Weekend 7, Yvon

28 en 29 mei 2016
Traject: Otterlo – Lierderbosch (24 km)
Lierderbosch – Brummen (23 km)

Deze keer loop ik over de Hoge Veluwe, alleen. Morgen loopt Yvon mee. Ik begin in Otterlo. Na enkele minuten lopen arriveer ik bij het Nationaal Park de Hoge Veluwe, waar ik een toegangskaartje koop. Het is er meteen mooi. Ik zie een jong hertje verschrikt wegspringen als ik nader. Dat is wel wat anders dan in de Waterleidingduinen, waar de herten geen krimp geven als je dichtbij komt; zij blijven gewoon staan. Eigenlijk is dit veel leuker, al krijg je ze zo niet op de foto.

Mei heeft weer zijn eigen bloemen. Dat is het leuke van dit Trekvogelpad, of liever gezegd van het feit dat ik iedere maand een weekend loop. Je ziet je eigen land in alle standen en seizoenen. Nu, eind mei, geniet ik enorm van de prachtige rododendronstruiken. De Hoge Veluwe staat er vol mee. Daar kan het Amstelpark niet tegenop en mijn voortuintje al helemaal niet. Maar ja, de rododendron doet het goed op zandgrond en die heb ik niet in Amstelveen.

Na een tijdje passeer ik het Bezoekerscentrum met het Museonder, waar een leerzame expositie is over de bodem van de Veluwe. Wat leeft daar allemaal en hoe is de bodem zo ontstaan. Ik heb niet de rust om alles uitgebreid te bekijken en eigenlijk vind dat wel jammer. Ik voel me namelijk een klein beetje gehaast. Het is nu nog opvallend zonnig en lekker weer. Maar de weermannen van het KNMI hebben gesproken over veel regen en onweer en code geel. De ellende zou beginnen rond twaalf uur en dan heb ik nog heel wat kilometertjes te gaan.Ik drink mijn cappuccino in de zon en ga snel verder. Dát straaltje heb ik in ieder geval binnen.

Het park wordt steeds mooier. Ik kom langs mooie tuinen en velden, met hier en daar historische bouwwerken, maar ook met eigentijdse kunst. Ineens zie ik daar het Jachtslot waar het echtpaar Kröller Muller ging wonen toen ze bijna failliet waren. Een bouwwerk van Berlage met een romantische spiegelvijver ervoor. Ik moet zeggen, ik heb slechtere woningen gezien van mensen die krap hij kas zitten. Aan de rand van de vijver geniet ik van een overheerlijke Solero (ijsje) en ik kijk bevreesd naar de steeds grijzer wordende lucht. Verderop hoor ik al gerommel. Wat doe ik? Blijf ik hier - genoeg schuilplaats - of loop ik nu verder? Ik moet nog een flink stuk en de regen gaat uren duren, zegt mijn iPhone. Ik besluit door te lopen en vertrouw erop dat ik een mooie dikke boom vind die me droog gaat houden als het losbarst. En zo gebeurt het ook. De rest van de middag komt er zo nu en dan een buitje langs en steeds is er een aardige boom die me beschermt. Ik loop al sinds tien uur ’s morgens in een truitje zonder mouwen. Daardoor zit mijn rugzakje behoorlijk vol met te veel kleren, regenjack, poncho etc. Maar daar klaag ik niet over, want ik ben veel te blij dat ik niet kleddernat word.

Vandaag is qua natuurschoon een van de allerfijnste dagen van het Trekvogelpad. De omgeving is werkelijk prachtig. Ten eerste het Nationale Park de Hoge Veluwe. En ik kom langs grote luxe landhuizen, parken, tuinen en wandel door volbegroeide bossen. Heerlijk. Ik kom helemaal tot rust na een behoorlijk drukke periode. Heb met haast niemand contact en heb ook geen behoefte aan muziek in mijn oren; ik loop simpelweg te genieten.

Op het moment dat ik van de beschreven route afwijk om naar de camping te lopen waar ik een kamer geboekt heb, verdwaal ik. In het dichtbegroeide bos lijkt alles op elkaar en de camping liggen verborgen. Hierdoor heb ik een halfuurtje 'teveel' gelopen. Eigenlijk best een mooie ‘score’, een halfuur omlopen op een hele dag. Eerst zie ik Camping ’T Spoek, die voor ‘de mijne’ ligt. Daar staat een bord: Alcoholvrije camping. Ben ik even blij dat ik daar niet zit, want ik heb erg veel trek in een koud biertje. Klokke vijf loop ik de receptie binnen om in te checken. Ik ben geüpgraded en krijg in mijn eentje een chalet voor vijf personen (in plaats van een kamertje in een gebouw). Even sfeerloos als comfortabel. Ik kan kiezen uit drie slaapkamers en kijk even naar de finish van de voorlaatste etappe van de Giro. Die Kruiswijk, wat vind ik die man een held (en zielig)!
De douche doet de bekende wonderen en ik voel me weer mens. Het is namelijk een plakkerige dag geweest en dan is een douche dik genieten. Voor het eerst in mijn leven dineer ik op een camping. Ik denk misschien ook wel voor het laatst, hoewel het eten me goed smaakt, evenals de rosé. En ik zit lekker buiten.

Om elf uur lig ik in bed en ik val als een blok in slaap. De enige geluiden die ik van buiten hoor zijn de vogels en verder absolute stilte. Heerlijk.

Zondag heb ik om elf uur met Yvon afgesproken. Niet hier, maar negen kilometer verderop. Daardoor hoeft zij niet al te vroeg van huis weg én hoeft ze minder kilometers te lopen. Ik drink eerst een kop koffie en eet een gekookt eitje en maak een broodje klaar voor later. En dan om negen uur weer op pad. Er hangt veel vochtigheid in de lucht. Al snel loop ik in een mouwloos truitje, korte broek en mijn haar in een knotje. En dat op de dag waarover al de heel week gezegd wordt dat het drama wordt. Tot twee keer toe gebeurt het dat ik een markering van de route mis, doordat ik loop te whatsappen. Moet je ook niet doen als je door de mooie natuur loopt! Ik voel me bijna betrapt. Een aardige man van Staatsbosbeheer wijst me de weg en ik duik via de hei weer het bos in.

En dan ontmoeten Yvon en ik elkaar.
Zo vaak zien we elkaar niet, Yvon en ik. Ze woont een groot deel van het jaar in Spanje en verder in Brabant. Bovendien zijn haar man en zij veel op reis, dus nemen we meestal genoegen met een of twee etentjes per jaar. Nu hebben we úren de tijd om bij te praten, dus vanzelf heb ik iets minder aandacht voor de omgeving. Die is zeker mooi hoor, maar het is drukker dan gisteren. Zondag hè. We lopen ook meer door bewoond gebied. Yvon is beter in kaartlezen en ik zie de markeringen op straat meestal eerder. Een geoefend oog. Samen vormen een goed team. Om koffie te drinken, moeten we eerst naar Eerbeek lopen. Weer een mooi park rondom Huis te Eerbeek. Gelukkig vinden we zelf dat we de appeltaart al wel verdiend hebben.

Ik zie weer de mooiste karaktervolle bomen. Zo jammer dat ik nooit het ‘merk’ weet. Op een open plek in het bos is een soort markt. Een activiteit van Natuurmonumenten. Yvon eet een lekker broodje haring en we luisteren naar de live muziek. Dan vervolgen we ons pad naar Brummen. De bewegwijzering is goed en we genieten van de omgeving. Veel kikkers (te horen en te zien), opvallend veel gitzwarte kevers op de zandpaden en, ik realiseer me het nu pas terwijl ik dit typ, ik heb helemaal niet naar vogels gekeken. Bijzonder, op het Trekvogelpad. Niet dat ze er niet waren, want ik heb ze wel degelijk gehoord.

Als we Kasteel Engelenburg (nu een golfclub) passeren in Brummen, zijn we bijna op ons eindpunt van vandaag. We nemen de trein en bus naar de plek waar Yvon vanochtend is begonnen. Daar pakken we haar auto om naar Otterlo te gaan waar mijn auto staat. Onderweg rijden we onder twee ecoducten door. Geweldig zoals lokaal wild zoals herten, zwijnen, dassen etc. zo een groter verspreid leefgebied krijgen zonder dat ze riskeren kapotgereden te worden.
Ondertussen is het hard gaan regenen. Wij zitten droog. Weer geluk.

Volgende maand weer een blog van dan alweer het laatste weekend langs het Trekvogelpad. Dan loop ik met Anja. Yvon, het was me een genoeg met jou door het Veluwse land te lopen.