Ben ik nu wijzer geworden?

Deel 2 van mijn Walk of Wisdom

Woensdag
Gelukkig, het is droog. Da’s het eerste wat ik denk als ik wakker word. Er staat op de afgesproken tijd een heerlijk ontbijtje voor me klaar; wat is dit toch een verwennerij. Ik neem een paracetamol in, want vannacht heeft mijn lijf veel pijn gedaan, in mijn knieën en voeten. Als ik om half 9 op pad ga, kun je nog geen hand voor ogen zien, zo dik is de mist. Het is vast een prachtige omgeving, zo lees ik, maar ik ben blij als ik zo nu en dan een straatnaam kan ontcijferen, want meer krijg ik niet mee. Vandaag heb ik 28 kilometer op het schema staan, dus ik moet flink aan de bak. De mist trekt langzaam maar zeker op en daardoor zie ik het Mariakapelletje dat voor Nederasselt langs de weg staat. Het is pas zes jaar oud en er hangt een serene rust. Je kunt er een kaarsje opsteken en er ligt een boek waarin je je gedachten kunt schrijven. Tot mijn eigen verbazing schrijf ik er spontaan een ‘brief’ aan mijn overleden moeder (‘Ik heb hier een brief aan m’n moeder..’). Als ik het kapelletje weer verlaat, ontmoet ik een pelgrim tegen, Carly. Carly is een Brabantse vrolijke jongen met paardenstaart en cowboyhoed, die ik daarna nog vaak zal zien.

Ik wandel vanochtend veel over asfalt. Normaal vind ik dat niet zo fijn, vandaag wel. Want als ik door graslanden moet lopen, word ik tot aan mijn enkels nat. Er is immers zoveel regen gevallen. Op een dijkje word ik door een hardloper enthousiast toegejuicht. Hij is de eerste die mij herkent als een Walk of Wisdom-pelgrim.
Bij Grave ontmoet ik een man die het streekpad Nijmegen bewandelt om foto’s te maken voor het nieuwe routeboekje van die route. Die route ken ik niet en hij kent de Walk of Wisdom niet. Dus we praten elkaar even bij. In het vestingstadje Grave drink ik koffie op het centrale plein, nadat ik weer een vogelringetje voor mijn ketting heb gescoord. Daar kom ik Carly weer tegen. Ik had bedacht koffie te drinken met Nicole, een vriendin van vroeger die al jaren hier woont, maar nee, Nicole is op vakantie. Het is heerlijk weer en ik geniet van de wandeling. Er lopen hier bijzonder weinig pelgrims. De Walk of Wisdom is nog niet zo bekend, zoals het Pieterpad of de Camino; ik denk dat er per traject misschien twee tot vijf mensen per dag hier lopen. Bij het stadje Ravenstein steek ik met een pont de Maas over en via Niftrik bereik ik mijn eindbestemming van deze dag, Wychen. Vlak voordat ik mijn logeeradres bereik, is mijn telefoon leeg. Ik heb geen idee welke kant ik op moet lopen, dus ik moet nog ergens aanbellen om mijn telefoon een paar procentjes te laden. Dat lukt. Ik breng de nacht door bij een lief ouder echtpaar dat helemaal blij lijkt te zijn met iemand aan wie ze warmte kunnen geven.

Als ik na een douche in een luchtige zomerjurk het centrum van Wychen in loop, voel ik me alleen. Tijdens de wandeling overdag heb ik daar geen last van. Alleen lopen vind ik eigenlijk het fijnst. Maar ’s avonds vind ik het simpelweg gezelliger om mensen om me heen te hebben. Dat vond ik op de Camino 100x leuker. Ik zit alleen op een vol terras; het eten smaakt me prima, maar ik verveel me een beetje. Ik zie ook niet echt boeiende of kleurrijke mensen om me heen; we zijn duidelijk in de provincie. De verleiding om mijn telefoon te pakken en te gaan Facebooken is groot, maar ik weersta hem. Dan maar De Telegraaf lezen, die daar ligt. Na vijf minuten weet ik weer waarom ik die krant nooit lees. Ik denk aan Reinier en weet dat hij die avond vrij heeft en geen afspraak heeft. Hij is dus ook alleen. Ineens vind ik er niets meer aan. Wat een lol, in je eentje op vakantie gaan als het niet hoeft. Ik heb even geen boodschap aan de richtlijnen van de Walk of Wisdom en pak mijn telefoon. Lekker even met Reinier bellen. Dat doet me goed. Na bijna 100 km lopen mag dat best een keertje.

Donderdag
Als ik ’s morgens langs een weiland loop dat vol staat met schapen gebeurt er iets grappigs. Eén schaap heeft me niet zien aankomen en schrikt zich wild als ze me ziet (..). In één seconde rent ze weg, direct gevolg door al haar zusjes. En dan na 60 meter rennen, staan ze ineens allemaal stil, draaien ze zich om en gaan ze me staan aanstaren. Werkelijk zo komisch. Stelletje lafbekken, op een afstandje durven ze wel.
Gelukkig staat er vandaag niet zo’n lange route op het programma, want mijn lijf doet weer pijn. ’s Nachts word ik regelmatig wakker van enorme steken in mijn voeten en onderbenen. Dit heb ik op de camino nooit gehad. Vreemd.

Ik passeer een paar beeldschone dorpjes. Niet dat ik hier zou willen wonen (ik zou er snel gillend gek worden, want je ziet geen levend wezen), maar ze zijn zo pittoresk.
Als het weer gaat regenen, zoek ik een schuilplaats in Bergharen. De enige plek met koffie is de kantine van een forelvisserij. Daar kun je een hengel huren en in bassins forellen gaan vangen. Voor mij een geheel nieuw fenomeen. Ideaal visweer, want het komt twee uur lang met bakken uit de lucht. Ik heb een paraplu bij me, maar wacht toch zeker twee uur voordat ik weer op pad ga. Dan miezert het nog, maar het is te doen.

Twee uur later bereik ik Afferden. Daar hoop ik eindelijk echte koffie te drinken en iets lekkers te eten, maar het zit niet mee vandaag. De enige geopende horecagelegenheid in de wijde omtrek is een snackbar. Vreselijk. Ik loop naar binnen en wie zit daar, Carly. Ook dat nog. Nou moet je weten dat ik die man inmiddels tig keer ben tegengekomen en hoe aardig en positief hij ook is, ik word een beetje moe van hem. Hij is mega-zweverig en is al jaren op zoek naar zichzelf. Hij lult vijf kwartier in een uur met zo’n mega-Brabantse tongval, dat ik er soms even helemaal klaar mee ben. Carly moet eigenlijk nog acht kilometer lopen, maar besluit om een slaapadresje dichterbij te zoeken. Je voelt het al. Hij boekt een kamer bij het Vrienden op de fiets-adres waar ik ook een kamer heb gereserveerd. Dat wordt dus een heel lange Brabantse avond én ontbijt. Die man is mijn lot. Misschien is hij wel mijn leerdoel op mijn Walk of Wisdom.. Haha.

Ons gastgezin is weer een ontzettend fijn echtpaar in een mooi groot huis. Overal dreumesen op de vloer; de vrouw des huizes doet aan kinderopvang. Ik krijg een fijne kamer toebedeeld en na een douche zoek ik een echt restaurant op. Carly gaat mee. Het is een kwartiertje lopen naar het enige restaurant van het dorp en we eten simpel maar lekker. Als we terugkomen, nodigt het gastpaar ons uit voor een wijntje en dat wordt nog een verdomd gezellig uurtje. Vandaag was bepaald geen topdag, dus dit laatste uurtje doet me echt goed. Ik ga wat later dan anders naar bed, maar dat is niet erg. Nog maar een dag lopen en morgenavond slaap ik weer in mijn eigen bed.

Vrijdag
Carly en ik besluiten ’s morgens samen te beginnen. Later zullen we elkaar loslaten; zijn dochter komt hem tegemoet lopen vanuit Nijmegen. We lopen langs de oevers van de Waal en we zien veel vogels. Zo leer ik van Carly dat valken ‘bidden’. Dan hangt een valk stil in de lucht, klappert (stationair) wel met zijn vleugels en maakt dan ineens een duikvlucht om een prooi op te pikken.
Op een gegeven moment komen we langs een zgn. dijkmagazijn dat dienst doet als galerie. En nu als schuilplaats voor ons. Een schilderes richt daar haar expositie in, terwijl de regen niet zachtjes op de ramen tikt. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik me iets positiever voordoe over haar werk dan ik werkelijk ben, maar het houdt me even droog.

Dan gaan Carly en ik apart lopen. Allebei hebben we behoefte aan stilte. Op de dijk bij Winssen passeer ik een dijktempeltje, ontworpen door het echtpaar dat ook het beeldmerk van de Walk of Wisdom heeft ontworpen.
Een uurtje later zie ik Nijmegen in de verte liggen. Niet dat ik er al ben; ik moet nog een kilometertje of drie lopen, Nou, en dat zal ik weten. Die drie kilometer zijn nog heel lang. Scheen vanochtend nog de zon, als ik de brug ‘de Oversteek’ neem, wordt het donker, heel donker. Op deze brug gaan iedere avond 48 lantaarns aan in het tempo van een langzame mars. Uit respect voor de 48 geallieerde soldaten die bij de oversteek in 1944 dodelijk getroffen werden. Iedere avond wordt deze ‘mars’ bij zonsondergang door ongewapende veteranen gelopen.
Vlak voor mijn aankomst in Nijmegen breekt de hel los. Een waanzinnige hoos- en onweersbui die zijn weerga niet kent dendert over me heen. Vijfhonderd meter voor de eindstreep nota bene! Ik heb geen schuilplek en een paraplu opsteken heeft met deze zware wind geen zin. Nee, gewoon doorstaan en afzien. Ik kom doorweekt als een verzopen kat aan bij de Stevenskerk. Ik passeer aardige bezienswaardigheden in het laatste stukje, zoals een stenen labyrint en een bronzen beeld van een ‘Wachteres’, maar ze kunnen me even niet meer boeien. Ik heb er goed de pest in dat alles druipt.

Op het eindpunt, in de Stevenskerk, checkt de koster me uit als pelgrim. Ik krijg het laatste vogelringetje en een felicitatie.
Gelukkig heb ik nog een droog kledingsetje in mijn rugzak en ik mag me omkleden in de wc van de pastoor. Getooid met een vogelringetjesketting wandel ik door het centrum van Nijmegen terug naar mijn auto. Missie volbracht.
Ik weet niet of ik de staat van wijsheid heb bereikt, maar ik heb wel de Walk of Wisdom afgerond.

Tweeënhalve maand later
Gek, bij alle vorige meerdaagse wandelingen stond ik te popelen om mijn verhaal te delen met iedereen die er maar over wilde horen. Deze keer niet. Nu denk ik dat dit zomaar mijn laatste meerdaagse wandeling alleen kan zijn geweest, tenminste in Nederland. Wat maakt deze ervaring zo anders? De route is prachtig, Nederland op zijn mooist. En de route is ondanks de heuvels niet zwaar. Toch protesteerde mijn lijf regelmatig behoorlijk. Het weer was niet geweldig, enkele dagen zon, maar ook heel veel regen.
Het is dat ik me hier zoveel meer alleen heb gevoeld dan ooit in Spanje of Portugal. Dat was niet fijn. Alleen lopen is heerlijk, maar avonden lang niemand echt spreken vind ik teveel. Maar ook dit is een ervaring, die ik uiteindelijk graag deel. Want het (levens)pad van een pelgrim kan niet altijd effen en ‘holadiee’ zijn.

Ik zou graag vertellen over de opgedane inzichten. Dat is nog best moeilijk. Ja, eentje is duidelijk: ik kan goed alleen zijn, maar heb toch met regelmaat mensen om me heen nodig. Verder heb ik veel nagedacht over mezelf en mijn werk. Wil ik blijven freelancen of ga ik toch weer voor een vaste baan. ‘Wilde’ ondernemersplannen hebben de revue gepasseerd, maar na terugkomst werk ik die toch niet uit. Ik val terug in het ritme van rondkijken naar leuke en passende opdrachten en vacatures en ondertussen rond ik een opdracht voor de Stichting Kinderpostzegels af.
En dan is het eind oktober en ineens dient zich een job aan waarvoor ik langzaam maar zeker warm loop. Zij zijn daar ook enthousiast over mij. Gisteren heb ik JA gezegd en binnenkort teken ik een contract bij een heel andere organisatie, buiten de wereld van media en reclame. Dat vind ik nogal wat. In december 2016 gaf ik aan dat 2017 voor mij het Jaar van de Verandering zou worden. Dat is uitgekomen.

Mijn volgende lange wandeling wordt het derde en laatste deel van het Pieterpad naar Maastricht. Dat ga ik in mei 2018 gezellig samen met Reinier doen. Dus iets minder stil en met mijn telefoon op zak. Maar wel weer genieten van wonderschoon Nederland. Kijk, daar verheug ik me weer erg op.

Liefs van Margot