Pieterpad, Drenthe

Groningen eindigt met een blaar. Meteen in Drenthe plak ik daar een mooie pleister op in de hoop dat ik geen last meer houd.

In de middag lopen we Zuidlaren binnen dat ik tot dan toe alleen maar ken van Berend Botje. Laat die man nou zijn eigen standbeeld hebben.

Na Zuidlaren duiken we weer de bossen in. Het landschap is echt anders dan in Groningen. De wijdse open velden hebben plaats gemaakt voor bos en hei. De Gasterse duinen bijvoorbeeld staan mooi in bloei, paarse heidepracht. Ik loop hier in mijn korte broek en mouwloze shirt en krijg appjes van meelevende vrienden die het zielig vinden dat wij zulk slecht weer treffen. Maar wij hebben geluk en de Randstad niet. We eten onze broodjes aan een picknicktafel in het bos, maar we zien dan de lucht wel grijzer worden.

Na Gasteren wijken we van de route af om onze logeerplek te bereiken. Tien minuten voor aankomst barst het los en krijgen we een enorme hoosbui over ons heen. We komen doorweekt in Taarlo aan. Daar wonen Frans en Ank, een echtpaar van begin 60, in een boerderij die helemaal vol staat met planten, snuisterijen en macramé-achtige kunstwerkjes. Lieve tevreden mensen, die zo blij zijn met hun huis dat ze het met gasten willen delen. Zo leuk! We eten erg macrobiotisch en het smaakt goed. Alles uit eigen tuin en drinken zelfgestookte appelwijn. Kennelijk 18% en zoet. Dan heb ik toch liever een Sauvignon, als ik eerlijk ben. We liggen weer vroeg in bed en dat is goed voor ons lijf.
Ik ben trouwens hartstikke trots op Reinier. Die heeft nu zomaar drie lange wandeldagen achter de rug, zonder noemenswaardige training. Zijn lijf houdt zich goed en het is net of hij ook geniet!

Met een stevig en gezond ontbijt achter de kiezen gaan we weer op pad, nadat we afscheid hebben genomen van deze bijzonder hartelijke mensen. Het is druilerig weer en het zal vandaag niet veel beter worden. Jammer, want we steken het Ballooërveld door, een prachtig heigebied. Dat is in de zon toch echt mooier dan in de regen.
Een tegenligger nadert ons op de fiets met een paard aan de lijn. Als het paard ons ziet, wordt hij zo bang dat hij op hol slaat en de hei in rent. Baalt die fietser even; hij kan zijn paard niet bijhouden, dus moet flink doortrappen om hem terug te krijgen. Zielig voor het beestje: we zijn immers niet eng. Toch?

Dan komen we in Rolde aan. De laatste plaats voor het eindpunt waar we iets te eten of drinken kunnen krijgen. En het land van Ik-lust-geen-brune-bonen-Bartje. Die man is een echte Bart geworden, ik heb een foto van zijn standbeeld. Nooit geweten dat die man, dat joch, echt bestaan heeft.
Alle horecagelegenheden zijn dicht. Gelukkig wil de Vietnamese eigenares van een cafetaria voor ons een uitzondering maken; we krijgen koffie en gebak. Gelukkig maar, want we komen daarna vier uur lang niks meer tegen.

De middag is niet leuk. Alleen maar regen en lange rechte paden. Waarschijnlijk zouden we het met droog weer wel mooi vinden, maar dit wordt vervelend. Bovendien soppen onze voeten in de schoenen. We leggen kilometers af door het hoge gras en het aanhangende regenwater loopt zo van bovenaf onze schoenen in. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt bij het wandelen!
Maar wat wil je na 24 km in de stromende regen over onverharde paden.

Ik vind het wel leuk om voor het eerst Hunebedden te zien. Gek idee dat die dingen 5000 jaar oud zijn.

We komen om 4 uur doorweekt aan bij de camping. Er was geen B&B te vinden, vandaar dat we een trekkershut hebben gereserveerd. Die hut beschikt tot onze stomme verbazing wel over een verwarmingselement. Daar hangen we onze schoenen te drogen overheen.
Wat een vreselijke plek in die regen. Eerst drinken we een welverdiend biertje en om half zes 'dineren' we met patat en hamburger in de campingcafetaria omdat alles om zes uur dicht gaat. Verschrikkelijk. Hoera, we scoren nog wel een fles rode Kaapse Draai voor in de hut.
Ondertussen draait de campingwasmachine een kort programma, dus morgen gaan we weer schoon op pad.

Dinsdag
Gelukkig, het is droog. We gaan weer vol goeie moed aan de wandel. Het is wel een glibberige boel, alle zandpaden zijn enorme modderpoelen geworden.
We lopen langs lange bospaden en frisgroene weiden. Het is mooi. Gisteren wisten we dit niet te waarderen, nu zijn we in de herkansing.
Aan het eind van de dag komen we aan bij onze slaapplek. Een manege, huifkarbedrijf, minicamping en groepsaccommodatie tegelijk. We worden geüpgraded: zouden kennelijk moeten slapen in een caravan (!), maar mogen nu als enige gasten in de groepsaccommodatie. Prima bedden, diverse badcellen, drie zithoeken (Oisterwijks eikenhouten meubilair) en een instellingskeuken. Haha. We eten weer 'chique', in de cafetaria. Je maakt wat mee. Die afwisseling vinden we zo grappig en het is altijd een verrassing waar je terecht komt.

Woensdag is het ineens echt zomer met een hoofdletter Z. We staan vroeg op en om acht uur lopen we al. De bossen zijn prachtig. Het gras, nat van de dauw, glinstert in de zon. Wat is groen toch mooi; ik zie wel vijftig tinten groen om me heen.

In Sleen - wat een prachtig plaatsje! - passeren we het kleinste café. Een mini-kamer in een boerderij waar een Senseo-apparaat staat en aan de muur 200 verschillende kop en schotels prijken. Buiten twee bistrotafeltjes met zicht op het pittoreske dorpscentrum. En een geldkistje voor de bijdrage. Geen personeel. Erg leuk. Dit zie je volgens mij niet in Amsterdam.

We lopen langs een kanaal waar een brug in reparatie is. Met een groot bord worden Pieterpad'ers gewaarschuwd. We volgen de aanwijzingen en vlak daarna zien we hetzelfde bord. We denken dat dit een vergissing is en lopen door. Stom. De volgende brug is ook door reparatie onbegaanbaar. Moeten we weer helemaal teruglopen. Deze 2,5 extra kilometer, midden op de dag met een brandende zon op ons hoofd, breken ons op. We lopen in totaal 24 km en zijn doodop. We klagen niet over mooi weer, maar 26 graden is pittig, zeker als je omloopt.

Onze bestemming is Dalen. We komen aan bij een geweldige boerderij met een voorhuisje, dat voor ons is. Gastvrouw Jacqueline is een leuke Wassenaarse die inmiddels veertig jaar hier woont. Ze is heel gastvrij en we mogen haar fietsen gebruiken om in het dorp uit eten te gaan. In het centrum heerst een dorpse drukte, want er is een kinderzomermarkt. We eten mosselen in een prachtige tuin, waar we geholpen worden door een chagrijn.
We liggen voor ons doen laat in bed, om elf uur haha, en we merken niet dat we aan het spoor slapen. Hoezo uitgeput?

Jacqueline fietst en maakt ook gebruik van Vrienden op de Fiets. Al snel blijkt dat zij ook bij de dame met 'wederhelft' heeft geslapen. We hebben erg veel lol als we onze ervaringen daar om Glimmen uitwisselen.

Vanochtend zijn we vanwege de hitte vroeg vertrokken en we wandelen naar Coevorden, een aardig stadje met mooi park. Genoten van een Coevordener soes.
En daarmee sluiten we Drenthe af.
Tot de volgende keer in Overijssel.

Liefs, Margot