Weekend 6, Joke(2)

16 en 17 april 2016
Traject: Elst – Bennekom, 26 km
Bennekom – Otterlo, 27 km

Joke en ik spreken af in Otterlo, waar we morgenmiddag hopen onze wandeling te beëindigen. Jokes man Rob brengt ons met de auto van Otterlo naar het beginpunt in Elst. Als we uitstappen in Elst en Rob uitzwaaien, stopt een auto op de vluchtstrook. De drie dames in die auto denken dat we hulp nodig hebben, wat gelukkig niet het geval is. Ze zijn alle drie prachtig verkleed als een clowntje, hofdame en barones. Ze zijn al helemaal in de stemming voor het festival waarnaar ze onderweg zijn, zitten al helemaal in hun rol en ze geven ons een vrolijk gevoel als we op pad gaan.

Het is een niet al te lang stuk van Elst naar Rhenen en we lopen lekker door bossen en langs velden. De bewegwijzering is goed; we hoeven nauwelijks het kaartje in het boek erop na te slaan. Al snel zijn we in Rhenen, waar we genieten van een cappuccino en een lekkere lunch.
Meteen daarna mogen we klimmen: de Grebbeberg. Een lachertje natuurlijk voor de wandelaars onder jullie die regelmatig in de Alpen lopen ofzo. Maar voor eenvoudige Hollandse meisjes toch even een klim, helemaal als je net een flinke maaltijd achter de kiezen hebt. Mooi is het wel, uitzicht over de rivier, de rivierbedding en uiterwaarden.

We hebben vooralsnog geluk met het weer. Het is fris, het zonnetje laat zich zo nu en dan zien, en het is droog! En dat terwijl de hele week regen was voorspeld voor dit weekend. Als Joke en ik weer in het bos lopen en de eerste spetters vallen, haal ik mijn regenjas uit de rugzak. Nog voordat ik ‘m aan heb, is de regen al gestopt. De rest van de dag blijft het droog. Lopend langs het Valleikanaal langs langgerekte weilanden, voelen we de frisse wind. Gelukkig hebben we ‘m zo nu en dan in de rug.
Op een gegeven moment, richting De Kraats, weten we dat we in de goede richting lopen, maar de bewegwijzering leidt ons niet langs de route in het boekje. Dit kan je behoorlijk aan het twijfelen brengen, maar we concluderen gewoon dat het boekje sinds publicatie verouderd is. En we vertrouwen op mijn geweldige (?) richtingsgevoel.

Dan komen we langs een Rustpunt. Zo’n leuk fenomeen! Vaak zijn dit schuurtjes of kleine gebouwtjes, eigendom van particulieren, meestal gelegen naast een woonhuis, boerderij of manege, waar je als wandelaar of fietser welkom bent om een kop koffie of thee te zetten en op te drinken. Je kunt een bescheiden bijdrage in een potje doen. Ideaal. We kwamen langs zo’n Rustpunt, 14 km na onze laatste stop. Dan is het fijn om een schone wc te vinden en een kop koffie te zetten.

Rond 6 uur lopen we Bennekom binnen, waar ik een logeerkamer heb gereserveerd op een Vrienden-op-de-fiets adres. Deze keer in het centrum van Bennekom, bij een ouder echtpaar. Een goeie slaapkamer, badkamer en wc en riant ontbijt voor een zeer schappelijk prijsje. We raken aan de praat en het echtpaar vertelde dat hun zoon met zijn gezin in Amstelveen woont. Tot ons aller verbazing blijkt al snel dat de kleinkinderen op school zitten waar juf Joke groep 3 heeft. Wat is de wereld klein.

Joke en ik rammelen van de honger. Nog geen 100 meter van ons huis zit een Italiaan. We nemen niet de moeite om te onderzoeken of er nog andere geschikte eethuisjes zijn. We ploffen neer, bestellen een pizza en vallen aan op de wijn en thee (life’s all about choices…). Wat kan een eenvoudige pizza lekker zijn, helemaal als je een lege maag hebt en 26 km in de benen hebt. Het is ongekend vroeg als we in bed stappen. Ik heb mijn laatste zin tegen Joke nog niet uitgesproken, of ze hoort me al snorren. Het is half elf!!!

We verschijnen de volgende ochtend iets te laat aan het ontbijt. Het zeer christelijke echtpaar is al begonnen, maar verwelkomt ons vriendelijk met zelfgemaakte kiwisap, warme bolletjes en een gekookt eitje.

Om tien uur worden we uitgezwaaid en vervolgen we onze tocht langs het Trekvogelpad. Rits van mijn vest goed opgetrokken, want het is slechts 7 graden en ik wil mijn regenjack niet aan.

De hele ochtend lopen we in de zon. Maar na drie uur lopen hangt er een pikzwarte wolk in de lucht. We hebben een hele tijd langs een open veld gelopen, maar gelukkig is er nu een boom in de buurt. Gelukkig maar. Want ineens is daar een mega-hagelbui en een dikke boom houdt ons droog.

Vandaag is de tocht een stuk mooier dan gisteren. De Veluwe laat zich van een van zijn mooie kanten zien. We zien schapen in diverse soorten en maten, sommige met heel veel wol, IJslandse pony’s, schotse hooglanders en veel paarden. Deze keer minder vogels dan anders – gelukkig wel zwaluwen die het gevoel van een naderende zomer oproepen - maar we horen ze wel volop fluiten. Naast veel zanggeluid hoor je overal de roffel van de specht. Wij missen de tjiftjaf, die er toch echt schijnt te vliegen. Maar ja, we zoeken ook niet echt. Op een gegeven moment lopen we ergens in het bos, zien we plotseling een man op een stoel zitten met camera en een toeter van een lens plus microfoon. Een fanatieke vogelaar. Hij kijkt heel verstoord naar ons (we praten!). Wij schrikken er bijna van en lopen snel fluisterend door. Pas een kilometer later ontdekken we dat we door die man een ‘afslag’ gemist hebben. Zijn schuld. Gelukkig kom ik er redelijk snel achter, doordat ik me verbaas over de zon die verkeerd staat., als we goed lopen tenminste. Zo ontdekken we dat we de verkeerde kant oplopen. Ik glimlach, want ik denk aan papa. Aan hem heb ik mijn richtingsgevoel te danken. Vroeger lachten we hem vaak uit als hij vroeg ‘waar stond de zon’, maar zo heb ik me wel leren oriënteren, zonder me ooit te hebben hoeven aansluiten bij de padvinders ofzo.

Lopen we zaterdag de hele dag te praten over kinderen, werk, onze nieuwe theatergroep, gezondheid, sport etc etc, zondag zijn we stiller. We lopen ieder op eigen tempo, ik voorop, Joke met stok achter me. Ze baalt een beetje van haar heup die opspeelt en niet stabiel is. Heel frustrerend als je het conditioneel aankunt, maar je gewrichten werken tegen. Maar leve de ibuprufen. Zondag na de koffie en appelgebak bedenkt Joke zich pas dat ze die bij zich heeft. En het werkt. Een halfuurtje later huppelt ze weer rond. Maar de laatste loodjes zijn zwaar. Dat merk ik zelf ook bijna altijd. Als we in Otterlo aankomen, is het geen huppelen meer. Maar dat is niet erg. De auto staat daar, ik voel me fit om te rijden en we kunnen meteen op weg naar huis. Wel een beetje jammer dat we twee keer in een file komen. Zondag om 6 uur, wie bedenkt dat? het is maar goed dat we ’s morgens nog niet weten dat we 27 km gaan lopen. Daar zou Joke nooit mee instemmen. En nu hebben we het toch maar gedaan.

Tot de volgende maand!