mijn hoofd in de wolken. Dat is normaal in Galicië, ochtendmist. Maar regen hoort ook bij Galicië. Ik heb in al die bijna vijf weken nog maar twee keer een laar druppels gevoeld. Zo'n enorm geluk! Mijn rugzak herbergt al die tijd een regenbroek, regenjas, hoes voor de rugzak en een poncho. Al wekenlang twijfel ik of ik die moet terugsturen naar Nederland vanwege het gewicht, maar dat durf ik niet. Jo heeft het me zelfs verboden, omdat ik dan de regengoden zou verzoeken. Elke keer als ik naar de weersvoorspelling kijk, zie ik dat daar een paar dagen later regen wordt verwacht. Tot nog toe heb ik die regen steeds voor me uit weten te schuiven. Zal me dat tot het eind aan toe gaan lukken? Het zou toch fantastisch zijn als het droog (en zonnig?) is als ik aankom in Santiago. En vooral als ik doorloop naar de kust. En wat te denken als Reinier komt? Dus ik duim voor nog 16 dagen droog en zonnig weer. Maar je hoort mij niet klagen, want ik loop al zeker vier weken in de zon. Heerlijk!
Lugo is trouwens een mooi en vriendelijk stadje met een enorme stadswal. En natuurlijk weer een rijk gedecoreerde kathedraal. Binnen de stadswal veel terrasjes en leuke winkels. Mooie mensen, maar ook wel veel bedelaars. Misschien zigeuners?
Inmiddels is het een paar uur later en we zijn weer teruggekeerd op de camino. Er hangen donkergrijze wolken in de lucht en we horen geronk in de verte. Gaan we een eerste echte bui over ons heen krijgen? Het is 28 graden, bloedheet met een moordende vochtigheidsgraad. Gelukkig had ik al een herberg gereserveerd met zwembad! De tweede al deze week. En daar ben ik nu. Niet bepaald een caminosfeer: veel jongeren en Amerikanen langs de rand van het zwembad, sommigen met een fles wijn en veel te harde popmuziek. Het is wat; je moet het allemaal maar kunnen hebben. Ik vond het heerlijk een paar simpele baantjes te trekken, maar nu wordt het wel gevaarlijk donker. Vanavond na het pelgrimsdiner maar vroeg naar bed en dan morgen weer het caminogevoel proberen op te pakken. Maar zoals ik al zei in het begin: het echte caminogevoel lijkt helaas verdwenen, nu we binnen de 100 km zone Iijn gekomen zijn. Vanaf Sarria is het ca. 100 km naar Santiago, de minimumafstand die je moet lopen om een Compostela te bemachtigen. Vanaf hier veel Spaanse jongeren en lopers die hun bagage laten vervoeren en van hotel naar hotel gaan. Veel pelgrims die all-the-way gaan (dus vanaf St Jean P-de-P zoals ik), kijken daar een beetje op neer, maar ieder moet zijn eigen camino lopen vind ik. Dat doe ik tenslotte ook.
Tot de volgende keer en een kus van Margot
Mijn dagroutes:
Dag 29: Villafranca dB - La Faba 25 km
Dag 30: La Faba - Triacastela 26 km
Dag 31: Triacastela - Sarria 18 km
Dag 32: Sarria - Barbadelo 5 km (dagje uit in Lugo)
Mijn tocht is aan het veranderen. Je voelt aan alles dat het eindstation nadert. Sommige mensen zijn fysiek moe, sommigen krijgen nu pas blessures terwijl ze hadden gedacht daarvan gespaard te blijven. Veel mensen praten over hun aankomst in Santiago, wanneer en met wie ze die gaan beleven. Anderen raken een beetje verveeld door het lopen. Het is ook wat, vijf à zes weken lang elke dag hetzelfde te doen. Daarom ben ik zo blij dat ik mezelf vooraf al een dag per week vrij heb gegeven, al valt het me soms moeilijk om die dag werkelijk vrij te nemen. Maar nu is het weer zover.
Het was een pittig weekje. Met het verlaten van de stad León, heb ik min of meer de hoogvlakte achter me gelaten. En dat betekent in Spanje dat je in bergachtig gebied bent. Veel klimmen en dalen dus. Maandag stond er weer een flinke klim op het programma. Voor het ochtendtraject van 10 km hadden we de keuze tussen drie routes. We namen de middelste (qua moeilijkheidsgraad). Wat was ik blij met die keuze. Deze vond ik (en gelukkig niet alleen ik) al loodzwaar. Later hoorde ik over twee Amerikanen die ik ken die de moeilijkste route hebben gekozen en er zes uur over hebben gedaan. Ook aan het eind van de dag was er nog een 'toegift', een lastige heuvel van drie kwartier. Maar gelukkig doet een verkwikkende douche in de herberg wonderen. En dan kun je er weer tegenaan. Even je wasje doen, benen omhoog, met een biertje in de zon rustig nadenken waar je je pelgrimsdiner gaat verorberen. Dan is de pijn snel vergeten.
Hotel op stelten
Zondag had ik samen met Jo een fijne hotelkamer in Villafranca del Bierzo. Vlak nadat ik mijn blog had gepubliceerd - ik zat toen in een soort lounge - hoorde ik een harde gil. Jo was naar de wc geweest. Toen ze haar handen wilde wassen, brak de kraan af en het water (gelukkig koud!) spoot eruit. Er was geen houden aan en er ontstond een flinke plas. Eerst vergeefs gezocht naar een hoofdkraan, toen met handdoeken geprobeerd om het ontstane gat te dichten en de plassen niet naar de gang te laten doorgroeien. Niets hielp. De dame van het hotel die te hulp kwam, schoot in paniek. Toen het haar ook niet lukte om iets doen, haalde ze een man erbij. Hij was de reddende engel. We stonden met zijn drieën om hem heen, toen hij de zaak repareerde. Wat. een consternatie. Je voelt je dan ook zo dom en hulpeloos. Maar ja, Jo had in ieder geval weer even d'r portie aandacht gehad. De schat stond te trillen op haar benen.
Het is vreemd dat je vaak niet weet of iemand voor of achter je loopt op de route. Je komt elkaar vaak tegen en ineens ben je elkaar kwijt. En dan ineens na twee weken duikt iemand weer op. Dat is elke keer zo'n verrassing. Zo liep ik deze week weer mijn 'mensenrechtenadvocaat' tegen het lijf; die had ik 2,5 week niet gezien. Dan kom je elkaar weer een paar dagen tegen en misschien ineens helemaal niet meer. Als ik straks in Santiago ben aangekomen, ga ik misschien wel een hele dag op het plein zitten en kijken naar de mensen die aankomen. Het zal prachtig zijn om al die emoties te zien, maar ook heel fijn om gezichten terug te zien van mensen met wie je enkele of veel momenten gedeeld hebt.
Gisteren heb ik afscheid genomen van Jo en Yvonne; zie liepen door terwijl ik een uitstapje ging maken naar Lugo, een stad in de buurt. We komen elkaar waarschijnlijk niet meer tegen op de camino, maar wij hebben in ieder geval met elkaar afgesproken om elkaar in Santiago te treffen, de elfde. Maar goed, zo ver is het nog niet.
Zoals ik zei, ben ik even 'uitgestapt' voor een bezoekje aam de stad Lugo. Dit is een van de grootste steden in de provincie Galicië. Het was een idee van vriend Felice. Ik had dagen 'over' en wilde toch weer eens vrij nemen. Hij had ook behoefte aan een outbreak (hij is een beetje klaar met het gewandel). Bovendien stond het idee van een stadsbezoekje met hotel me wel aan. Even geen herberg. Eigenlijk doen we hier in Lugo niet veel, maar het voelt goed om er even uit te zijn. Je loopt er in de stad enigszins debiel bij in de vrijetijdskleding van een pelgrim. Felice is een echt stadse Italiaan, die zich in zijn keurige bermuda en dito slippers nog een Duitse toerist voelt. Hij loopt nooit met blote armen of benen door een stad en al helemaal niet met slippers. Mij stoort dat niet, maar hij kan daar echt mee zitten. Dat vind ik erg grappig. Gisteravond gingen we een hapje eten en we zagen er zo stads mogelijk uit (ik heb mazzel, want ik heb een jurk bij me). Maar wat je ook doet, je blijft een pelgrim, want we hebben allebei heel sterk de typische pelgrimsafscheidingen op onze gebruinde benen. Dat ziet er niet uit en we hadden daarmee ook wel bekijks. Ik zie daar wel de humor van in. Hij minder.
Ik heb wel weer zin om vanmiddag terug te gaan naar mijn wandelroute. Weer lekker mijn rugzak op, mijn kloffie aan en lopen maar. Het is maar goed ook dat ík het nog niet zo gehad heb met dat lopen, want ik heb nog een dag of twaalf lopen voor de boeg (na Santiago naar Finisterre en Muxia). Daar heb ik nog wel zin in. Zeker omdat het dan hopelijk weer wat rustiger is op de route. En dan komt Reinier. Als hij komt is het afgelopen met het lopen en gaan we samen lekker Slenteren en rondtouren in een huurauto. Ik heb dan al bijna zeven weken niet meer in een auto gezeten. Gek hè.
Sinds een dag of twee loop ik 's morgens in de mist. Of gisteren beter gezegd, met mijn hoofd in de wolken. Dat is normaal in Galicië, ochtendmist. Maar regen hoort ook bij Galicië. Ik heb in al die bijna vijf weken nog maar twee keer een laar druppels gevoeld. Zo'n enorm geluk! Mijn rugzak herbergt al die tijd een regenbroek, regenjas, hoes voor de rugzak en een poncho. Al wekenlang twijfel ik of ik die moet terugsturen naar Nederland vanwege het gewicht, maar dat durf ik niet. Jo heeft het me zelfs verboden, omdat ik dan de regengoden zou verzoeken. Elke keer als ik naar de weersvoorspelling kijk, zie ik dat daar een paar dagen later regen wordt verwacht. Tot nog toe heb ik die regen steeds voor me uit weten te schuiven. Zal me dat tot het eind aan toe gaan lukken? Het zou toch fantastisch zijn als het droog (en zonnig?) is als ik aankom in Santiago. En vooral als ik doorloop naar de kust. En wat te denken als Reinier komt? Dus ik duim voor nog 16 dagen droog en zonnig weer. Maar je hoort mij niet klagen, want ik loop al zeker vier weken in de zon. Heerlijk!
Lugo is trouwens een mooi en vriendelijk stadje met een enorme stadswal. En natuurlijk weer een rijk gedecoreerde kathedraal. Binnen de stadswal veel terrasjes en leuke winkels. Mooie mensen, maar ook wel veel bedelaars. Misschien zigeuners?
Inmiddels is het een paar uur later en we zijn weer teruggekeerd op de camino. Er hangen donkergrijze wolken in de lucht en we horen geronk in de verte. Gaan we een eerste echte bui over ons heen krijgen? Het is 28 graden, bloedheet met een moordende vochtigheidsgraad. Gelukkig had ik al een herberg gereserveerd met zwembad! De tweede al deze week. En daar ben ik nu. Niet bepaald een caminosfeer: veel jongeren en Amerikanen langs de rand van het zwembad, sommigen met een fles wijn en veel te harde popmuziek. Het is wat; je moet het allemaal maar kunnen hebben. Ik vond het heerlijk een paar simpele baantjes te trekken, maar nu wordt het wel gevaarlijk donker. Vanavond na het pelgrimsdiner maar vroeg naar bed en dan morgen weer het caminogevoel proberen op te pakken. Maar zoals ik al zei in het begin: het echte caminogevoel lijkt helaas verdwenen, nu we binnen de 100 km zone Iijn gekomen zijn. Vanaf Sarria is het ca. 100 km naar Santiago, de minimumafstand die je moet lopen om een Compostela te bemachtigen. Vanaf hier veel Spaanse jongeren en lopers die hun bagage laten vervoeren en van hotel naar hotel gaan. Veel pelgrims die all-the-way gaan (dus vanaf St Jean P-de-P zoals ik), kijken daar een beetje op neer, maar ieder moet zijn eigen camino lopen vind ik. Dat doe ik tenslotte ook.
Tot de volgende keer en een kus van Margot
Mijn dagroutes:
Dag 29: Villafranca dB - La Faba 25 km
Dag 30: La Faba - Triacastela 26 km
Dag 31: Triacastela - Sarria 18 km
Dag 32: Sarria - Barbadelo 5 km (dagje uit in Lugo)
-
04 Juni 2015 - 18:14
Marc Bense:
Leuk weer te lezen Margot en je ben bijna bij jouw eerste doel (Santiago): knap zoals je het volhoudt en er de zin in houdt! Ik wens je nog goed weer en natuurlijk een mooie loop de komende dagen. Kus van Els en Marc -
04 Juni 2015 - 18:17
Diny:
Super Margot ik wens je nog een hele mooie droge Camino zal voor je duimen groetjes van Diny -
04 Juni 2015 - 19:46
Renee:
Margot -
04 Juni 2015 - 19:48
Guusje:
Lieve Margot, wat ben je toch n dappere dodo! Ik wens je op t laatste restje van de Camino veel zonnige, mooie momenten. En wat zal t weer heerlijk zijn Reinier in je armen te hebben. Dikke kus, Guusje -
04 Juni 2015 - 20:46
Yvon En Peter:
Lieve Margot,
Sinds dinsdag zijn wij ook weer in Spanje en het is hier in Andalusië flink warm. Wat dat betreft hoop ik dat het bij jou in de buurt iets 'behaaglijker'.
Goed om te lezen dat het nog steeds goed gaat en je geen last hebt van afnemende animo.
Je hebt ons weer getrakteerd op een leuk verslag !
We hopen dat je ook tijdens de laatste 100 kilometer op de camino nog veel leuke dingen meemaakt die je met ons kan delen.
Kus,
Yvon en Peter -
04 Juni 2015 - 21:03
Anneke En Bernard:
Lieve Margot,
Heeft de hemel zich nog geopend vanavond met regen of heb je het droog gehouden?
Wat heb je weer een heerlijk te lezen verslag geschreven! Krankzinnige situatie was dat in het hotel toen de kraan afbrak. Hilarisch.
Wel erg goed dat je tussendoor "vrije" dagen hebt genomen, want zes weken achter elkaar lopen wordt natuurlijk saai, hoe mooi en verschillend de natuur of de mensen ook zijn.
Ik heb net heel lang met Yvo gesproken. Zo gezellig zijn verhalen en over zijn plannen te horen.
Het is een heerlijk joch.
Eindelijk was het hier vandaag lekker weer en morgen wordt het tropisch warm.
Jammer dat dat maar een dag gaat duren.
Lieverd, blijf zo lekker positief, dan gaat het laatste deel van je tocht ook goed!!
Veel succes en plezier!
Dikke kus van ons,
Anneke en Bernard
-
04 Juni 2015 - 21:27
Sylvia:
Lieve Margot,
Onder je verslag staat altijd: Verras Margot in Spane met een belletje, maar ik doe het niet, alleen als je dat nodig hebt, dan doe ik het graag. Stel je voor, dat iedereen een keer belt. Dan heb je nog niet die afstand, die je even wilde nemen. Je omschrijft heel goed de sfeer van het einde van de camino. Ik voel die goed aan. Heerlijk he, die hotelletjes zo nu en dan en een zwembad vind ik ook heerlijk na een dag lopen. Ik weet zeker dat de laatste kilometers zullen omvliegen en de regen houd je wel voor je!!
Hier was het een heerlijke zonnige dag. Wat een geluk had ik dat we net een borrel met bbq op het dakterras van kantoor hadden georganiseerd!
Veel liefs en kus van jezus! -
04 Juni 2015 - 21:59
Ingrid:
Hoi Margot,
wat een heerlijke verslagen stuur je ons. Ik kan me zo inbeelden hoe je door het Spaanse land wandelt, op deze manier 'loop'' ik de tocht ook, maar dan vanuit mijn luie stoel ;-)
Margot zet 'm op deze laatste week, ik ben benieuwd naar je aankomst in Santiago!
Liefs,
Ingrid -
04 Juni 2015 - 21:59
Winnifred:
Lieve Margot, kom net uit mijn oude woonplaats Palma, een heerlijke week achter de rug en lees jouw verslagen, ben diep onder de indruk/mede enthousiast, zoals je al van te voren wist, dit verandert je leven!heel bijzonder!succes/sterkte//plezier de nog resterende dagen, dikke kus -
05 Juni 2015 - 05:11
Leon:
Dank voor je mooie verslag Margot, altijd weer heerlijk om van je horen hier in de tropen.
Sterkte met die laatste 100 km. Goed te weten dat je een ontspannen, rustige vakantie met Reinier wacht. Geniet van dit laatste traject. xxx -
05 Juni 2015 - 08:58
Carel En Marian:
Lieve Margot,
Nog maar weer 'ns 'n keer: wat schrijf je geweldig onderhoudend! We lezen je verslagen altijd met veel belangstelling, en voelen ons er echt 'n beetje bij! Wij zijn net, sinds vannacht, terug van weekje Rhodos; vandaar dat je 'n tijdje niets van ons gehoord hebt.
Heel veel succes en plezier met de laatste loodjes!
x M&C -
05 Juni 2015 - 09:00
Annemarie:
Lieve Margot,
Wat leuk om elke keer je uitgebreide verslag te lezen. Ik zie het helemaal voor me.
Wat een bijzondere reis maak je!
Heel veel succes en plezier nog met de laatste 100 kilometer. Ik vind het knap van je!!
Liefs,
Annemarie
-
05 Juni 2015 - 09:55
Ellen:
Lieve vriendin, wel jammer dat er toch altijd een man aan te pas moet komen die dit soort problemen oplossen. Vind je niet? Ik ben blij te lezen dat je je reis qua indeling ook goed hebt gepland. Je bent er bijna. Mixed feelings denk ik zo maar... het einde zal inderdaad best emotioneel zijn. Heerlijk dat je dan nog een weekje samen met Reinier hebt. En wij zullen je daarna weer met open armen ontvangen :-). liefs. -
05 Juni 2015 - 11:21
Hetty:
Lieve stoere Margot,
Wat houd je lichaam en geest het toch goed voel,je kunt aan alles merken dat jij je zo goed voor bereid hebt!
Maar ik lees ook zo tussen de regeltjes door je verlangen naar je lieverd Reinier,als je thuis bent heb ik je daar ook nog iets moois over te vertellen,dat zal je goed doen!
Ik wens je nog veel kracht en plezier toe en verheug mij er op je weer in levende lijve te zien en dan de rest van je verhalen te horen met uiteraard een heerlijk glas wijn er bij.
Lieve groet en een dikke kus.
Hetty!
-
05 Juni 2015 - 11:30
Carla Pichel:
Lieve Margot,
wat een heerlijk verslag weer, zo een genot om te lezen! Overweeg je inmiddels niet om hier een boek van te maken ? Zo fijn je te volgen, en superfijn dat Reinier komt! Dikke kussen van ons allemaal, XXXXX -
05 Juni 2015 - 14:15
Winnifred:
Echt heel bijzonder, Margot, de laatste loodjes..en dan je man in de armen vallen, wat zal jij veel hebben om op terug te kijken/voelen straks, lfs -
06 Juni 2015 - 11:45
Dany:
Hoi Margot,
Als ik je stukjes zo lees dan lijkt het net of het een eitje is om te doen! Een sterke geest in een sterk lijf. Met het vorderen van de tocht zal je steeds sterker worden. Je conditie en spierkracht zullen zeker toegenomen zijn.
Ergens las ik dat je enigszins teleurgesteld was dat je niet was afgevallen. Maak je geen zorgen: afname van vetweefsel en toename van spierweefsel houden je gewicht in balans! Genoeg fysiologische uiteenzettingen, nu weer lekker lopen!
Groet,
Danny
-
08 Juni 2015 - 20:00
Lineke Wichmann:
Ha, die Margot,
Van Nanneke heb ik de link naar je verslagen doorgekregen. Heel leuk en inspirerend om te lezen. Je schrijft beeldend en ik zie het helemaal voor me hoe het daar gaat. Knap van je dat je zo je eigen gang gaat en geniet van je ingebouwde rustmomenten. Gelukkig ben je nog niet loop-moe. Margot, heel veel succes gewenst meet de laatste loodjes. Ik hoop voor je dat deze niet zwaar wegen...
lieve groet, Lineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
