Weekend 4, Judith
Door: MargotBB
Blijf op de hoogte en volg Margot
01 November 2015 | Nederland, Bussum
31 oktober en 1 november
Traject: Bussum-Zuid – Baarn (25 km incl omlopen), Baarn – Soesterberg (19 km)
Samen met Judith van Slingerlandt
En weer bof ik; de hele week geeft mijn iPhone al aan dat het wel eens een heel zonnig weekend kan worden. Eerlijk gezegd besluit ik dan pas om een extra wandelweekend te doen. Gelukkig is zus Judith altijd in voor spontane acties, dus als ik bel, verzet zij meteen haar afspraken om mee te kunnen.
Voor dit weekend staat de Utrechtse Heuvelrug op het programma. En omdat dit niet ver bij Judith vandaan is, beginnen we met een kop koffie bij haar thuis. Haar kleindochter Ava woont tijdelijk met d’r ouders bij Han en Judith, dus ik kan weer met eigen ogen zien hoe leuk en groot mijn achternichtje van 4,5 is geworden. Wat een lekker wijfie. Minder handig is alleen dat ze van d’r stoel valt, net als ik op bezoek ben. Dikke buil op d’r hoofdje; de tranen zijn gelukkig snel gedroogd.
Op weg naar het beginpunt moet Judith nog even de wijnvoorraad aanvullen op de tennisclub. Snel langs de lokale wijnhandel en dan door naar de plek waar zij vele uren buffelt als barcommissie-dame. Kennelijk is ze ietwat gehaast en ze doet te snel de deur open. Het alarm gaat. Wat een herrie. Natuurlijk geven de mensen die op zo’n moment gebeld moeten worden geen gehoor. We krijgen het stil en gaan dan snel verder.
Op naar Bussum-Zuid. Daar heb ik immers mijn vorige wandeling met Marion beëindigd. Eigenlijk is ons startpunt niet precies waar ik de vorige keer stopte, maar ik wil met het openbaar vervoer terug kunnen naar de auto en dan is een station handiger dan een restaurant in het bos, nietwaar.
We beginnen vol goeie moed en lopen stevig door om de route op het kaartje uit mijn Trekvogelpad-boek weer te vinden. Judith en ik zijn bepaald geen goed kaartleesteam. Dit hadden we ons eerder moeten realiseren. We vragen diverse keren de weg en worden diverse malen verkeerd gewezen. Volgens het kaartje moeten we op een gegeven moment vlakbij de TV-toren zijn. Voor ik het goed en wel besef loopt Judith doodleuk op vier fietsers af die antwoorden: ‘kijk ’s achter je?’ Ze denkt nog even dat ze haar in de maling nemen, maar nee, we staan er recht voor. Door de bomen zie je de toren niet meer. Zo hoog en dan over het hoofd zien. Een prestatie. (Op Facebook zie je de foto.)
Na tweeënhalf uur lopen (inclusief koffiepauze) zijn we op een plek die op ongeveer twee kilometer afstand ligt van ons startpunt! Dat schiet niet echt op.
We vragen de weg aan een keurig Spiegelkwartier-echtpaar dat op een bankje van de zon zit te genieten. Met grote stelligheid wijst de man welke kant we op moeten. We praten nog vijf minuten door en aan het eind van onze conversatie heeft de goede man nog twee andere richtingen aangewezen. Het schijnt best moeilijk te zijn om Laren te vinden vanaf het open veld. Maar goed, we laten ons niet uit de hei slaan en lopen vrolijk door. Dan komen we weer een aardige man tegen (bepaald geen Spiegelkwartiertje), net op een moment dat we weer twijfelen. Hij weet goed waar we heen moeten, maar vertelt het op een verwarrende manier. Gelukkig heeft hij datzelfde vermoeden en loopt achter ons aan. Als we na 500 meter rechtdoor dreigen te lopen, roept hij op z’n Larens Amsterdams, ‘hé dames, wel linksaf hier hoor!’. We zijn weer gered.
Gelukkig schijnt de zon nog steeds dus we vieren het feit dat we om half drie Laren hebben gevonden op een zonnig terras. We moeten nog 11 km en hebben ongeveer 8 km omgelopen!
Werkelijk, wat zie je hier ander volk dan in omgeving Alkmaar of Amsterdam/Diemen. Alleen maar Ray-Bans, Burberries en brogues en het lijkt daar allemaal met een hond te lopen. En het erge is, die honden lopen los. Dat vind ik niet fijn. Zeker niet als zo’n hond, met een kluif in de bek, met doorgeknikte voorpoten voor je stilstaat en je aanstaart. Hij ziet zijn vriendjes niet meer, alleen maar mij, lijkt wel. Nou, ik kan je vertellen, daar word ik niet blij van. Mijn hart staat stil en het zweet breekt me uit. Judith zegt nog doodleuk dat hij met me wil spelen, maar ik wil dat niet. De eigenaren, weer van die Larense kakkers, vinden het allemaal wel lollig. Ze proberen nog ‘hij doet helemaal niets’. Als ik ze duidelijk maak dat dit de naam schijn te zijn van veel honden die ‘met me willen spelen’ terwijl ik dat niet wil, geeft de kakker met donkere krullen toe dat ‘die kleine’ wel degelijk wat doet. Hoogste tijd om de wegen te laten scheiden. We hebben het overleefd.
Als de zon langzaam verdwijnt, houden wij het ook voor gezien. We zijn vlakbij station Baarn en nemen de trein naar Bussum-Zuid. Zo gek om dan in een halfuurtje alles voorbij te zien suizen, waar je ongeveer – mede dankzij pauzes en slechte kaartlezerij – ruim zes uur over hebt gedaan. Deze keer heb ik een wel zeer comfortabele B&B, die van Han en Judith. Na een hete douche ben je weer herboren en er staat meteen een lekker glas wijn klaar. Gezellig dat Han er ook is. Met zijn drietjes praten we de hele avond over het leven, of liever gezegd over wat er de laatste tijd zoal gebeurt in ons leven. Maar we zijn verstandig en om twaalf uur doen we het licht uit.
Lang geleden dat ik een halfroze slaapkamer wakker word, omringd door feeën en poppen. Ik slaap dus in Ava’s kamer; zij logeert bij andere opa en oma. Ik heb heerlijk gedroomd en na een stevig ontbijt en lekkere koffie zijn Judith en ik er weer klaar voor.
We rijden de ene auto naar het eindpunt en de andere brengt ons naar station Baarn. Wat is het vandaag een mooie wandeling. Het weer is zo mogelijk nog mooier dan gisteren. De bossen zijn op hun mooist in de herfstzon. En het is 15 graden! We lopen over een goudbruin ritselend tapijt van herfstbladeren en de zon geeft prachtige waterige stralen door de bomen. En wat zijn er veel paddenstoelen in alle vormen en maten. Nooit geweten dat die dingen ongelofelijk kunnen stinken!
Judith en ik zijn kennelijk nog niet helemaal wakker. Het blijkt dat we op een mountainbike pad lopen. Dat wordt me duidelijk als ik door zo’n randdebiel zowat omver word gereden. Leve de rugzak. Die vangt de klap op. Gelukkig heeft de fietser ook niets.
Langs een weiland passeren we een grote houten stoel met hoge leuning. Het lijkt wel een troon. Dus Judith moet even poseren, ze is immers de zelfgekroonde koningin van Loosdrecht, dus voelt zich op zo’n zetel wel thuis. Als ik even later ook even op de troon mag, breekt spontaan de armleuning af (gelukkig niet de zitting …) en heb ik mijn arm open gehaald. Maar ik ben flink en huil niet.
We passeren de Lage Vuursche waar het wel kermis lijkt. Wat een drukte rond die pannenkoekenhuizen. We vinden een tafeltje in een fijne tuin buiten de drukte en eten een broodje. De leuke vrouw met wie we in gesprek komen reageert bijna jaloers enthousiast op ons verhaal van het Trekvogelpad. Zij is net terug van een wandelvakantie in Engeland. Klinkt ook aantrekkelijk.
Vandaag kunnen we ineens wel kaartlezen. Het is toch een ritme dat je moet vinden, een ritme van kijken naar de wit-rode stikkers op palen en gekalkte strepen op bomen en wat je ziet te combineren met de tekst in het boekje. Niets aan, zou je denken, maar soms verdomde lastig als je het heel druk hebt met kletsen met je zus en genieten van de schoonheid om je heen.
Zonder veel kleerscheuren en omlopen bereiken we Soesterberg. En daar gaat het op het laatste moment nog bijna mis. Waar hadden we ook alweer de auto geparkeerd? We lopen maar een kwartiertje om en vinden ‘m dan.
Na het afscheid rij ik om vijf uur weg uit zonnig Bussum. Judith en ik hebben een paar uur de tijd om uit te rusten, douchen, eten en om te kleden want ’s avonds gaan we weer tennissen. Ik heb haar nog geen tien minuten daarvoor uitgezwaaid in de zon en ineens sta ik stil op de snelweg; dichte mist; het zit potdicht. Op de radio hoor ik een sportcommentator vertellen dat hij de keeper van AZ niet kan zien, dus niet weet wat er op het veld gebeurt. De hele kuststrook is in nevelen gehuld. Wat hebben we een geluk gehad met die zon en blauwe hemel!
Juud, het was heerlijk en gezellig met je. Dank je wel voor je gastvrijheid.
Laat je me nu weer winnen met tennis..?
xxxMargot
Traject: Bussum-Zuid – Baarn (25 km incl omlopen), Baarn – Soesterberg (19 km)
Samen met Judith van Slingerlandt
En weer bof ik; de hele week geeft mijn iPhone al aan dat het wel eens een heel zonnig weekend kan worden. Eerlijk gezegd besluit ik dan pas om een extra wandelweekend te doen. Gelukkig is zus Judith altijd in voor spontane acties, dus als ik bel, verzet zij meteen haar afspraken om mee te kunnen.
Voor dit weekend staat de Utrechtse Heuvelrug op het programma. En omdat dit niet ver bij Judith vandaan is, beginnen we met een kop koffie bij haar thuis. Haar kleindochter Ava woont tijdelijk met d’r ouders bij Han en Judith, dus ik kan weer met eigen ogen zien hoe leuk en groot mijn achternichtje van 4,5 is geworden. Wat een lekker wijfie. Minder handig is alleen dat ze van d’r stoel valt, net als ik op bezoek ben. Dikke buil op d’r hoofdje; de tranen zijn gelukkig snel gedroogd.
Op weg naar het beginpunt moet Judith nog even de wijnvoorraad aanvullen op de tennisclub. Snel langs de lokale wijnhandel en dan door naar de plek waar zij vele uren buffelt als barcommissie-dame. Kennelijk is ze ietwat gehaast en ze doet te snel de deur open. Het alarm gaat. Wat een herrie. Natuurlijk geven de mensen die op zo’n moment gebeld moeten worden geen gehoor. We krijgen het stil en gaan dan snel verder.
Op naar Bussum-Zuid. Daar heb ik immers mijn vorige wandeling met Marion beëindigd. Eigenlijk is ons startpunt niet precies waar ik de vorige keer stopte, maar ik wil met het openbaar vervoer terug kunnen naar de auto en dan is een station handiger dan een restaurant in het bos, nietwaar.
We beginnen vol goeie moed en lopen stevig door om de route op het kaartje uit mijn Trekvogelpad-boek weer te vinden. Judith en ik zijn bepaald geen goed kaartleesteam. Dit hadden we ons eerder moeten realiseren. We vragen diverse keren de weg en worden diverse malen verkeerd gewezen. Volgens het kaartje moeten we op een gegeven moment vlakbij de TV-toren zijn. Voor ik het goed en wel besef loopt Judith doodleuk op vier fietsers af die antwoorden: ‘kijk ’s achter je?’ Ze denkt nog even dat ze haar in de maling nemen, maar nee, we staan er recht voor. Door de bomen zie je de toren niet meer. Zo hoog en dan over het hoofd zien. Een prestatie. (Op Facebook zie je de foto.)
Na tweeënhalf uur lopen (inclusief koffiepauze) zijn we op een plek die op ongeveer twee kilometer afstand ligt van ons startpunt! Dat schiet niet echt op.
We vragen de weg aan een keurig Spiegelkwartier-echtpaar dat op een bankje van de zon zit te genieten. Met grote stelligheid wijst de man welke kant we op moeten. We praten nog vijf minuten door en aan het eind van onze conversatie heeft de goede man nog twee andere richtingen aangewezen. Het schijnt best moeilijk te zijn om Laren te vinden vanaf het open veld. Maar goed, we laten ons niet uit de hei slaan en lopen vrolijk door. Dan komen we weer een aardige man tegen (bepaald geen Spiegelkwartiertje), net op een moment dat we weer twijfelen. Hij weet goed waar we heen moeten, maar vertelt het op een verwarrende manier. Gelukkig heeft hij datzelfde vermoeden en loopt achter ons aan. Als we na 500 meter rechtdoor dreigen te lopen, roept hij op z’n Larens Amsterdams, ‘hé dames, wel linksaf hier hoor!’. We zijn weer gered.
Gelukkig schijnt de zon nog steeds dus we vieren het feit dat we om half drie Laren hebben gevonden op een zonnig terras. We moeten nog 11 km en hebben ongeveer 8 km omgelopen!
Werkelijk, wat zie je hier ander volk dan in omgeving Alkmaar of Amsterdam/Diemen. Alleen maar Ray-Bans, Burberries en brogues en het lijkt daar allemaal met een hond te lopen. En het erge is, die honden lopen los. Dat vind ik niet fijn. Zeker niet als zo’n hond, met een kluif in de bek, met doorgeknikte voorpoten voor je stilstaat en je aanstaart. Hij ziet zijn vriendjes niet meer, alleen maar mij, lijkt wel. Nou, ik kan je vertellen, daar word ik niet blij van. Mijn hart staat stil en het zweet breekt me uit. Judith zegt nog doodleuk dat hij met me wil spelen, maar ik wil dat niet. De eigenaren, weer van die Larense kakkers, vinden het allemaal wel lollig. Ze proberen nog ‘hij doet helemaal niets’. Als ik ze duidelijk maak dat dit de naam schijn te zijn van veel honden die ‘met me willen spelen’ terwijl ik dat niet wil, geeft de kakker met donkere krullen toe dat ‘die kleine’ wel degelijk wat doet. Hoogste tijd om de wegen te laten scheiden. We hebben het overleefd.
Als de zon langzaam verdwijnt, houden wij het ook voor gezien. We zijn vlakbij station Baarn en nemen de trein naar Bussum-Zuid. Zo gek om dan in een halfuurtje alles voorbij te zien suizen, waar je ongeveer – mede dankzij pauzes en slechte kaartlezerij – ruim zes uur over hebt gedaan. Deze keer heb ik een wel zeer comfortabele B&B, die van Han en Judith. Na een hete douche ben je weer herboren en er staat meteen een lekker glas wijn klaar. Gezellig dat Han er ook is. Met zijn drietjes praten we de hele avond over het leven, of liever gezegd over wat er de laatste tijd zoal gebeurt in ons leven. Maar we zijn verstandig en om twaalf uur doen we het licht uit.
Lang geleden dat ik een halfroze slaapkamer wakker word, omringd door feeën en poppen. Ik slaap dus in Ava’s kamer; zij logeert bij andere opa en oma. Ik heb heerlijk gedroomd en na een stevig ontbijt en lekkere koffie zijn Judith en ik er weer klaar voor.
We rijden de ene auto naar het eindpunt en de andere brengt ons naar station Baarn. Wat is het vandaag een mooie wandeling. Het weer is zo mogelijk nog mooier dan gisteren. De bossen zijn op hun mooist in de herfstzon. En het is 15 graden! We lopen over een goudbruin ritselend tapijt van herfstbladeren en de zon geeft prachtige waterige stralen door de bomen. En wat zijn er veel paddenstoelen in alle vormen en maten. Nooit geweten dat die dingen ongelofelijk kunnen stinken!
Judith en ik zijn kennelijk nog niet helemaal wakker. Het blijkt dat we op een mountainbike pad lopen. Dat wordt me duidelijk als ik door zo’n randdebiel zowat omver word gereden. Leve de rugzak. Die vangt de klap op. Gelukkig heeft de fietser ook niets.
Langs een weiland passeren we een grote houten stoel met hoge leuning. Het lijkt wel een troon. Dus Judith moet even poseren, ze is immers de zelfgekroonde koningin van Loosdrecht, dus voelt zich op zo’n zetel wel thuis. Als ik even later ook even op de troon mag, breekt spontaan de armleuning af (gelukkig niet de zitting …) en heb ik mijn arm open gehaald. Maar ik ben flink en huil niet.
We passeren de Lage Vuursche waar het wel kermis lijkt. Wat een drukte rond die pannenkoekenhuizen. We vinden een tafeltje in een fijne tuin buiten de drukte en eten een broodje. De leuke vrouw met wie we in gesprek komen reageert bijna jaloers enthousiast op ons verhaal van het Trekvogelpad. Zij is net terug van een wandelvakantie in Engeland. Klinkt ook aantrekkelijk.
Vandaag kunnen we ineens wel kaartlezen. Het is toch een ritme dat je moet vinden, een ritme van kijken naar de wit-rode stikkers op palen en gekalkte strepen op bomen en wat je ziet te combineren met de tekst in het boekje. Niets aan, zou je denken, maar soms verdomde lastig als je het heel druk hebt met kletsen met je zus en genieten van de schoonheid om je heen.
Zonder veel kleerscheuren en omlopen bereiken we Soesterberg. En daar gaat het op het laatste moment nog bijna mis. Waar hadden we ook alweer de auto geparkeerd? We lopen maar een kwartiertje om en vinden ‘m dan.
Na het afscheid rij ik om vijf uur weg uit zonnig Bussum. Judith en ik hebben een paar uur de tijd om uit te rusten, douchen, eten en om te kleden want ’s avonds gaan we weer tennissen. Ik heb haar nog geen tien minuten daarvoor uitgezwaaid in de zon en ineens sta ik stil op de snelweg; dichte mist; het zit potdicht. Op de radio hoor ik een sportcommentator vertellen dat hij de keeper van AZ niet kan zien, dus niet weet wat er op het veld gebeurt. De hele kuststrook is in nevelen gehuld. Wat hebben we een geluk gehad met die zon en blauwe hemel!
Juud, het was heerlijk en gezellig met je. Dank je wel voor je gastvrijheid.
Laat je me nu weer winnen met tennis..?
xxxMargot
-
03 November 2015 - 00:07
Sylvia:
Mooi verhaal. Ja, het was een prachtig herfstweekend met superkleuren. Jullie kunnen goed lopen, nu nog leren kaartlezen!
Sylvia -
03 November 2015 - 08:11
Peter De Jongh:
Die mevrouw op Lage Vuursche heeft gelijk. Engeland is heerlijk om te wandelen, veel pyblic paths e.d. en prachtige tochten. Maar je moet wel goed kunnen kaartlezen, want niet iedereen is even blij met de public paths en dus wordt wel eens het pad (illegaal) omgezet en moet je de oude route weer kunnen vinden. Buiten het pokkeweer daar (soms valt het mee) is het heerlijk lopen. Beslist doen als je toch de loopkoorts te pakken hebt. liefs
Peter -
03 November 2015 - 08:45
Mia:
Sorry dat we je niet lieten winnen maar ik lees dit verslag nu pas .
Wat kan jij leuk schrijven. Ik hoop dat je nog veel van die mooie dagen
zult hebben. Gr Mia
-
03 November 2015 - 09:25
Winnifred:
Wat een ondernemende, sportieve ""tante"' ben je toch, goede, sappige verteller ook, wanneer ""loop"" je weer eens door Amsterdam? Dan wel op tijd bellen, hoor, lfs -
03 November 2015 - 10:05
Christine:
Hi Margot,
Ik ben geboren in Laren, zo'nGooische kakker dus, maar niet zo warrig, heb gewoon GPS op mijn telefoon, dus ik kan altijd zien waar ik ben. Want op de fiets raak je ook wel eens de weg kwijt. Ideetje?
Mooie omgeving he.
Liefs, Christinex -
04 November 2015 - 18:05
Tineke:
Margot, wat maak je toch alle keer veel mee! Ja, je bent natuurlijk niet gewend om te moeten kaartlezen. Op de Camino Francés waren zoveel pijlen, je kon echt niet verkeerd lopen...
Wat leuk dat we je laatst konden opmoeten op de St. Jacobsdag in Amsterdam, waar je je lezing hield!
Voor de liefhebbers van wandelen in Engeland: Offa's Dyke Path!!! -
05 November 2015 - 12:19
Anke:
Toch maar een GPS app of mobiel met GPS gebruiken? Werkt heel goed, kun je ook nog je eigen wandelroute maken. Maar dan missen we natuurlijk wel deze leuke verhalen ha ha
-
05 November 2015 - 19:17
Jo:
het is weer een prachtige blog Margot ... ik heb ervan genoten !
-
06 November 2015 - 03:56
Leon:
Goed zo, sportieve dames. Op naar het volgende wandelweekend
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
