Pieterpad, Overijssel

De laatste provincie in deze wandelvakantie. Donderdag, wandeldag 7, verlaten we Dalen, lopen we door het vriendelijke stadje Coevorden en steken we snel de grens over naar Overijssel.
We zijn vroeg vertrokken om de ergste hitte te ontwijken; er is immers 28 graden voorspeld. Gelukkig voelt de warmte iets minder dan de dag ervoor dankzij een briesje. De route is mooi en zonnig.

We komen al om half drie aan op de plaats van bestemming: Gramsbergen. Ooit van gehoord? Ik nooit. Een aardig dorpje met een kerkplein waar een bronzen beeld staat van Pieterpadwandelaars. Gramsbergen is volop in de voorbereidingen van de feestweek. Werkelijk iedere tuin is versierd. Het belooft groots te worden.
Onze gastvrouw is Jantina, aardig en zeer spits op haar privacy. We mogen wel in de gang en tuin komen, maar niet in de woonkamer. Onze slaapkamer is op zolder, een broeikas waar twee ventilatoren staan en de gordijnen dicht zijn. Dat belooft wat voor vannacht. We borrelen aan het water en drinken daar lokaal gebrouwen bier. In een vriendelijk maar goed dorpsrestaurant zijn vier tafels buiten. Gelukkig hebben we er eentje gereserveerd en we eten heerlijk; de cafetariahappen zijn verleden tijd. Het is een heerlijk zwoele zomeravond.
Thuis nemen we op het dakterras nog een lekker afzakkertje en we gaan weer tijdig naar bed; we willen immers weer vroeg op. Nou, we hadden net zo goed laat naar bed kunnen gaan, ik doe toch geen oog dicht. Ons lichaam doet een beetje pijn. We hebben spierpijn en blaren, maar met deze temperaturen is het gewoon wat zwaarder. Conditioneel kunnen we het allemaal makkelijk aan, maar het zijn de spieren en de voeten die soms, zeker aan het eind van de wandeling, protesteren. Met die hitte erbij duurt zo'n slapeloze nacht lang.

Vrijdag vertrekken we weer tijdig van Gramsbergen, langs de Vecht en kanalen, stuwdammen en een echte vistrap. Dan via Hardenberg naar Rheeze. Weer een beeldschoon dorpje met een mooie brink. De schuren zijn versierd met gevlochten stro. We drinken goeie Italiaanse koffie, natuurlijk inmiddels traditiegetrouw met appeltaart erbij in een aardige tuin naast een boerderij waar een bruiloft begint. Bruid en bruidegom in vol ornaat - niet volgens onze kledingsmaak - dus de lokale bevolking in rep en roer. Een drone wordt de lucht in gestuurd, waarschijnlijk om het geheel van bovenaf te filmen. Bruiloftsreportage anno 2016.
Na een lange pauze lopen we verder en we duiken de bossen in. Eigenlijk heel lekker met die zon die brandt op je hoofd.
Langs een weiland staat een picknicktafel met een koelbox. Daar hangt een briefje. De lokale boer heeft dit geplaatst voor wandelaars en fietsers die aan verkoeling toe zijn. In de koelbox zitten yoghurtjes en frisdrankjes en er zit een geldtrommeltje bij. Zo leuk.

Die avond verblijven we in Junne, een gat vlak voor Ommen. Weer zo'n lief echtpaar dat een volledig chalet voor ons heeft vrijgehouden (zes bedden). Gelukkig staat er een centrifuge. We kunnen snel wat kleding uitspoelen en binnen de kortste keren hangen Reiniers onderbroeken aan de geraniums die in bakken aan de balkonrand hangen. Er komt toch geen kip voorbij. We mogen de fietsen lenen van het aardige echtpaar om 's avonds bij een restaurant te komen. We kunnen het 's avonds immers niet meer opbrengen om nog een paar kilometer te lopen. Binnen is het druk met veel jonge gezinnen. Allemaal vanwege het buffet. Wij kiezen de rust van het terras waar we simpel maar lekker eten. Je merkt dat het al vroeg en snel donker wordt. Om negen uur rijden we weg, en we zijn blij dat we net voor het echte donker thuis zijn, want de fietsen hebben geen licht. Weer heerlijk geslapen. Alle ramen in het huis zijn voorzien van horren, dus we kunnen gerust alles open zetten. Een verademing na de nacht ervoor.

Zaterdag (nog maar twee dagen lopen!) gaat de tocht van Junne, via Omme en Besthmen richting Hellendoorn. We zijn inmiddels beland op de Sallandse Heuvelrug en dat merken we. Ineens moeten we vaker klimmen en dalen. Voor mij bekend, maar voor Reinier toch een nieuwe ervaring. Vooral de lange zandpaden vallen ons zwaar. Zo is ook weer het laatste uur op weg naar ons logeeradres behoorlijk pittig en staan we geregeld stil om de benen te stretchen of bedenken we een andere smoes om even op adem te komen.

Boven op een van de bergen is een uitzichtpunt. Hier staan wat mensen foto's te maken en we maken een praatje. Ineens hoor ik fijne geluiden. De enige tiener, een meisje van 14, zingt een heel mooi liedje, op een geïmproviseerde trommel begeleid door haar vader. Zo kwetsbaar en mooi. Ik maak opnames op mijn iPhone, die helaas door de wind niet heel duidelijk zijn, maar voor mezelf wel het mooie gevoel terugbrengen, als ik ernaar luister. Dit zijn van die momenten die iedere dag weer op een verrassende manier bijzonder maken.

Ons harde werk wordt beloond. We slapen in Hellendoorn; dat vinden we vreselijk klinken (komt dat door dat Avonturenpark), maar we zitten weer op een droomplek. Naast een boerderij waar wat paarden in de wei staan, stond een hooiberg. Die is omgebouwd tot huis/b&b. Alles compleet nieuw. We worden uitgebreid verwelkomd met koffie, thee en Twentse wegge. Het ontbijt en bestelde lunchpakket zijn ook overdreven uitgebreid, maar we genieten er van. De ligging van de B&B is geweldig. We lenen weer de fiets om in de buurt een hapje te eten. En we treffen opnieuw zo'n memorabele zwoele zomeravond, wat hebben we toch een geluk!

Zondagmorgen tapen we nog een keer goed de beblaarde voeten in voordat we aan ons laatste traject beginnen. We lopen veel door bossen en hei. Erg mooi. Langs de heipaden veel joggers, wandelaars en fietsers. Ook een oudere heer, die zijn rollator als stoel gebruikt en rondkijkt. Daar geniet hij van, zo zegt'ie. Hij kan niet wachten met ons te vragen hoe oud we hem schatten. 72? 75? Nee hoor, hij is 94-en-een-half! En daar is'ie trots op en terecht. Geweldig, de levenslust van die man. Ik stel voor een foto van hem en Reinier te maken. Dat vindt hij prachtig en hij recht zijn rug om koket in de camera te kijken. We noteren zijn mailadres en beloven hem de foto na te sturen. (Later blijkt dat de man tot vier jaar geleden in Aalsmeer, bij ons om de hoek, heeft gewoond!) Het laatste stukje van onze wandeling - inmiddels zitten we al in de Achterhoek - leidt ons langs een prachtig beukenlaantje. En dat komt uit op het perron van station Holten. Dat is ons eindpunt. We hoeven geen meter meer te lopen.
Dat doen we toch, want we moeten een uur wachten tot onze trein naar Deventer vertrekt, dus we pakken het terras naast het station. Daar treffen we een echtpaar - ook Pieterpadlopers - dat we gisteren hebben ontmoet. Hij draagt een Santiago-shirt en voor het eerst in mijn leven vraag ik een bijna vreemde man of ik zijn buik mag fotograferen. Dat mag.

Met drie treinen reizen we terug naar de drukte, onrust en beton. Het is gedaan met de rust, de wijdsheid en het groen met koeien en paarden om ons heen. Jammer.

Wat hebben we genoten van de schoonheid en stilte in ons eigen land. Soms riepen we naar elkaar 'waar is iedereen?'. Het kon gebeuren dat je in een paar uur tijd maar een auto zag of urenlang geen mensen tegenkwam. Dat is voor een Randstedeling redelijk onvoorstelbaar.

Tien dagen lopen is niet niks, zeker niet als je het nooit eerder gedaan hebt. Ik ben daarom ook heel voldaan, maar vooral trots op en blij met Reinier. Hij heeft het voor mij geprobeerd leuk te vinden en dat is behoorlijk gelukt. Of er voor hem een vervolg komt, weet hij nog niet. Maar dat hoeft ook niet. Ooit ga ik het pad verder bewandelen, met wie dan maar mee wil. Als Reinier dan voor de eer bedankt, vind ik dat misschien jammer, maar okay.

Het eerste Pieterpad-boekje hebben we bijna uit. Onze stappenteller geeft 235 km (is iets meer) aan. We hebben immers ook wel eens wat omgelopen..

Het was mooi. Dank voor de aandacht en tot een volgende keer.

Liefs, Margot